Hey ho!
Chciałam tutaj coś napisać i randomowo stwierdziłam, że może teraz xD
Może to być losowa paplanina, ale może akurat ktoś też się w tym odnajdzie

No więc, ogólnie to ja od zawsze chciałam być "kimś". Chciałam, żeby ktoś mnie podziwiał, komuś zaimponować. Czasem motywowało mnie to do działania, ale zwykle po prostu niszczyło od środka. Na przykład kiedyś ubzdurałam sobie, że chłopaki są dużo fajniejsi od dziewczyn (z czym ofc się nie zgadzam, płeć nie definuje człowieka!). Głupio przyznać, ale to się zaczęło już w przedszkolu. Nie byłam w nikim zakochana (dobra, byłam, ale to się akurat nie łączy z tym, o czym piszę), ale wmawiałam sobie, że byłam w każdym z przedszkola i podstawówki. Tak naprawdę jednak po prostu chciałam być zauważona przez któregokolwiek z nich. Zaczęło się od tych fajniejszych, kończyło nawet na tych, których nienawidziłam. Myślałam, że jak z którymś się skumpluję to będę fajniejsza. Przypomniał mi o tym sen, o którym pisałam w poprzednim wpisie. Jakoś w 2 klasie podstawówki miałam różne sny, ale większość miała 1 wspólny element – kogoś w nim ratowałam. Czasem 1 osobę, czasem wszystkich, których znam. Te sny przynosiły mi chorą satysfakcję, która umierała gdy wracałam do szkoły i odkrywałam, że oni mają mnie gdzieś tak samo, jak wcześniej.

W 1-3 chodziłam na sks w dużej mierze właśnie dlatego. Potem była era ping ponga, chociaż tam byłam faktycznie szczęśliwa. Ale tam przez 90% czasu byłam jedyną dziewczyną, a jak już jakieś przyszły to je ogrywałam i szłam do chłopaków. Ping pong był jedynym momentem w szkole, gdy wiedziałam, że oni serio mnie lubią. I to faktycznie mnie motywowało. Porzuciłam ping ponga dopiero, gdy szkolny teatrzyk potrzebował wysokiej i cichej osoby lubiącej ubierać się na czarno (robiłam za Ducha Przyszłych Wigilii z Opowieści Wigilijnej, ale mój psiapsi z ping ponga też był w tym teatrze, więc nawet nie wiem, co o tym myśleć xD). Im dalej w podstawówkę, tym gorzej było z tą klasą. W ping pongu wiecznie mnie ścinali, ale po wielu przegranych grach nauczyłam się je odbierać i ścinać jeszcze lepiej, więc w 7 klasie mogłam się legitnie mścić na ego kilku osób. Znowu chora satysfakcja…

Coś mi wmówiło, że muszę być twarda, żeby przetrwać. Dlatego zaczęłam słuchać rocka. O ironio, to dzięki temu jestem o wiele wrażliwsza. Przez całe życie goniłam więc za czyimś uznaniem. Czasem je dostawałam, ale nie doceniałam tego. Wtedy, gdy chciałam być dobra z wuefu, pochwały polonistki nie były dla mnie niestety aż tak budujące, chociaż po latach naprawdę je cenię

Odkąd straciłam przyjaciółkę, mojego największego fana, nie wiedziałam, czy jest sens robić to wszystko. I wiecie co? Nie ma, ale nie musi być. W końcu robię wszystko dla siebie. No dobra, staram się być lepsza w gitarze, żeby rodzice wiedzieli, po co mi ją kupili. Regularnie ćwiczę śpiewanie Know Your Enemy i granie Knowledge, tak "na wszelki wypadek". Jest ta garstka ludzi, którzy już pokazywali, że są ze mnie dumni. Dla nich wciąż to robię. W końcu jednak nauczyłam się mieć gdzieś, czy losowa osoba ze szkoły na mnie spojrzy. A najlepsze, że to właśnie teraz zaczepia mnie najwięcej randomów

Ale tak wrócę jeszcze do przedszkola… od przedszkola uważałam, że chłopaki są fajniejsi. Również od przedszkola kwestionuję moją płeć. Nawet nie wiecie, jaki overthinking mi to dawało. Czy ja naprawdę nie czuję się dziewczyną, czy po prostu maleję przez to we własnych oczach… Ale teraz, gdy już nie potrzebuję tego durnego uznania, wciąż nie czuję się kobietą, więc to jednak nie jest powiązane. Żałuję, że nie wiedziałam tego wcześniej. A wiecie, jak do tego doszłam? Ta chęć zaimponowania komuś połączona z crushowaniem zaszła ze mną do liceum, gdzie również znalazłam sobie "obiekt westchnień". Jakiś czas temu okazało się, że jest zajęty. Nie przepadam za nim, więc nie wiem, czemu tak często o nim myślałam. Po tamtej informacji zmusiłam się do dania sobie z nim spokoju. Potem odeszła x, jeszcze potem zamknęłam się w sobie i odkryłam, jak to fajnie nie gadać z ludźmi o wielu rzeczach. Chciałam się wyoutować kilku osobom z klasy, ale w sumie to nawet już nie potrzebuję. Potrzebowałam spokoju w życiu i chociaż nie sądziłam, że dostanę go w takiej postaci, to bardzo mi to odpowiada

Rage & Love