Ej dobra, ten wpis będzie co najmniej dziwny i w sumie możecie nawet go zignorować, ale muszę się wygadać z czegoś, co wydarzyło się już jakiś czas temu, a dziś randomowo do mnie wróciło i nie chce dać spokoju. Po prostu muszę, a nie mam jaj, by powiedzieć komukolwiek w realu, nawet pani psycholog

No więc ogólnie to ja jestem znana jako ten jeden ziomek, który nigdy nie był w związku. Najpierw mi było przez to przykro, no bo w sumie to nikt się we mnie nie zakochał, a cała podstawówka była pełna związków, więc no definitywnie to we mnie problem. Potem mi przeszło i mówiłam sobie, że po prostu nie spotkałam jeszcze tej jednej osoby. Jakiś czas temu mnie oświeciło, że ja po prostu jestem aroace i być może widać to po mnie bardziej niż myślę xD

No, w każdym razie tutaj się zatrzymamy. Byłam w związku. Jeden, jedyny raz, dokładnie tydzień (i z tym "dokładnie" nawet nie przesadzam, od wtorku do wtorku xD). Jeżeli jest coś, czego ch0lernie żałuję, a zarazem kompletnie nie żałuję, to to właśnie to. To był związek przez internet, przez insta. Miałam takiego ziomka, z którym znałam się już z 2 lata. Pewnego pięknego dnia (to też już kilka lat temu) zaczęliśmy pisać więcej, nawet nie pamiętam już czemu. Po jakimś czasie randomowo spytał, czy chciałabym być z nim w związku i głupia ramen się zgodziła. Czemu? No cóż.. po pierwsze, nigdy wcześniej nie byłam w związku i chyba chciałam w ogóle zobaczyć, jak to jest. Po drugie, no, trochę nie chciałam go od siebie odstraszyć. No i po trzecie, z nim się naprawdę dobrze pisało i też mi się chyba zaczynał podobać. No i czwarta rzecz, gościu słucha Green Day, a moim małym marzeniem kiedyś było znaleźć sobie kogoś, kto też jest porąbany na ich punkcie, żeby móc razem fangirlować czy nawet jeździć na koncerty. Były tylko 2 problemy – gościu jest prawie 2 lata starszy ode mnie, no i jest z Czech. Niby nie duża różnica wieku, ale też wtedy byliśmy młodsi i trochę się tego obawiałam. Ale stwierdziłam, że przez neta może nie będzie tak źle, no i nie było. Nigdy się nie spotkaliśmy. Kiedyś chciał do mnie przyjechać, ale jednak mieszka daleko, byłyby z tym ogromne podchody, żeby rodzice się nie dowiedzieli, dużo by go to kosztowało (a był wtedy w trakcie zbierania na elektryka, nie miałam serca), ja sama jestem w stanie się u siebie zgubić, no i jego angielski pozostawia wiele do życzenia i bałam się, że się zgubi, a ja go nie odnajdę. Najpierw nawet się zgodziłam, ale jeszcze tego samego dnia przeprosiłam go i spytałam, czy możemy to jakoś odroczyć. Zgodził się.

Sam związek był naprawdę dobry, tak myślę. Pisaliśmy sobie miłe rzeczy, sporo konwersacji o GD było, nagrywałam mu się jak gram na gitarze (zadedykowałam mu Poprocks & Coke…), graliśmy w jakieś kalambury internetowe, raz nawet się zdzwoniliśmy (a dla mnie rozmowy telefoniczne to chyba najmniej komfortowy sposób komunikacji, także to było to). Jak już pisałam, jestem aroace. Nie kochałam go romantycznie, ale ch0lernie kochałam go w innym sensie, nie potrafię go nazwać. Po prostu moje serce się cieszyło, gdy o nim myślałam.

Były też oczywiście gorsze momenty. Ciągle z nim pisałam, dosłownie cały tydzień spędziłam z nosem w telefonie. Było mi z nim dobrze, ale czułam, że tracę najpierw moją rodzinę, potem przyjaciół, relację z Bogiem, Green Day, aż w końcu samą siebie. Chodził spać koło 22:00 i zawsze wtedy naprawdę odżywałam – pisałam wiersze, rysowałam.. No i jeszcze jedno. Ciągle wysyłaliśmy sobie zdjęcia Billiego i Adie z podpisem "to my!". Pierwotnie to było mega urocze, no związek idealny. Ale potem zaczęłam czuć się z tym źle. Jakkolwiek bym się nie starała, nigdy nie będę taka jak Adrienne, chociaż jest moją ogromną inspiracją. I kogokolwiek bym nie spotkała, z nikim nie będę się czuła tak dobrze jak wtedy, gdy myślę o Billiem i słucham jego głosu. On jedyny potrafi skończyć moje ataki paniki i jego głos był jedynym, o którym od pierwszego usłyszenia pomyślałam, że chcę go słuchać do końca życia. Pisanie do niego, że jest moim Billiem było tak dziwne, jakbym traciła i tego prawdziwego Billiego

Po tygodniu wciąż go kochałam, ale coraz mniej czułam samą siebie. 2 dni zastanawiałam się, co z tym fantem zrobić. We wtorek wieczorem znowu grałam na gitarze. Lubię grać różne rzeczy, ale mam też swoje nawyki i zwykle moim ostatnim utworem jest When I Come Around. Grałam to jak porąbana, ciągle myślałam tylko o tym jednym cytacie "you can't go forcing something if it's just not right". Odłożyłam gitarę i napisałam do niego, że nie dam rady tego dłużej ciągnąć i że przepraszam go z całego serca, ale muszę zerwać. Potem przepłakałam całą noc, chociaż wiedziałam, że zrobiłam dobrze i czułam się wolna pierwszy raz od tygodnia. Rano mieliśmy jeszcze jedną, trudną rozmowę. Załamałam go, ale jakoś to przyjął. Od tego czasu When I Come Around to moja komfortowa piosenka, która udowadnia mi, że jak nie wiesz, gdzie mnie szukać, to właśnie słucham GD i wrócę gdy będę gotowa.

Bałam się tego, bo chłopak ma spore problemy psychiczne. Na szczęście w tym wszystkim zmusiłam go do pójścia do psychiatry i jeśli mnie nie okłamywał to faktycznie tam chodził. Jest strasznym pick me, co o dziwo mi nie przeszkadzało. Po rozstaniu przez jakiś czas się przyjaźniliśmy, ale potem relacja zdechła naturalnie. Jakiś czas później widziałam, że ma jakąś nową i szczerze mówiąc odetchnęłam z ulgą, bo serio się o niego bałam..

Później okazało się, że też będzie na koncercie w Wiedniu. Początkowo mieliśmy nawet w planach spotkać się, ale nic z tego nie wyszło. W sumie to nawet napisał mi, że mnie widzi, kiedy akurat z nowo poznaną dziewczyną szukałyśmy poidełka dla mnie i toi toia dla niej. Julek i moi rodzice pilnowali nam miejsca w kolejce, więc na spokojnie mogłam do niego podbić, ale jak odpisałam to już nie dał żadnego znaku.. Potem na zdjęciach widziałam, że siedział na samym tyle hali, a ja byłam na płycie i było mi go ch0lernie żal.. Sama dałam na relację masę zdjęć, pochwaliłam się też pałeczką i piórkiem. A potem on randomowo zaczął swoją śpiewkę, że ja to jestem szczęściarą, a on na nic nie zasługuje. Od lat próbowałam mu to wybić z głowy, ale nic to nie dało. Przez tę pałeczkę kilka osób napisało mi trochę niemiłych słów, ale naprawdę zraniły mnie tylko te od niego. Potem było tylko gorzej. Nawet kilka razy wprost napisał mi, że mam się zabić. Całe szczęście, że zrobił to teraz, a nie kiedy miałam myśli samobójcze… Czasem chłopaki z GD widzą moje prace i ja zawsze muszę się tym pochwalić na relacji, bo po prostu mnie to cieszy, a on za każdym razem magicznie się zrespia (mimo że już mnie nie obserwuje) i znowu wypisuje, że on to już się do niczego nie nadaje. On nie jest złym człowiekiem, chciałabym mu pomóc, ale kompletnie nie potrafię :(

On od początku był specyficzny, ale omówmy się, moich stabilnych psychicznie znajomych da się policzyć na palcach jednej ręki. Każdy jest na swój sposób dziwny, a mi to kompletnie nie przeszkadza

Boję się wchodzić w związki, nawet hipotetycznie dziwnie mi się o tym myśli. Juz nawet pomijając aroace, bo to może kiedyś się zmienić. Boję się, że jeszcze raz stracę wszystko i wszystkich dla jednej osoby. Oboje popełniliśmy w tej relacji całą masę błędów, ale też oboje mieliśmy nadzieję, że jakoś to się ułoży. No i chciał się dla mnie nauczyć polskiego, więc chyba serio mnie kochał…

Przepraszam za ten wpis, nie potrafiłam dłużej trzymać tego wszystkiego w sobie. Dobił mnie niesamowicie, ale jakaś część mnie wciąż go kocha. Zastanawia mnie tylko, dlaczego to wszystko doprowadziło mnie do tak dziwnego stanu, bo jeśli każdy związek tak wygląda to może zacznę już robić miejsce dla kotów..

Nwm jeśli ktokolwiek tu dotarł to dzięki, jak coś to to było dawno temu i praktycznie już o tym nie myślę, tylko ostatnio coś mnie znowu wzięło :/