Wczoraj x dodała na insta zdjęcia z chłopakiem i czuję się jakbym rozdrapywała zaschnięte rany. Już prawie nie bolało, a teraz znowu mam 1 wielki overthinking. Dlaczego tak się stało, dlaczego nie porozmawiała ze mną jak z normalnym człowiekiem i odwalała podchody aż wybuchłam (a potem miała o to pretensje). Rok temu bym nie pomyślała, że to od niej usłyszę (a raczej przeczytam), że za bardzo mi zależy, że nie powiedziała mi bo tak było wygodniej i że w ogóle przesadzam. Wciąż pamiętam ten wieczór, gdy próbowałam się uczyć historii, ale wiadomości od niej tak mnie zraniły, że tylko płakałam. Test poszedł mi dobrze, gorzej z tłumaczeniem się mamie, czemu mam całe czerwone oczy i ledwo widzę… Kiedyś była dla mnie najważniejsza na świecie, teraz nawet nie mogę na nią patrzeć. Nie potrafiła odsłuchać mojej głosówki, ale gdy byłyśmy gdzieś razem, odsłuchiwała głosówek od chłopaka od razu. Nigdy nie kupiła mi nic na urodziny (raz tylko zrobiła laurkę), a prezentu dla niego szukałyśmy pół dnia ryzykując tym moją ocenę z włoskiego.

Odkąd jej nie ma, czuję się, jakbym nigdzie nie należała. Oczywiście mam Idiot Nation, ale to działa głównie w necie. W szkole… każda moja przyjaciółka ma inną, lepszą. Ostatecznie i tak zostaję sama. Cenię czas spędzony na siedzeniu i gadaniu, ale tak bardzo zazdroszczę tym, którzy chodzą razem na rower, łyżwy albo do księgarni…

W szkole czuję się nierozumiana. Czasem mam wrażenie, że gadam do ściany. Muszę akceptować zdanie każdego wiedząc, że druga osoba będzie wykłócać się o byle co. Mieli już do mnie problem o to, że nie skipowałam wuefu, że lubię Dziady, że nienawidzę nosić sukienek i spódnic, że się nie maluję, że nie chcę wyglądać jak pr*stytutka, że nie chcę iść na koncert Chappell Roan, do której nic nie mam, ale nie nazwałabym się fanką i nie robiłabym dość dalekiego tripa tylko po to. Ostatnio punk to znowu mój sposób na przetrwanie, a oni śmieją się, że do mnie nie pasuje. Już pomijając to, jak we Włoszech w kościołach musiałam wysłuchiwać ich zdanie o Bogu (nigdy nie powiedziałabym tak o nikim). I to głupie pytanie, czy Zeusowi też bym się kłaniała…

Chwilami mam tak bardzo dosyć tego wszystkiego. Nie mam w realu osoby, której mogłabym się serio wygadać. No, teoretycznie mama, ale w praktyce nie chciałabym, żeby o tym wszystkim słyszała. Pociesza jedynie to, że za niedługo wakacje i odpocznę od większości tych ludzi

Przynajmniej wczoraj miałam spoko fit😅