opowiem wam trochę paramormalną sytuację, która mi się przydarzyła. odkąd przyjechałam do miasta, gdzie się uczę, czyli przez ostatnie dwa dni miałam bardzo specyficzne sny. budziłam się rano, okazywało się, że do budzika prawie godzina, więc spałam dalej. i wtedy się zaczynało.
poniedziałek. jestem w tym samym pokoju, jedyne się różni to, że rolety są odsłonięte, budzi mnie telefon. dzwoni osoba, z którą nie mam już kontaktu, chce go odzyskać. mówi, że się zmieniła, że się leczyła, że teraz jest inaczej. mówię, że wiem to od y i odmawiam, argumentując, że miała swoją szansę i że za bardzo mnie skrzywdziła.
to wszytsko było bardzo realne, x zwraca nawet uwagę, że u mnie głośno, a tej nocy źle spałam przez hałas wpadający przez uchylone okno. szczegóły rozmowy idealnie się zgadzały z rzeczywistością.
dużo o tym śnie myślałam. zaczęłam się nawet obawiać, że ma jakieś znaczenie. że x może faktycznie się odezwie, czego wolałabym uniknąć.
wtorek. jestem w bloku, gdzie mieszka x, ale piętro niżej, wiem, że w rzeczywistości to miejsce wygląda trochę inaczej, ale wiem, że to ten blok. wiem też, że to sen, a w prawdziwym życiu już tam nawet nie mieszkają. pukam do dwóch mieszkań na złym piętrze, otwierają nieznajomi. z trzeciego wychodzi sprzątaczka, pytam o x, ale ona nic nie wie. idę na schody prowadzące do góry, gdzie spotykam jakieś dziewczynki, którym zaczynam opowiadać o x, a w międzyczasie pojawia się tam, ku mojemu zdziwieniu, matka x, która bałam się, że będzia miała do mnie pretensje i do mnie zagaduje. idziemy do ich mieszkania, gdzie razem malujemy jakiś obraz na ogromnym papierze na podłodze, ona opowiada mi o swoim życiu, jakieś losowe rzeczy o rodzinie. chcę spytać o x, ale primo wiem, że nie powinnam, secundo mam świadomość, że to sen, więc nie dowiem się jak jest napradę. w końcu między wierszami dowiaduję się, że x aktualnie przebywa w zakładzie zamkniętym, co wiem, że jest bzdurą i w prawdziwym świecie tak nie jest.
znów o tym myślałam, uznałam za podejrzane, oba sny opowiedziałam koleżankom. do tego nigdy wcześniej nie miałam świadomego snu.
wieczorem od y dowiedziałam się, że ta osoba chciała, żeby y mnie poprosiła, żebym się z x ostatni raz spotakła.
chciałabym powiedzieć, że teraz mnie już nic nie zdziwi, ale za dużo razy myślałam tak na marne.
chyba jestem wiedźmą…

jakiś czas temu mignęło mi na instagramie konto „szonpatrol*jakaś miejscowość*”. z ciekawości zajrzałam, jedynie domyślając się postowanych treści. w opisie link do ngl, tellonym, czy innej platforymy tego typu i zachęta do podsyłania w wiadomościach prywatnych czy przez rzeczony link namiarów na okoliczne „szony” i „babiarzy”. w postach dziesiątki jak nie setki screenów profili dzieciaków w wieku mniej więcej 13-16 lat. konto zgłosiłam w kategorii hejtu i po załamaniu się, co ci ludzie wyczyniają poszłam scrollować dalej.
nie, nie bronię i nie popieram zdrad, nielojalności w relacjach, kręcenia z masą ludzi na raz czy innych tego typu zachowań, bo sama robię takie rzeczy czy z jakiegokolwiek innego powodu. jedynie nie podoba mi się wytykanie palcami i publiczne wywieszanie wizytówek dzieciaków narażając na wyzywanie i ostracyzm. (tak wiem, może nawet publikowani tam ludzie mają swoje za uszami, ale nie znaczy, że zasługują na takie potraktowanie, zresztą ognia się ogniem nie zgasi.)
parę dni później znalazłam takie konto mojej miejscowości. kilkadziesiąt postów, nawet jedna znajoma twarz, parę lat młodszy typek. przez chwilę zastanawiałam się czy im w tym anonimowym linku nie walnąć rozprawki o niemoralności tego typu działalności, ale zmusiłam się do powstrzymania. chyba nie moja sprawa. głównie dlatego, że mam dość patologiczną potrzebę pomagania innym albo rozwiązywania cudzych problemów, jakiś cholerny syndrom wybawiciela. nieraz wychodzi na dobre, nieraz wychodzę na idiotkę albo wyniszczam siebie ratując kogoś. dlatego w próbie leczenia tego czegoś postanowiłam to zignorować.
dziś wchodzę na instagrama, a tam burza pod postem z jakiegoś spotted. ktoś napisał, że jego dziewczyna popełniła samobójstwo przez takie konto. w komentarzach aż wrze, ludzi piszą, żeby zgłaszać wszytskie takie konta i udostępniają takie profile. w międzyczasie jakieś śledztwo czy to w ogóle prawda. identyczna wiadomość wyskakuje na innych tego typu kontach.
znowu jestem sfrustrowana jak ludzie w wieku szkolnym są dla siebie okropni. jaki w ogóle to jest popaprany pomysł, żeby móc anonimowo wytykać kogoś palcem, oskarżać o rzeczy, słusznie lub nie, bo kto to sprawdzi.
mam trochę ochotę ponarzekać na dzisiejszą młodzież, co oni robią, upadek społeczeństwa i tak dalej. tylko, że w sumie parę dobrych lat temu w mojej podstawówce szalały ostre afery, ze wzglądu na wyzwiska latające po spotted szkolnym. szkoła zainterweniowała w momencie, gdy zaczęli pisać o nauczyciealach…
błagam, po prostu bądźmy emapatyczni.
(czuję się jak jakiś 45letni dziennikarz z facebooka opisujący jakiś młodzieżowy fenomen)