Czy mi właśnie spodobał się jakiś romans?
Możliwe.
Na pewno znalazło by się mnóstwo ludzi, którzy uznali by za profanację mówienie „romans”, ale główny wątek to w pewnym sensie niespełniona miłość, więc czemu by nie.
Skończyłam właśnie „Lalkę” Prusa i powiem, że dawno mi się jakaś lektura szkolna nie podobała. Momentami się wynudziłam, fakt — za dużo gadania o Napoleonie i finansowego bełkotu jak na mój gust — ale poza tym naprawdę dobra książka.
Absolutnie kocham bohaterów. Wszystkich. Nawet Łęcka, mimo że bezsprzecznie jest straszną zdzirą. Nawet baronowa Krzeszowska i ci wszyscy nadęci arystkoraci to dobrze skonstruowane postacie, które można docenić. Początkowo byłam trochę negatywnie nastawiona do poczynań Wokulskiego, może przez to, że chyba nie wierzę w miłość, ale w końcu go polubiłam i zaczęłam rozumieć jego poczynania. Cóż, facet ma miał ewidentnie depresję, przez całą książkę, a nie dopiero po scenie w pociągu.
Właśnie, „Farewell, Miss Iza, Farewell” od kilku godzin siedzi mi w głowie. Ta scena była tak tragiczna, a zarazem genialna…
Jeśli Stanisław Wokulski byłby piosenką, nazywałby się „Dla ciebie”. Generalnie bardzo mi się Stach ze swoimi poczynaniami wpasowywał w klimaty Myslovitz.

Czytajcie „Lalkę”, tylko niech nie zrazi was objętość. Warto.