Niezapomniany uśmiech artysty

Spoglądam na zegar znajdujący się na beżowej ścianie. Wskazuje trzecią po południu. Siedzę w jednym miejscu już prawie dwie godziny. Lekko poprawiam swoją ciemnozieloną koszulę, jednak robię to tak, by nie było widać, że się poruszam. Niestety niezbyt mi to wychodzi, ponieważ trzymający w ręku pędzel Leonard spogląda na mnie wrogim wzrokiem.

— Nie poruszaj się — mówi, robiąc kolejne pociągnięcie pędzlem.

— Nie dam rady tyle siedzieć — odpowiadam i mam nadzieję, że go tym nie zraniłem.

— Obawiam się, kochany poeto, że już teraz będziesz musiał — oznajmia i wraca do poprzedniej czynności.

Ja w odpowiedzi poruszam lekko nogą. Nie wiem, czy to dlatego, że chcę, by zwracał na mnie więcej uwagi, czy po prostu lubię go denerwować. Dwudziestolatek spogląda na mnie, a ja posyłam uśmiech w jego stronę.

— Miałeś się nie poruszać — przypomina mi i kładzie ręce na biodrach, przez co lekko brudzi swoją białą koszulkę.

— Ale mi się już znudziło — mówię, rozpinając jeden z guzików mojej koszuli — a tak poza tym, to mnie uwiera.

— Przecież mieliśmy przerwę — rzecze i spogląda na zegar — dwie godziny temu.

— Zróbmy kolejną — mówię i patrzę na niego — proszę.

— Dobrze — ulega mi i odkłada swoje przybory.

Wstaję ze stołka i podchodzę do dwudziestolatka. Obejmuję go w pasie, ale ten zrzuca moje ręce, a ja patrzę na niego zdziwionym wzrokiem.

— Pobrudzisz się — mówi, a ja przewracam oczami.

— A mogę to na razie zdjąć? — pytam i wskazuję na ciemnozieloną koszulę.

— Możesz, ale jej nie pognieć — odpowiada i staje przy jednej z półek, uważnie się jej przyglądając.

Odwieszam górną część garderoby na szary wieszak i siadam na brązowym fotelu. Spoglądam na artystę, a ten nadal ogląda rzeczy znajdujące się na półce. Wyciągam ze swojego plecaka notatnik. Otwieram na jednej z czystych stron i wyjmuję długopis. Zastanawiam się, co pisać, skoro nie widzę żadnej inspiracji.

Chłopcze, wylałem na Ciebie tyle słów, a nie widzę Twego uśmiechu.

Spoglądam na Leonarda. Nasze spojrzenia się spotykają. Jego błękitne oczy są cudowne. Nie chcę się zapatrzeć, a więc wlepiam swój wzrok w kartkę. Jednak ja wiem, że on nadal na mnie patrzy.

On zna mnie zbyt dobrze.

Słyszę ciche kroki. Mija zaledwie kilka sekund, a ja czuję ciężar na kolanach. Dwudziestolatek próbuje zwrócić na siebie moją uwagę. Odkładam czerwony notatnik na stolik znajdujący się obok i odgarniam blond włosy chłopaka za jego ucho. Są one jednak zbyt krótkie i za chwilę wracają na swoje poprzednie miejsce. Wpatruję się w jego oczy.

On lubi moją uwagę. Ale dlaczego ja nie dostaję jej tyle od niego?

— Przepraszam — szepcze prosto w moje usta — ale ta praca jest dla mnie ważna.

Nie odpowiadam, a jedynie łączę nasze wargi. Blondyn na chwilę odrywa się ode mnie i sięga lewą ręką do radia, włączając je. Muzyka nas uspokaja, a jego pocałunki stają się delikatniejsze. 

Nie potrafię się na niego gniewać.

— Coś ciekawego tam napisałeś? — pyta i chce sięgnąć po mój notatnik, jednak ja łapię go za rękę.

— Nie — odpowiadam krótko i lekko uśmiecham się w stronę dwudziestolatka, a on po raz kolejny łączy nasze wargi.

Siedzimy, wyrażając swoją miłość na wiele sposobów i jednocześnie wsłuchujemy się w dźwięki dochodzące z radia. Leonard wtula się w moje ramię i cicho nuci piosenkę Black Sabbath, która jest aktualnie jego ulubioną.

Chciałbym, aby się uśmiechnął.

Wsuwam dłoń pod jego białą i brudną od farby koszulkę, a później czekam na jego reakcję. Ten odrywa się od mojego ramienia i spogląda prosto w moje ciemnobrązowe oczy. Po chwili na jego bladej twarzy pojawia się lekki uśmiech.

Może i lekki, ale jaki piękny!

— Całe szczęście, żeś zdołał się uśmiechnąć! — mówię — Teraz będę miał o czym pisać wiersze przez następne trzy lata!