Coraz bardziej zastanawiam się, co ze mnie wyrośnie xD
Dziś w szkole w końcu do mnie dotarło, czym są te ch0lerne matury… zaczęłam się serio bać rozszerzenia z włoskiego. Babka nam dziś tłumaczyła pracę pisemną. W sumie to podobnie jak na angielskim, tyle że angielskiego uczę się całe życie, a włoskiego 4 rok.. z plusów to mnie dziś pytał z włoskiego właśnie i wybroniłam się na 19/20. Jak na to, że ledwo przejrzałam te słówka to serio jestem z siebie dumna xD

Z jakiegoś powodu boję się też, że na którymś polskim walnę kardynała. Co prawda w rozprawki akurat jestem dobra, ale stresik jest zawsze. A jak dziś zaczęła jeszcze opowiadać o ustnej… boję się, że się zatnę. Boję się, że z 10 minut na gadanie wykorzystam 4, bo jak się stresuję to naprawdę robię konkurencję Eminemowi

W życiu też już nic nie wiem. Pewnie brzmi to depresyjnie, ale nie martwcie się, to bardziej takie rozkminy, radzę sobie. X była jedną z nielicznych stałych w moim życiu i odkąd jej nie ma, kwestionuję praktycznie wszystko. Nie wiem już, komu ufam. Ona była dla mnie najważniejsza. Teraz niby mam znajomych, nawet przyjaciół, ale nie potrafię opisać tych relacji. Nie mam pojęcia, czy jestem dla nich jakkolwiek ważna. Nawet nie wiem, czy oni są ważni dla mnie. Teoretycznie tak, ale nie jestem do nich jakoś bardzo przywiązana. Oduczyłam się zazdrości. Juz mnie nie obchodzi, ile oni mają innych znajomych i czy dla kogokolwiek jestem najważniejsza. Boję się tylko, że właśnie przez takie podejście stracę resztę relacji. Mam wrażenie, że mam dobre podejście dla każdego człowieka, tylko nie potrafię dostosować konkretnej siebie dla potrzeb konkretnej osoby. Wczoraj K chciała jechać do centrum, do rossmana. Spytała Z (naszej znajomej z równoległej), czy pojedzie z nią. Potem spojrzała też na mnie. Czułam się, jakby zrobiła to z litości, albo było jej głupio. Pojechałyśmy w 3 i było naprawdę nieźle. Tylko, że ja nawet nie chciałam jechać. W sumie to ona jechała wydrukować zdjęcia na prezent dla psiapsi. Z X byłam w stanie iść wszędzie. Raz tak bardzo chciałam spędzić z nią czas, że odprowadzałam ją na śpiew i wracałam potem sama z miejsca, w którym w życiu nie byłam (tak, wiem że mapy google istnieją, ale przeceniacie mnie xD). Czasem chciałam z nią gdzieś iść, ale grzecznie siedziałam z nią gdzie tylko chciała. Gdy widziałyśmy się po raz ostatni, byłyśmy w galerii i szukałyśmy prezentu dla jej chłopaka. To chyba dlatego wczorajsza przygoda w rossmanie mnie tak bolała. Wtedy spędziłyśmy pół dnia chodząc po sklepach z ciuchami (unikam tego jak mogę). Dziwnie mi z tym było wiedząc, że X nigdy nie robiła tego dla mnie. Nasze mamy kupowały nam coś za dzieciaka, za czasów salek zabaw. Potem dostałam od niej coś tylko 2 razy – rysunek żabek na urodziny oraz bransoletkę z muliny bez okazji. Teraz coś się zbiera we mnie zawsze, gdy mam robić za doradcę prezentowego, ale boję się, że uznają mnie za wariata jak powiem to wprost

Wracając z centrum wysiadłam na dziwnym przystanku, żeby jeszcze obejść biedronkę. Nawet nie wiem czemu, niczego w niej nie kupiłam. Wysiadłam z autobusu zaraz obok bloku, gdzie mieszka chłopak X. W tej biedronce często bywałam właśnie z nią. Potem, wracając do siebie, szłam obok jej bloku. To było tak strasznie niezręczne. Czuję się, jakbym rozdrapała ranę, która już prawie się zagoiła. Nie mam z nią zbyt wielu wspomnień. Wiele już zapomniałam, a inne są do siebie bardzo podobne. Ona wiecznie coś robiła, tylko nie ze mną. Kilka razy próbowałam z nią iść do kina, czy na wystawę malarską, ale zawsze odmawiała, a potem widziałam na instagramie, że była tam ze znajomymi, których podobno nie lubiła. Wciąż pamiętam, jak kilka lat temu żaliła mi się, że jedna znajoma weszła w związek i od razu zerwała z nią kontakt. Wciąż podziwiam własne opanowanie, że mimo ogromnych chęci jej tego nie wygarnęłam. A może po prostu stwierdziłam, że to i tak bez sensu

Teraz czuję się winna, bo nie jestem taka jak kiedyś. Zdaję sobie sprawę, że zaniedbuję inne relacje, ale moja "żałoba" nie pozwala mi na nic więcej. Niby K wie o tej sprawie, ale też nie chciałam jej opowiadać szczegółów, bym się czuła trochę jak atencjuszka. W sumie to wie tylko tyle, że zerwałyśmy. Powiedziałam jej o tym prawie 2 miechy później (bo btw miały się poznać na moich urodzinach)

Staram się żyć normalnie. W szkole śmieję się, jak mi źle to piszę wszystko w notatkach. A jednak nie potrafię się otworzyć tak w realu. Mało mówię o sobie, a jak już mam coś powiedzieć to zwykle mówię o GD lub książkach. Jestem tym jednym znajomym słuchaczem w stadzie gaduł. Każda z moich znajomych ma jakiś problem czy zajawkę, o których koniecznie chce mi powiedzieć. A ja słucham, bo chcę, żeby naprawdę wiedziały, że mnie obchodzą. Tylko, że słuchacz też czasem chciałby być wysłuchany… o dziwo w tej kwestii pomaga mi rysowanie, jakoś się w tym wyżyję, tylko sama już nie wiem, jak to właściwie powinno wyglądać

Czasem zapominam, po co tak właściwie rysuję. A potem wpadnę w fazę, znajdę kolejne fajne zdjęcia Green Day i rysuję je do późnej nocy. Czasem rysuję dla nich, a czasem po prostu, żeby dalej być fanarciarzem, bo to moja ulubiona rola w stadzie (a potem w szkole każą mi rysować czołgi i królów francuskich XD). Potem otwieram mój greendayowy pamiętniczek. Postanowiłam zapisywać w nim daty i informacje o tym, gdy GD zauważą któryś z moich rysunków. Przeznaczyłam na to 1 stronę, a za niedługo będę doklejać czwartą kartkę <3
Widzę też moje obrazki z różnych lat. Tutaj dopiero zaczynałam z tym wszystkim, tu przeżywałam, że Billie się przefarbował na blond (aż nie wierzę, jak dawno temu to było), tu rysowałam koncerty, na których byłam… no i te kilka obrazków na urodziny Mike'a w 2023, które rysowałam, żeby tylko się nie okaleczać. Nigdy bym nie pomyślała, jak bardzo rysowanie może mi pomóc

Rysuję, żeby pamiętać te wszystkie fajne chwile. Żeby kiedyś to otworzyć i wiedzieć, że moje "najlepsze lata życia" faktycznie były dobre. Rysuję, bo ich kocham i jest to mój własny sposób wyrażania miłości. Kiedyś ktoś na instagramie zapytał o dziwne metody na naukę rysowania. Stwierdziłam, że nie mam, wbiłam w komentarze i ktoś napisał, że wystarczy bardzo się na czymś zafiksować i rysować to w kółko i w kółko. I to właśnie ja. Od ponad 6 lat rysuję Green Day, mój symboliczny początek to 02.05.2019. Nie chodziłam na żadne zajęcia (no dobra, za dzieciaka i towarzysko xd), kursów żadnych nie miałam, jedynie teraz kupiłam sobie 2 książki o rysowaniu i zaczynam je przerabiać. A jednak widzę progres i bardzo powoli zaczynam być z niego dumna

Raz narysowałam Kevina z jego synem (który urodził się w zeszłym roku). Kev bardzo się ucieszył, bo i skomentował i udostępnił na relacji. Widzę, jak szczęśliwy jest z tego dziecka i cieszę się, że znalazłam czas na nabazgranie tego. Rysuję całą trasę Green Day. Zaczęłam w zeszłym roku, w tym dalej w to brnę i już prawie zapełniam 2 duże szkicowniki. W sumie to już w 2022 próbowałam cośtam rysować z trasy, ale nie umiałam i niezbyt mi się chciało. Ostatnio zastanawiałam się, po co w ogóle to robię. Jeżeli nie jesteś psychofanem typu ramen, to te koncerty najprawdopodobniej są dla Ciebie takie same. Lubię wyłapywać szczegóły, ale raczej nie robi tego przeciętny śmiertelnik xD
Wczoraj, pod obrazkiem z Limy, jakaś totalnie randomowa osoba napisała mi, że śliczne i dziękuje, bo była na tym koncercie. I tak randomowo się popłakałam. Ktoś z drugiego końca świata się uśmiechnął, bo coś narysowałam… rysowałam też jeden koncert z Anglii i znajoma z Polski się bardzo cieszyła, bo to był taki klubowy, na którym cudem się znalazła i dosłownie trzymała Mike'owi mikrofon. Albo ziomek z Australii, który ileś razy dziękował mi za obrazek z jego koncertu. Gdy zaczynałam z GD, moje obrazki były tragiczne i nawet nie śmiałam marzyć o koncercie. A teraz robię to coraz lepiej i widzę, jak coraz więcej moich znajomych dodaje coraz to nowsze zdjęcia czy filmiki z koncertów, na których właśnie byli. 2024 i 2025 to zdecydowanie lata, w których całą ekipą spełniamy swoje marzenia

Dziś rano obudziłam się i zobaczyłam, że ktoś napisał do mnie na instagramie. Jedna dziewczyna ze Stanów (stały bywalec koncertów Zielonych i laska świetna w ubrania diy) spytała, czy może rysuję na zamówienie. Nie sądziłam, że ktokolwiek kiedykolwiek chciałby ode mnie rysunek. Zapewne człowiek o zdrowym rozsądku rozegrałby to inaczej niż ja — odpisałby, że póki co nie, albo chociaż chciałby za to kasę. Ale ja do takich ludzi nie należę. Na kasę jeszcze przyjdzie czas, a i tak nie wiem, jak bym to miała rozegrać (bo w usa nie ma blika xd), wysyłanie jej tego też byłoby karkołomne pieniężnie… w końcu, jak już przestałam się ekscytować, napisałam, że jeśli odpowiada jej to w formie zdjęcia to narysuję cokolwiek xD no i typiarka napisała, że pyta swoich ulubionych artystów, czy narysują ją na albumach GD. Zaklepałam sobie okładkę Warninga (WARNING MY BELOVED <3) i obiecałam, że zrobię co w mojej mocy, żeby się spodobało

Nie rysuję dla polubień ani obserwatorów. Choćby nikt nie oglądał moich prac, dalej bym rysowała. Ale nagle przychodzą ludzie i chociaż nie do końca w to wierzę, komplementują moje bazgroły. Jedno to przyjaciółka prosząca o silly bazgroł nas, na stronę tytułową zeszytu z polaka, a co innego typiara, którą w pewnym sensie trochę podziwiam. Ja serio jestem w szoku, że ludzie o mnie pamiętają, że chce im się czasem coś udostępnić i że po prostu mnie wspierają. Aktualnie mam na ig ponad 940 obserwatorów i jest to dla mnie coś tak nierealnego, że wciąż zastanawiam się, jak do tego doszło

Jak to Billie kiedyś powiedział, "nasza pasja jest naszą siłą" ♡

A co tam, macie work in progress nowego rysunku, dawno tak bardzo się nie jarałam żadnym obrazkiem