Obiecuję, nadrobię te wszystkie powiadomienia na dniach

Szybki wpisik o 3 rzeczach (a przynajmniej tak mi się wydaje xD)

1 co do wpisu niżej i problemu z serii: iść na studniówkę w tym, czy szukać garniaka, a może w ogóle się poddać.. kompletnie randomowo napisała do mnie pewna osoba z klasy. Taka bliższa znajoma można powiedzieć. Jest to jedna z kilku osób, którym się wyoutowałam i prawdopodobnie jedyna nie-cis, z którą mam kontakt na codzień (jest genderfluid). Trochę popisaliśmy o koszulach, innych pierdołach, ja jej napisałam część tych moich wątpliwości (pomijając rozmowę z przyjaciółką, bo one się znają i niezbyt lubią). I ta rozmowa trochę zmieniła mój światopogląd. Po pierwsze, przypomniała mi, że może w naszej klasie jest szansa, że nikt się tak nie ubierze, ale równoległa jest taka powiedzmy artystyczna i tam ludzie wyglądają naprawdę ciekawie i na pewno co najmniej kilka osób tak przyjdzie, może nie będę tak odstawać. Potem pisała, że ona co prawda ma sukienkę, ale z pewnego względu też nie będzie to stereotypowo studniówkowe. A potem to już się poryczałam. Napisała, że sama najchętniej by tak przyszła i obcięła się na chłopaka, ale brakuje jej odwagi i cieszy się, że ja próbuję. Może z włosami nie mam aż takiego problemu (jest love-hate relationship, ale odkąd mam część różową, to serio inaczej na nie patrzę, choćby przez to, że pierwszy raz farbowałam 2 noce przed koncertem w Berlinie). Wracając.. po pierwsze, muszę ją jakoś ogarnąć, żeby się nie bała, chociaż znam jej sytuację i dość dobrze rozumiem. Po drugie, przypomniało mi to ten cytat, że często o tym zapominamy, ale często odwaga daje się odczuć jak najgorszy lęk. Coś w tym jest
A po trzecie.. ostatnio była moja siódma rocznica zostania kinderpunkiem (jak to brzmi XDD). Od tego czasu zawsze chciałam się buntować, a w sumie to wcześniej też. Ale zawsze się bałam, a te punkowe bunty były dla mnie nieco abstrakcyjne. Potem sobie odpuściłam i nagle różne rzeczy zaczęły się walić w taki sposób, że w końcu mam ten mój mały bunt przeciwko rzeczom, o których kiedyś nawet nie myślałam
Przynajmniej mam motywację, żeby teraz nie uciec od tego pomysłu xd

Druga rzecz – czytam sobie Mistrza i Małgorzatę i plis, zmotywuj mnie ktoś, żebym to czytała jak nie jestem w stanie zaśnięcia, bo strasznie mnie to wciąga (live laugh love Behemot!), ale już któryś raz mi się przy tym zasnęło :( a nie mogę tego całkiem luźno czytać, bo to lektura na rozszerzenie…

I ostatnie… ch0lernie tęskniłam za Billiem. Nie wiem, czy do szaleństwa, ale czułam, że brakuje mi kogoś bardzo ważnego. Wczoraj wieczorem GD dodali ogłoszenie, że Billie, Jason i dwóch technicznych (jako The Coverups) grają tego wieczora tajny koncert. Gdybym była z Kalifornii, odwoływałabym wszystkie plany, byle by tylko tam być. A tak mogłam obudzić się dziś rano i znowu go zobaczyć, znowu zakochać się od nowa, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie potrafię tego logicznie wyjaśnić, ale przez cokolwiek bym nie przechodziła, sama obecność tego człowieczka jest w stanie utulić wszystkie moje niepokoje i smutki. Teraz wszyscy śpią, a ja znowu go rysuję, co daje mi bezkarną możliwość gapienia się w te zdjęcia i po prostu podziwianie <3