Aż ciężko w to uwierzyć, ale dokładnie 2 lata temu Zieloni wypuścili The American Dream Is Killing Me. Dziwne uczucie, jakby to było wczoraj. Wciąż pamiętam ten dzień, wręcz zbyt dokładnie. I wcześniejsze odliczanie do tego dnia. Nie wiem, kiedy era Saviors się zaczęła – gdy Billie lata wcześniej palnął, że mają coś nowego, zaczęły się plotki o nowej epce, gdy One Eyed Bastard wyciekł na tiktoka, gdy zagrali na koncercie 1981, czy też właśnie w dzień wydania American Dream. Wtedy też zapowiedzieli Saviors. Jakbyście spytali kogoś z moich znajomych z klasy, opisaliby to jako największą euforię. No i nazwa albumu, po tym, gdy pół rok wcześniej wygrałam z myślami samob*jczymi, w dodatku jedną z moich motywacji było właśnie to, że chciałam usłyszeć ten legendarny album, który miał się ukazać niebawem. Chyba nawet się popłakałam, jak się dowiedziałam o nazwie. Sama piosenka tak mi się spodobała, że w miesiąc wrąbałam ją ma drugie miejsce mojego all time na spotify (bo Basket Case chyba jest nie do zrzucenia xD). Potem zaczęło się to wszystko, co się wydarzyło – te wszystkie występy, akcje promocyjne Saviors, w końcu wyjście albumu, codziennie coś się działo. Siedziałam do późnej nocy, żeby przesłuchać Saviors od razu, chociaż musiałam o 7 być w szkole na matmie dodatkowej. I ze wszystkich schrzanionych ocen, ta z tamtejszego sprawdzianu smakowała zdecydowanie najlepiej :D

Potem trasa. Opisując to mam stado motyli w brzuchu. Odśpiewaliśmy już Bohemiana, Drunk Bunny też zszedł ze sceny, kończył się mix, do którego mieli wejść na scenę. Nagle wszyscy zaczynają piszczeć, a na scenę wbiega Tré i nam macha. Za nim Mike, Coley, Kevin, Jason i Billie. Zaczęli właśnie od American Dream i chyba nie muszę mówić, że nie mogłam przestać płakać przez całą piosenkę :D wtedy czułam, że się dokonało i że chociaż ta chwila nie będzie trwała wiecznie, to już nic mi jej nie zabierze. Wtedy w Berlinie wzięli na scenę takiego gościa, którego odnalazłam potem na instagramie (w ogóle już się skolegowałam z paroma takimi szczęśliwcami :3). Miał on karton z napisem "I stayed alive for this concert". Nigdy nikogo tak dobrze nie rozumiałam..
Na moje szczęście, nagrałam fragment American Dream, a od rodziców Julka dostałam też filmik z samego momentu, gdy zjawiają się na scenie. Coś przepięknego. Może nie jest to piosenka najulubieńsza z najulubiemszych, ale zdecydowanie taka, która dała mi największą radość

Ale dziś jest też inna rocznica. Dokładnie rok temu kupiłam bilet na koncert w Wiedniu. Dzień wcześniej gadałam o tym z rodzicami, ale wahaliśmy się nad miejscami, bo na płytę chyba już nie było, siedzenia też szybko poszły, a chcieliśmy być koło siebie. Wieczorem byłam załamana, że to się nie uda. O 6:30 nad ranem dzwoniła moja mama, że właśnie sprawdzała i wróciły bilety na płytę, więc jeśli chcę to mam budzić tatę i kupować jak najszybciej. I tak oto z na wpół śpiącym tatą, zagryzając kanapkę tłumaczyłam niemiecką stronkę z moim niemieckim, który nawet pod a1 nie podchodzi. I kupiliśmy. Zawsze marzyłam o GD na płycie, ale dopiero będąc tam zrozumiałam, jakie to cudowne uczucie. Żeby nie było – w Berlinie też miałam bardzo dobre miejsca, de facto tuż za płytą, tylko mały murek to wszystko odgradzał. Ale w Wiedniu byłam w trzecim rzędzie, przede mną sami ludzie z merchem vipowskim, więc to tak jakbym była pierwsza XD Miałam idealny widok na Mike'a i mogłam się ciągle szczerzyć do Freese'a, którego w Wiedniu widziałam po raz pierwszy

Nie wiem, co przyniesie dziś, ale 24.10 chyba stał się już moim szczęśliwym dniem, o którym będę opowiadać dzieciom/wnukom/kotom

A takie zdjęcie zrobiła moja mama, która ma naprawdę badziewną kamerkę <3

Zgadnijcie, kto miał dużo czasu na ogarnięcie działu z włoskiego, a zostawił go sobie na 1,5 dnia przed testem. To jeden z tych momentów, kiedy mam ochotę sama siebie wziąć za szmaty i natłuc do głowy, żeby się ogarnęła. Słówka niby są dość logiczne, ale nazbierało się 400 i już mnie to przytłacza.. a gramy już się uczyłam, ale nie powtarzałam od tygodnia, a tam są prawie same nieregularne..

Nie wiem, czy to tylko zmęczenie lub niewyspanie, czy też serio coś się ze mną dzieje, ale znowu się gubię. Nie mam na nic czasu, a jednak tęsknię za ludźmi. Dziś w szkole próbowałam pogadać z koleżankami, ale wszystkie siedziały z telefonami i pisali z innymi znajomymi :( jedna pisała z takim gościem, który w tym roku pisał maturę. Zawsze byłam o niego zazdrosna, bo jak przychodził do nas pogadać, to ona zawsze mnie zlewała i gdzieś szli sami, dziś trochę to wróciło :(

Nie wiem, kiedy ostatnio tak bardzo chciałam się przytulić do Billiego. Czułam już się tak kiedyś, wiele razy, ale to były takie dziwne odległe czasy, jak na przykład słuchanie GD na nielegalu w kiblu jeszcze w podstawówce i czekanie, aż w końcu wyjdę z tamtej szkoły

Mam tyle pomysłów na obrazki, a tak mało czasu.. zawsze robiłam wszystko z ogromnym wyprzedzeniem. Nie obchodziło mnie, że urodziny Tréja są w grudniu, ja już w październiku mogłam zaczynać coś mu rysować. Dzisiejszego inktobera robiłam dziś, cudem się wyrobiłam. Za kilka tygodni są urodziny Jasona White'a. Nie dość, że kilka razy widział moje obrazki (a nawet odczytuje wiadomości ode mnie xD), to jeszcze wszystkie większe fanpeje po raz pierwszy robią również dla niego fanowski filmik urodzinowy. Na pewno wysyłałam im już kiedyś coś na urodziny Tréja, chyba też potem na urodziny Billiego, nie pamiętam. Ale White też potrzebuje dużo miłości i chcę zrobić coś dowalonego, tylko wciąż nie wiem, co

Mam wrażenie, że pisanie książki mogłoby jakkolwiek ogarnąć mój potok myśli, tylko jak znaleźć na to czas..