hi!!!

dziwnie się tu odzywać z tym, z czym przychodzę, po takim czasie i po takiej aktywności, jaką wykazywałam tak ogólnie, od kilku lat. pamiętam, że był taki moment podczas pandemii, że moje monologi wewnętrzne były prowadzone w taki sposób, jakbym wszystkie wypowiedzi kierowała do jakiegoś czytelnika/słuchacza. teraz ani nie mogę się zbyt zebrać do napisania kilku zdań, ani nie umiem ich sklecić. wszystko wydaje się takie krzywe i niepoprawne.

(zaraz przeczytacie coś, co zaprzecza ostatnim linijkom)

przescrollowałam troszkę wpisy, by i uświadomić sobie, że naprawdę żałośnie aktywna byłam (ale nie jestem już tym samotnym dzieckiem, nie muszę szukać ramienia do wypłakania wśród obcych osób – aczkolwiek to jest okej, można poznać tak wspaniałych ludzi), i że bardzo dużo się u mnie pozmieniało, i o tym nie wiecie. jako że część z was (w znamienitej większości nieaktywna), szła ze mną do liceum i towarzyszyła w podstawówce, czuję się chyba troszkę zobowiązana oznajmić, że niestety filologii polskiej studiować nie będę. ani sztuki pisania.

rzecz się prezentuje tak: za niecały miesiąc kończę dziewiętnaście lat, skończyłam liceum, w maju zdałam maturę, wczoraj teorię na prawo jazdy, zrobiłam krótki backpacking po europie, dostałam się tam, gdzie ostatecznie chciałam (chyba), więc jak mnie nie wywalą, to zostanę lekarzem (planowo psychiatrą, gdyby ktoś kiedyś potrzebował). za nieco ponad miesiąc wyprowadzam się z domu (nie do końca to nowość, żyłam do tej pory w internacie) i będę bawić się w dorosłą osobę. nie lubię tej zabawy, ale jako że lubię i skakać, i kiedy świat wiruje, i kiedy mogę sobie jechać, gdzie chcę, bo tak, to muszę też przyzwyczaić się do podpisywania umów i innych pierdół, takich jak odpowiedzialność za siebie samą i swój los.

chyba jest to coś, co mnie przytłacza. czasem myślę, że kiedyś byłam smutna bardziej dla zasady, a potem wzrósł mi poziom wykształcenia, a więc i poziom niepokoju. w pewnym momencie za dużo rzeczy staje się realnych i niewygodnych. a gdy niewygodne przestają być idee, a martwiącymi są rzeczy prozaiczne, zaczynam kapitulować.

o, jak znaleźć niezbyt męczącą pracę, studiując? albo jak w ogóle znaleźć pracę?

i jeśli nie wykończy mnie samodzielność, to zabije mnie nostalgia. nie lubię zmian, wiecie?

z plusów, zmniejszy się dystans (dość drastycznie, bym powiedziała) pomiędzy mną, a jedną z droższych mi osób, którą poznałam przez sq i z tych wszystkich dziwnych zmian, które się dzieją, ta jest najdziwniejsza. amelka z czasów pandemii, chyba poryczałaby się ze szczęścia, gdyby usłyszała, że ta relacja się nie rozleci tak szybko i co więcej, będzie mogła istnieć poza internetem.

o, a jako że mój ostatni wpis był prośbą o porady przed maturą, to sama zostawię od siebie jedną. nie porównujcie się do innych. ani przed wynikami, ani po nich. to, że ktoś szedł inną ścieżką i że u niego zadziałało to i tamto, to nie oznacza, że dla ciebie jest to przepis na sukces. to że ktoś przerobił tysiąc zadań, nie oznacza, ze tobie nie wystarczy sto. i na odwrót. choć mówię to z pozycji i osoby po tym wszystkim (ha, zobaczymy, co będzie w trakcie sesji i jak zastosuję swe złote rady), i nie mającej problemów z rozumieniem, czy zapamiętywaniem, to chciałabym, żeby ktoś wtłoczył mi to do głowy, gdy stresowałam się, że chodzę do szkoły, a moi koledzy zostają w domach, by się uczyć. albo wszyscy mają kursy i korepetycje, a ja muszę sobie radzić sama (autopromocja: gdyby ktoś potrzebował korków, to będę biednym studentem).

a, i słabo napisana próbna w grudniu nie przekreśla maja. chyba że naprawdę leżysz z wiedzą.

co jeszcze? może odnośnie pisania, bo jest jak jest. to nie tak, że nie piszę w ogóle, choć te wakacje są mimo wszystko porażką w tym aspekcie. tylko ta strona jest dobra do pisania o pewnych rzeczach, a o pewnych nie. tak samo, gdy jestem z czegoś nieco bardziej dumna, nie chcę zamieszczać tego tu i z lęku o niedocenienie, jak i z obawy o utratę własności (nie wiem, w jakim tempie moderacja przywraca teraz możliwość edycji, a więc i usunięcia – odnośnie tego usunę wkrótce z pustym śmiechem). moja ścieżka jest zarysowana w określony sposób, ale marzenia małego dziecka o wybudowaniu pomnika* nigdy nie umarły. pomnika na samychquizach jednak nie postawię.

to tyle, buziaki i do przeczytania!

*horacy mentioned