Ten rok szkolny był pełen wszystkiego. I chyba dlatego, że to moje "wszystko" to w większości były pozytywne rzeczy, nie chciałam by się skończył. A wakacje, choć dopiero się zaczynają, już mnie męczą. Może dlatego, że nie wszystko jeszcze mam poukładane.

Zaniedbywałam swoją aktywność mocno. Cóż. Ten rok był intensywny pod względem nauki. Moim założeniem na pierwszą klasę było przykładanie się do każdego przedmiotu. Tak żeby skończyć z czwórkami z rozszerzeń i piątkami z podstaw. Ostatecznie skończyłam znacznie lepiej i choć pod względem naukowym nie było zawsze źle – ba, były dni, kiedy jedyne, co musiałam się nauczyć, to słówka z angielskiego – bywały też tygodnie, kiedy nie dawałam rady. Zbierało się za dużo, do tego nakładały się sprawy klasowo – miłosne, więc wymiękałam. Bywały tygodnie, kiedy jechałam tylko na kawie, bywały noce, kiedy kładłam się spać o trzeciej. I cóż, niewątpliwie to moja wina, bo nie potrafiłam się zabrać do nauki przed 21. A przerwy naukowe, które miały zająć kilka minut, przedłużały się do godziny. Jako tegoroczne osiągnięcie mogę traktować rozwalenie swojego zegaru biologicznego. Podreperowałam go nieco pod koniec roku, kiedy postanowiłam, że nie kładę się spać później niż o 00.15, ale wciąż nie jest idealnie.

Och, a wena, kiedy postanowiła przybyć – jeśli postanowiła przybyć – pojawiała się koło północy, na przykład w trakcie powtarzania łaciny. Albo podczas nauki na sprawdzian z polskiego. Albo więc rzucałam naukę, pisałam trochę, szłam spać, albo kazałam jej sobie pójść. Nie byłam zbyt twórcza.

Nie mogę zaprzeczyć temu, że udało mi się poznać cudownych ludzi. Bałam się tego. Bałam się braku akceptacji, bałam się poznawania nowych twarzy. Teraz jestem sobie wdzięczna, że wybrałam tę szkołę, poszłam do internatu i w tak krótkim czasie stworzyłam relacje, które na pewno przetrwają. Tak jak przetrwają wspomnienia.
Nie zliczę, ile razy wychodziłam w tym roku do kina, jak wiele razy byłam w teatrze, jak często wychodziłam do parku, do rzeszowskich kawiarni, do sklepów (chociaż tu prym wiedzie Biedronka, a nie sieciówki w galerii, która jest pod nosem, a mojej bytności w niej spodziewałaby się mama). Swój urok ma także każda przegadana noc. Każda godzina, którą przespacerowałam nad Wisłokiem, którą przesiedziałam w ogrodzie, którą leżałam w cudzym, ale już prawie moim, łóżku i oglądałam filmy. Każda wycieczka szkolna i nie – kilkugodzinna podróż autobusem do Wrocławia, belgijka na tarasie w hotelu, msza święta o północy na szkolnym korytarzu po zakończonym balu, spacerowanie deszczowym krakowskim rynku bez parasola, każde wyjście na kręgle, na rowerki wodne (na których mnie spaliło), filmowe wieczory i noce – każda chwila, w której czułam się chciana i potrzebna.

No i nie byłabym sobą, gdybym nie wpadła po uszy. Chyba mam słabość do ładnych uśmiechów i prostych zębów. Minął październik, listopad, w kwietniu sądziłam, że już absolutnie nic nie czuję, a wtedy nastał maj. I jedna wycieczka, podczas której mogliśmy wymienić więcej słów niż podczas lekcji hiszpańskiego i podczas której doszło do jednej poważnej rozmowy. Ale nie na mój temat. Bo żeby było ciekawiej – zawsze była nas trójka. Stąd pewnie tyle tego wcześniejszego i późniejszego bólu, kiedy pisał do niej, a ona do niego, a ja po prostu miałam dość. A potem zaczął pisać i do mnie. I zaczęły się teksty na podryw, które nie miały na celu poderwania nas i głupia myśl, która poskutkowała tym, że zostałam Różą. Bez Małego Księcia. I dostałam mickiewiczowski wiersz, który kiedyś znałam na pamięć i który musiał przez to wszystko nabrać nowego znaczenia. A jednak nie jest kolorowo, bo dochodząc do wniosku, że być może mu się podobam, postanowił osłabić kontakty. Gdyby tylko przybyła wena, miałabym wiele do napisania. Tak p.opieprzonej relacji to nawet nie potrafiłabym sobie wyobrazić, ach.

Można więc czekać na jedno wielkie nic, można też zakładać, że kiedy róża uschnie (a nie usycha, pomimo tego, co przeszła), coś się we mnie złamie.

A jak minął wasz rok i jak zapowiadają się wakacje?