To wręcz niewyobrażalne, jak szybko płynie czas. Jeju, wakacje skończyły się, zanim się zaczęły. Za chwilkę połowa września, a ja wciąż, nie mogąc uwierzyć, że to już piętnasta jesień mego życia, nie zdałam relacji z tego, jak poprzekręcało się moje życie. Cóż – brak czasu. Chyba nigdy nie byłam tak zmęczona.

Zapewne jutro, o ile będę mieć na tyle szczęścia, by zająć siedzące miejsce w autobusie, dodam wpis, by przerwać to milczenie i nieco poopowiadać, jak cudna jest moja licealna egzystencja, hah. Jak narazie daję znak życia i wyrażam wdzięczność dla tych, którzy pamiętali, że dziś cyferka w rzędzie jedności mojego wieku podskoczyła. Choć osobiście nie wiem, czy chcę żyć sto lat, hah.