Dzień dobry,
Co tam u was? Jak się czujecie? Jakieś plany na majówkę?
Żeby nie było, że w tych wpisach tylko narzekam, może coś dobrego na początek, bo generalnie różnie bywa.
Byłam jakiś czas temu na sekcji serca. W grupach kroi się i ogląda zwierzęce serce w celach anatomicznych. Ciekawe doświadczenie, bo mimo że ma się wykute te wszystkie śliczne, kolorowe rysuneczki i schematy, to w praktyce rozpoznanie tego wszystkiego do najoczywistszych rzeczy na świecie nie należy.
Ostatnio jestem cholernie wdzięczna za ludzi, których mam teraz przy sobie. O takiej relacji, jaką mam z A i G, chyba całe życie marzyłam. Móc pogadać sztuce, pośmiać się, powymieniać ploteczki, robić dyskusje filozoficzne albo trauma dumping. Dobrze spędzić czas zarówno siedząc w szkole czy gdziekolwiek indziej i nigdy nie ma tej niezręcznej ciszy czy gapienia się w swoje telefony w milczeniu. Nie umiem słowami opisać, jak bardzo się cieszę, że są w moim życiu.
Znalazłam też jakiś czas temu odtwarzacz do winyli z młodości mojego ojca i kilkadziesąt płyt, parę naprawdę obiecujących (rzeczy w stylu Lady Pank, Republika). Działa, tylko, że trzeba by było wymienić igłę, więc mam nadzieję, że uda mi się to kupić i uruchomić sprzęt.
Zrobiłam się ostatnio strasznie przewrażliwiona na tematy okołodepresyjne, że tak powiem. Parę dni temu spanikowałam i parę godzin chciało mi się rzygać po tym jak znajoma wspomniała, że bierze jakiś lek, a mi się pomyliły nazwy i ubzdurało mi się, że to jakiś antydepresant, a było to coś na problemy ze skórą. Łzy w oczach, bo ktoś z zaskoczenia wyskoczy ze słowem psychiatra, albo nawinie się jakaś nieodpowiednia rolka. Ale to tylko, gdy trafi się coś z zaskoczenia. Z niektórymi osobami mogę sobie rozmawiać na naprawdę ciężkie tematy i jest normalnie prawie zawsze. Może poza momentami, jak ktoś próbuje cię przekonać, że nie zamierza się zabijać i mam się nie martwić, bo mi tego nie zrobi, ale też nie chce bym czuła się szantażowan i mam zostać, bo wtedy to zrobi… Wybaczcie, że o tym mówię, jakoś jeszcze tego nie przetrawiłam.
Z moim czuciem się bywa różnie, raz jest dobrze, raz gorzej, ale jest to wszytsko na względnie przyzwoitym poziomie. Czasami frustracja nieźle daje się we znaki, ale się trzymam.
Będę miała teraz 12 dni bez szkoły, sama nie wiem czy się cieszę czy nie. Spokój od nauki, fajnie, ale obawiam się, że siedzenie bez ludzi, sztywnych zadań i celów może trochę dać w kość. Chyba zaraz zrobię sobię jakąś listę rzeczy do zrobienia, żeby nie zwariować.
Miłego <3
[Zrobiłam sobie taki moodboard? kolaż? mojej osoby, także uznałam, że wrzucę.]