Jeju ale to wszystko dziwne

Nie wiem już, komu i czemu mogę wierzyć. Jakikolwiek obrazek bym zobaczyła, moja pierwsza myśl to rozkmina, czy to nie ai. Czasem wariuję, bo teoretycznie tak to wygląda, ale może akurat ktoś ma taki styl/ dobry aparat?
Mama czasem wysyła mi zdjęcia Billiego (kochana) i czasem nie wierzy jak mówię, że któreś z nich zrobiło ai. Jeszcze to rozpoznaję, ale boję się momentu, gdy i ja zacznę się nabierać. A już najgorsze było, jak byłam w kościele w wakacje, idąc do Komunii zobaczyłam obraz z rodziną Ulmów i jestem prawie pewna, że te puste spojrzenia były puste z tego jednego powodu…

Tak samo ludzie. Dziś na wf byłam znowu na siłce – ja, 2 kumpele i jeszcze jedna dziewczyna, za którą nie przepadam, ale też nie jestem wrogo nastawiona. One ją lubią. Rozmawiałyśmy o sprawach klasowych. One obgadały resztę naszej paczki (niby miały rację i to one są poszkodowane, ale i tak mi tam było dziwnie), tamta dziewczyna tłumaczyła nam dramę klasową sprzed 2 lat. I jeszcze c o ś stało się kiedyś u jednego naszego kolegi, ale wiem dokładnie tyle, ile Wam teraz napisałam. Żadna nie chce nic powiedzieć i nawet nie wiem, czy ten gościu jest jakiś nwm porąbany, czy po prostu był jakiś jednorazowy incydent..

Ostatnio szkoła na ostatnią chwilę ogłosiła jakieś wyjście i musiałam odwołać psychologa, prawdopodobnie zobaczę się z nią dopiero za 2 tygodnie i czuję się z tym fatalnie, bo już mam kilka rzeczy do opowiedzenia, a nie mam serca o tym gadać z kimś ze znajomych, nikt nie jest moim terapeutą

Przez wiele lat byłam sama i z trudem, ale to akceptowałam. Teraz niby jest lepiej, ale wśród ludzi też jestem samotna. Dziś wszystko było bardzo głośne, ciągle ktoś coś ode mnie chciał, znowu nic nie umiałam na angielskim, w ciągu godziny opie*rzyło mnie 2 wuefistów (jeden, że przyszłam, a drugi, że sobie poszłam…), a jak potem jeszcze podbiła do mnie jeszcze jedna znajoma i 15 minut gadała o swoich treningach w ogóle nie dopuszczając mnie do głosu, to już naprawdę myślałam, że oszaleję. Milczę, bo widzę że nikt nie chce mnie słuchać. Poradzę sobie, tylko dziwnie mi w tych wszystkich przyjaźniach znowu brać się za wiersze czy opowiadania, gdzie mogę napisać cokolwiek..

Szkoła sama w sobie też przytłacza. Miliony wypracowań, w ciula pytań jawnych z polaka, matma, wszystkie słówka na angielski i włoski, wypracowania na włoski, no i historia. Rozszerzam to, bo chcę znać się na świecie i ogarniać politykę (bo jednak wszystko skądś się bierze, wystarczy tylko połączyć dane wydarzenie z wcześniejszym). Tylko, że nie potrafię się już tego uczyć, od 3 klasy te tematy są napisane jakby po chińsku :/

Jak one tak gadały na siłowni to zdałam sobie sprawę, że moja najbliższa kumpela jest strasznie inteligentna i ogarnęłam, że może w szkole mam takie zaćmienia bo coś we mnie wie, że nigdy nie będę tak ogarnięta jak ona. Ona robi wszystko idealnie, a ja jestem w stanie zgubić wątek pytając, czy mogę wyjść do toalety

No i jeszcze dziwnie mi, jak patrzę na dziewczyny z mojej klasy i widzę, że one nie mają tej całej body czy gender dysforii i prawdopodobnie cieszą się z płci przypisanej im przy narodzinach. Nigdy tak bardzo nie czułam, że odstaję. One wszystkie wystroją się na studniówkę, a ja wciąż nie wiem, co ze sobą zrobić, bo nie ma opcji, że założę sukienkę lub się wymaluję (xD mam tylko 1 czarną kredkę do oczu, tego z chęcią użyję)
Kiedyś w liceum czułam się jak w domu, a teraz to dom, z którego chcę uciec :(