Tak sobie przeglądałam dzisiejszy egzamin z matmy oraz całą masę z polaka. A potem podstawowe matury też z polaka. Tak for fun. I wiecie co? To wszystko jest bez sensu i przykro mi, że dopiero teraz to rozumiem

Moja podstawówka to była trauma. Ale nie taka duża, przez którą idziesz po konkretną pomoc. Raczej cała masa takich małych, które starasz się olewać, ale nie potrafisz. W podstawówce byłam jednym z najlepszych uczniów (raz nawet miałam najwyższą średnią w szkole), ale nigdy nie byłam wszystkiego pewna. Zawsze bałam się, że akurat dziś pani z polskiego spyta mnie, swoją najlepszą uczennicę, które to były głoski nosowe, a które dźwięczne. To jest coś, czego nigdy nie umiałam. Tak samo jak te wszystkie przydawki i inne takie, których nazw już nawet nie pamiętam. Ale to wszystko jeszcze jakkolwiek potrafiłam wystrzelać na logikę. Najgorsza była recytacja. Wszyscy mówili, że jestem dobra z polskiego, a ja w domu dostawałam załamania, bo nie umiałam się nauczyć wiersza, a jak już zakułam treść to nie umiałam go dobrze wyrecytować. Inna sprawa, że kazano nam uczyć się fragmentów Pana Tadeusza, czasem nawet 3 stron z podręcznika w całości. Ale i tak czułam, że jestem fatalna. Właśnie przez to.

Albo gdy na matmie narysowałam krzywy prostokąt. Dlaczego nikt mi nigdy nie powiedział, że to ja mam widzieć w nim prostokąt, żeby mi pomógł w rozwiązaniu zadania? Już nie mówiąc o osiach liczbowych, w których maniakalnie wyliczałam wszystko, co się dało, "bo może być potrzebne".

Podobnie na wuefie. Nie jestem sportowcem, należę do tych grubszych, jestem biologicznie dziewczyną i nigdy nie miałam kondycji, tylko siłę woli i lęk niewiadomo przed czym. Lubiłam gry zespołowe i skok w dal. Gdy brali nas na dwór i kazali biegać, byłam zrezygnowana. Najgorzej jednak było, gdy widziałam drzwi tej jednej sali, w której zawsze była akrobatyka. Zawsze miałam tam atak paniki. Co prawda wuefista nigdy mnie nie okrzyczał, ale ja widziałam zawód w jego oczach. Ostatnia z klasy nauczyłam się fikołka do przodu, a do tyłu do teraz wyjdzie mi średnio raz na 5 prób. Zawsze, gdy kazali mi to robić, cała się pociłam, chciało mi się zwrócić kanapkę, kręciło mi się w głowie i czułam się, jakby nadchodził koniec świata. Przykro mi, że dopiero później, gdy wczytywałam się w historię Green Day, dowiedziałam się o atakach paniki, a jeszcze później połączyłam tę definicję właśnie ze mną w sali z akrobatyki.

Chciałabym też powiedzieć sobie sprzed lat, że za miesiąc kończę biologię na zawsze i że wciąż nie wiem, gdzie jest ta ch0lerna wątroba, a być może będę mieć 5 na świadectwie. Juz nie mówiąc o tym, że skończę informatykę, chociaż wciąż nie zawsze potrafię pisać bez patrzenia w klawiaturę i nie pamiętam tych wszystkich formułek do pythona.

Nieskromnie mówiąc, byłam mądrym dzieckiem. W przedszkolu mnie podziwiali, a ja lubiłam się uczyć. Czytałam jakieś cienkie książeczki, nauczyłam się wszystkich państw (ze stolicami i flagami) całej Unii Europejskiej i robiłam masę innych fajnych rzeczy. Podstawówka wmówiła mi, że wiele jeszcze mi brakuje. Teraz z tego wychodzę. Liczy się dla mnie kilka przedmiotów, a jeśli załapię się na pasek (o dziwo jest szansa) to ucieszy mnie tylko to, że za niego dostanę darmową książkę. Bo na całe szczęście, znowu lubię czytać

I tak słowem zakończenia, pragnę też powiedzieć sobie z 5 klasy na plastyce, która załamała się, że nie umie rysować twarzy bokiem, że za niedługo zrobimy koleiny redraw tej ch0lernej Egipcjanki i że znowu będzie lepiej

A przede wszystkim, do ramen lat 8: to, że nie wyszła Ci wyklejanka z dinozaurem nie znaczy, że jesteś fatalną artystką. Teraz wydaje się to głupie, ale przez 2 lata nie potrafiłam przez to zasnąć, a gdy w końcu pokazałam mamie, rozpłakałam się ze wstydu

Cokolwiek by Wam w szkole nie wyszło, to Was nie definiuje i w końcu o tym zapomnicie. Chciałabym, żeby nasza kochana instytucja zwana szkołą mówiła o tego typu rzeczach, bo czuję się, jakby te lęki wiele we mnie zmarnowały

P.S. Tu ta Egipcjanka z 2017