Wiecie co, moja fobia społeczna, a przynajmniej jej znaczna część ostatnio poszła sobie po mleko. Na czymś w rodzaju bucket list na 2024, bo nie znoszę postanowień noworocznych, zapisałam sobie, że się jej pozbędę. Sama nie wierzyłam, że to się uda, a nie zauważyłam kiedy i znaczna poprawa. Nawet za bardzo nie bawiłam się w jakieś „wychodzenie ze strefy komfortu”, samo wyszło.

Ostatnio na mess jako pierwszy z aktywnych ciągle wyświetla mi się pewien chłopak. Pewnie bym to zignorowała, bo to dla mnie nikt bliski czy jakoś ważny gdyby nie jego profilowe.
Poznaliśmy się latem w 2022. Generalnie mój pokój był w miarę lubiany, więc wpadali często randomowi ludzie z turnusu, tak o, pogadać. U nas coś zawsze się działo. Wcześniej wspomniany kolega z racji na to, że był kilka lat młodszy raczej nie był z nami jakoś blisko, ale nas lubił i czasem wpadał pogadać, taki sympatyczny, trochę dziwny dzieciak. Mówiliśmy na niego Grzybek.
Ale do meritum, wieczór przed swoim wyjazdem wpadł do nas już taki przygnębiony śwadomością, że niedługo trzeba będzie się pożegnać. Dziewczyny z pokoju gdzieś wsiąknęły i siedziałam tam tylko z jednym typem [notabene moim pierwszym love interest, spojler nie wyszło, poleciał za inną xd, który bardzo go nie lubił]. „Grzybek” poprosił mnie, żebym narysowała mu grzybka. Z racji na to, że nie należę do grona szczęśliwców potrafiących rysować i miałam tylko ołówek to wyszło średnio, ale bez tragedii. Następnego dnia wyjechał. Kilka dni później założył sobie fb i na profilowe ustawił sobie ten mój nieszczęsny rysunek.
Już prawie zapomniałam o tej sprawie, praktycznie nie mieliśmy już kontaktu. Ale ostatnio ciągle, jako pierwsze wyświetla mi się mój ołówkowy, nieudolnie pocieniowany i niesymetryczny owocnik grzyba. A mnięły już prawie dwa lata. Trochę nie daje mi to spokoju, chociaż nie w jakimś bardzo negatywnym sensie.
Generalnie często myślę o ludziach, których tam wtedy poznałam. Mimo że minęły dwa lata, a niektórych znałam jakiś tydzień, prawie nie mamy kontaktu, nadal tęsknię. To było dziwne miejsce i dziwny okres mojego życia. Niedługo tam wracam, może na przedostatni, możd ostatni raz. Od wtedy dużo się zmieniło, ale wciąż liczę, że może ich spotkam.

Takie dwie anegdoty z mojego życia.