Kupowanie w Empiku: za 40 zł masz jedną, przeciętną książkę, rzadko kiedy to jakaś perełka
Kupowanie z antykwariatów przez Allegro: za niecałe 30 zł masz już dwie ślicznie wydane części ,,Bez dogmatu" Sienkiewicza (którego w Empiku nie ma nic poza gazetowym wydaniem ,,Quo vadis" z opracowaniem z Grega) z, uwaga, 1899 roku❤️

4.11.1794.
4.11.2022.

Czuję. Pamiętam. „Jeśli zapomnę o Nich – ty Boże na niebie zapomnij o mnie!”

Kto obserwuje mój profil od jakiegoś czasu, wie, że nieraz staram się dodać jakiś wpis historyczny w rocznice ważnych dla mnie wydarzeń, zwłaszcza, jeśli pamięć o nich nie jest powszechna. Dziś rocznica taka właśnie przypada – i muszę wyrzucić tu kilka refleksji, napisać kilka słów do Was i kilka tych, które skierowałabym do osób, których dokładnie od 228 lat nie ma na tym świecie.

4.11.1794 roku zakończyła się obrona warszawskiej Pragi, ostatnia bitwa insukrekcji kościuszkowskiej i Rzeczyposlolitej Obojga Narodów. Wojska gen. Aleksandra Suworowa (o którego kanonizacji myśli obecnie rosyjska Cerkiew…) dokonały rzezi nie tylko załogi wojskowej, ale także 20 tys. cywilnych mieszkańców. Tak straszna liczba… Wystarczyło im kilka godzin, aby utopić całą Pragę we krwi. Swój tryumf zwieńczyli alkoholową libacją (Suworow, wcześniej tak sprawny w mordowaniu bezbronnej ludności, kazał nawet niszczyć mosty, by uniknąć konfrontacji z polskim wojskiem), zaś caryca Katarzyna II – uhonorowała zdobywców orderami i nagrodami, samego dowódcę awansowała do stopnia feldmarszałka.
Bo przecież zbrodnie rosyjskie mają swoje korzenie w komunizmie, do 1917 roku kraj płynął mlekiem i miodem, a poza rozstrzelaniem paru buntowników wojska carskie nigdy nic złego nie zrobiły, prawda?

Nigdy nie doświadczyłam wojny. Urodzona w XXI wieku w sercu Europy, wychowana w dostatku i bezpieczeństwie, widząca tyle krwi, ile może posączyć się przy codziennym zranieniu – nie mam prawa mówić, Polegli, że rozumiem Wasz ból.

Piszę to na doskonałym urządzeniu elektronicznym, o którym zapewne nigdy nawet nie śniliście, leżąc na wygodnym szezlongu, w pięknym, jasnym, ciepłym pokoju. Wokół mnie niczym niezmącona cisza. Za oknem widok lasu i pól, tak spokojnych, jak gdyby nie widziały nigdy zniszczenia i śmierci, nie słyszały jęku, płaczu, szczęku broni i huku dział, nie znały smaku krwi i zaduchu gnijących zwłok. Żyję w wolnej Polsce! Za niespełna tydzień będę świętowała rocznicę Jej odrodzenia!
A mimo to, nie jestem w stanie odrzucić myśli o strasznym tryumfie bezmyślnego okrucieństwa nad wolnością i sprawiedliwością, które zawarło się w jednym, posępnym widoku – krwistej toni Wisły… Gdy pomiędzy łzami z warg wypada mi ciche: ,,Boże…" – nie ma w tym wyrzutu, nie ma w tym błagania – jest tylko pragnienie, by Mu ofiarować wszystko, siebie samą, Ją, Was… Myślę, że łączy nas ów szept, że to nić, która wiąże ze sobą pokolenia. Wyobrażam sobie, ile matek, widzących swoje dzieci odrywane od piersi, nadziewane na kozackie bagnety i rzucane w ogień, ile kobiet obejmowanych siłą przez obcych żołdaków, ile osób konających w torturach, płomieniach, pod gruzami budynków, od szabel i kul – nie było w stanie wyrzucić z siebie nic, poza tym wezwaniem… Rozrywa mnie ból. Wiem, że nie zmienię kolei dziejów, nie ulżę Wam w cierpieniu, nie opatrzę ran, nie przycisnę Was do serca, nie pomszczę tej krzywdy. Pamięć, świadomość, tożsamość, modlitwa, cichą rozmowa w duchu – oto moja cała broń i wszystko, co mogę dać.
Pomimo bólu, dziękuję, że w takie dni dane jest mi poczuć brzegiem warg ten okruch narodowego cierpienia. W końcu i Wieszcz pisał: ,,Bo słuchajcie i zważcie u siebie, że według Bożego rozkazu, kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie".

,,Kto powiedział, że Moskale są to bracia nas Lechitów
Temu pierwszy w łeb wypalę przed kościołem karmelitów.
Kto nie uczuł w gnuśnym bycie naszych kajdan, praw, zniewagi,
To jak zdrajcy wydrę życie na niemszczonych kościach Pragi…"

Dla osób zainteresowanych i o odpowiednio mocnych nerwach, dołączam w komentarzu kilka tekstów źródłowych, opisujących choćby ułamek tej niepojętej zbrodni.