O mamciu boska, trochę mnie tu nie było. Znaczy, cóż, byłam, ale w nieco mniejszej częstotliwości [f]. Szczególnie chyba odbiło się to na wpisach i na mej nieumiejętności sklecenia kilku składnych zdań. Westchnęłabym, ale chyba zaczynam nadużywać ochów i achów. To już prawie jak uzależnienie. Zupełnie wiśniowo-wampirze. Ach!

Zacznę chyba od tego, że wyszłam za mąż. Zdecydowanie powinniście to wiedzieć, jak i poznać mego cudnego małżonka. O, tu link: https://samequizy.pl/nadprogramowy-denat/ . Ślub odbył się w dość wąskim gronie – ja, pan N.D. i Magi jako ksiądz i świadek. Choć szczerze powiedziawszy nie wiem, czy brałam cywilny, czy może kościelny. W każdym razie, to nieistotne. Mój małżonek jest idealny w każdym calu i dlatego zachęcam do jego przeczytania. I zakochania się, byle to uczucie nie było zbyt wielkie. Nie chcę zostać rozwodniczką.

Poza tym wakacjowałam. Polskie góry to absolutnie niesamowite miejsce (oprócz rejonu Beskidu Niskiego — wygwizdów nad wygwizdowa). Klasycznie, jak co roku, bawiłam w Zakopanem. Pogoda nie dopieszczała, ale bywało gorzej. Z moją kondycją też gorzej być mogło. W końcu, gdyby było tak źle, nie wyszłabym na dwa tysiące metrów. Sukces niemożebny. Gratulacje mile widziane, hah. Urok tego miejsca wdarł się nawet do jednego akapitu, notabene psując mi całą koncepcję, czegoś, co bazgram od kilku dni, dopisując, kreśląc i marząc, co by było gdyby. Kiedy tylko wymyślę tytuł, całkowicie łamiąc regulamin, zamówię miniaturkę w pewnym grafik shopie (lub szopenie – i tak bywa), a wtedy to tu wleci. Jednak z lekka obawiam się o aktywność pod czymś, z czego jak narazie jestem dumna. Ta stronka zamiera. Oby z rokiem szkolnym się to poprawiło.

Ach, no i zapomniałabym o czymś, co jest zbyt istotne by zapomnieć, ale, jako istota zapominalska, cóż mogę robić innego, jeśli nie właśnie zapominać? Dziękuję z całego wiśniowego serduszka za te okrągłe trzysta pięćdziesiąt obserwacji. Zwiśnił się tutaj jakiś niewyobrażalny sen, hah.

Anielskiego dnia i boskich snów!