Nie jestem całkiem pewna, w jakim celu jest ten wpis, w jakim było to zalogowanie i w jakim jest przypominanie sobie chwil, w których bywałam tu codziennie. Cholera, boli.

Wszystkie moje pisarskie, reaktywatorskie i inne samoquizowe mniej lub bardziej plany zawsze idą kopulować, jakkolwiek bym się nie starała. Schemat zawsze wygląda tak samo – mam chwilę wolnego czasu, zaczynam tęsknić do pisania, czytania i tak dalej, loguję się, odpowiadam, serduszkuję, piszę komentarze pod pracami sprzed miesięcy. Oddaję się jakiejś nostalgii, wspominam stare dobre czasy i chcę zacząć naprawiać to, co zaniedbałam. Piszę do moderacji, wprowadzam jakieś małe poprawki, wrzucam denne mniej lub bardziej coś (lub wpis – znak życia). I wracam do szkoły. Wir nauki, ludzie, problemy wszystkich wokół i ja. Nie narzekam, nie śmiałabym, bo to wszystko mi się podoba. Jest tak inne od tego, jak było do rozpoczęcia liceum. W chwilach samotności uświadam sobie, że na wiele rzeczy, które sprawiają mi przyjemność nie mam czasu. Albo z nich, nie daj Boże, wyrosłam. Czy mogłam wyrosnąć z tej strony? Czy mogłam wyrosnąć z tej społeczności?

Od kilku miesięcy, kiedy tylko się odezwę, plotę to samo. Mogłabym pleść to i codziennie, gdyby każde logowanie tu tak bardzo nie bolało. Nie tęsknię za stroną samą w sobie, tęksnię za tym, co było tu kiedyś, co dawało mi siłę i pomagało w najtrudniejszym okresie mojego życia. A teraz tego nie ma.

Ach, ten pesymizm razi. Schodzę na psy.

Z racji, że jestem tu, kiedy jestem, czyli rzadko, a być może ktoś chciałby się ze mną skomunikować (pewnie, łudź się dalej, dziewczyno), zapraszam na discorda —> distance#6761
Może i tam nie jestem nazbyt często, ale i tak odpiszę prędzej niż tu.
https://www.wattpad.com/user/niezdystansowanaa — tu też można zaglądnąć. Na razie pustki, ale jeśli nastąpi me odrodzenie, nie wiem, czy nie przestawię się właśnie na wattpada. Z SQ łączę się zbyt emocjonalnie.
No i, ach, aktualne to, czy nie, pochwalić się trzeba.
https://youtu.be/XkJfZRUhDvY — LS ma cudowny zwiastun od cudownej Magi. pozostaje mieć tylko nadzieję, że na wakacjach ruszy mnie tak mocno, że wezmę swe cztery litery do pracy.

Życzę wam cudownej wiosny (choć za oknem śnieg) i może już świąt, bo nie wiem, kiedy zajrzę tu ponownie.

Miłego dnia 🌱💚

Sprawdzam aktywność i proszę o choćby nikły znak, jeśli tu jesteście.
Patrząc na dodane wpisy, robiłam to ostatnio, jednak owe ostatnio, było trzy miesiące temu, i od jednego do drugiego, cóż za nowina, milczałam. Może dlatego niewielu tu, mam wrażenie, pozostało.

Jeśli jesteście ciekawi, co u mnie — żyję. I od września toczę całkiem przyjemną egzystencję. Mam wreszcie wrażenie, że gdzieś jestem potrzebna i naprawdę doceniana. I chyba dlatego nie czuję też aż takiej potrzeby uciekania z rzeczywistości, przez co oddaliłam się przez ten czas i od czytania i od pisania.
Były jeszcze dwa oddciągające czynniki. Po pierwsze nauka, która może nie jest aż tak przytłaczająca albo nie byłaby, gdyby nie moje mieszkanie w internacie i dziewczyny. Amici fures temporum, że przytoczę łacińską sentencję. Łacina co prawda okazała się niewdzięczną kochanką (ach, te deklinacje i koniugacje), jednak niesie czasem prawdę. Nie miałam czasu, bo spędzałam go na wyjściach do teatru, kina, spacerach, wyprawach do Biedronki i rozmowach o trzeciej nad ranem (a potem wstań o szóstej i napisz biologię, idiotko!), co zapewne jest mało rozsądne.
Może teraz nie czuję się najlepiej (nadinterpretacja, zbyt wielkie marzenia i naginanie rzeczywistości oraz zawód – nic specjalnego, nie ma się czym martwić) i dlatego częściej tu zaglądam albo po prostu tęsknię za tą stroną, tymi ludźmi i pisaniem. Jednak powracam, a wielu tu nie ma. I to trochę też demotywuje. Bo jeszcze nie tak dawno kipiało tu życie.