Hey ho!
Tia, to znowu ja
Sama nie wiem, czemu piszę ten wpis, tym bardziej, że to dla mnie niezwykle ciężki temat, jednak czuję, że muszę się wygadać. Od wczoraj coraz gorsze myśli, co będzie, jeśli Green Day się rozpadną. Wiele razy mówili, że nie zamierzają się rozpadać, że granie to ich całe życie, no i ogólnie widzę w nich miłość do tego co robią i siebie nawzajem.

Jednak ten strach jest coraz gorszy, po prostu jest to jeden z tych kilku najgorszych dla mnie koszmarów. Gdy ludzie pytają mnie, kim chcę być w przyszłości to mówię, że jeszcze nie wiem, ale na pewno będę fanką GD. Musiałabym zapomnieć o nich tak nagle, z dnia na dzień, co jest nierealne.

Dodatkowo chøl.ernïe boję się o Billiego. Przez jednego tik toka, gdzie upity jedzie autem z dwoma blondynami. Znam wielu ludzi z jego otoczenia, a tamtych lasek nie kojarzę. Poza tym, alko… To rzecz, na której punkcie jestem przewrażliwiona do potęgi. 10 lat temu było z nim bardzo źle i gdyby Adie w ostatniej chwili nie wysłała go na odwyk to nie przeżyłby. Odwyk uratował i jego i mnie, bo patrząc na jego doświadczenia, najprawdopodobniej nie wezmę alkoholu do ust, ewentualnie na jakieś bardzo ważne okazje.

Niestety lub stety jestem człowiekiem zamkniętym w sobie, ale jeżeli znajdzie kogoś, kogo pokocha, to kocha do końca. Nie potrafię niemartwić się o ludzi, których kocham, nawet, jeśli wydaje mi się, że wszystko u nich okej.

Dlatego też mam w głowie najczarniejsze myśli. Fakt, może to był jednorazowy wybryk. Od jednego fana wiem, że wszystko z nim okej, że żyje (z resztą był ostatnio aktywny). No ale cóż, jestem panikarą i bardzo przeżywam wszystko, co się u nich dzieje.

Wczoraj miałam na nich mały kryzys, który na szczęście przeszedł i od tego czasu zdążyłam ich 5 razy narysować (rysowanie to dla mnie jeden ze sposobów wyrażania miłości).

Wróćmy jednak na sam początek, czyli do rozpadu. Gdyby nie oni, nie byłabym tym, kim jestem teraz, o ile w ogóle byłabym kimkolwiek. Jeżeli zabraknie jednego z nich – zabraknie i mnie. Zdarza mi się nie widzieć sensu życia, a potem znowu usłyszę którąkolwiek z ich piosenek i ten sens wraca. Ogólnie cieszę się życiem, ale są dni, gdy żyję tylko dla nich. Obiecałam sobie, że będę fanką na dobre i złe czasy, więc cokolwiek by się u nich nie działo, będę ich wspierać tak mocno, jak tylko potrafię. Boję się tylko, że będzie jakaś pojechana powtórka z 2012 (wtedy był ten odwyk). Weźmy też pod uwagę, że w tym roku, w zbliżającym się wrześniu minie 40 lat, odkąd odszedł tata Billiego. Od dwóch miesięcy przygotowywuję się psychicznie do najgorszego, bo nawet nie potrafię sobie wyobrazić, co on będzie wtedy przeżywać, ale też co przeżywa każdego dnia. Staram się wymodlić mu, żeby ten czas był dla niego spokojny, ale kto wie, co z tego wyjdzie.

Przepraszam, że tak się rozpisałam, jeżeli ktoś dojechał do końca to dziękuję. Nie wiem, po co ten wpis, może potem go usunę, jednak jest mi trochę lżej jak gdzieś napiszę co leży mi na sercu

Trzymajcie się, kochani <3

Hey ho!
Jak tam, co słychać?

U mnie ciekawie
Miałam wczoraj komers. Dziwne uczucie. Ci ludzie doprowadzają mnie do szaleństwa, a, zarazem przeraża mnie myśl, że to ostatni tydzień w tym gronie, a potem koniec. Wiecie, połowę klasy znam jeszcze od przedszkola. Każdy wielokrotnie mnie ranił, ja też pewnie raniłam nawet nieświadomie, ale to był dobry czas. Ta klasa z dnia na dzień coraz bardziej schodziła na psy, a mimo to czuję, że lepiej nie mogłam trafić (cholercia, Urke się włączyło i się rozkleiłam…)

I dlatego poszłam na komers – żeby ładnie to zakończyć. Rozpoczęliśmy belgijką. Mimo, że mojemu pierwszemu partnerowi musiałam liczyć i mówić co ma zrobić – było super, z resztą było jeszcze lepiej. Ogółem początek bardzo mi się podobał. Potem miałam mały kryzysik i se siadłam. Moja mama (która była tam jako jeden z rodziców do pilnowania [jestem dziwnym dzieciakiem, ale ani trochę nie przeszkadzało mi, że tam była]) poszła do DJa. Nagle słyszę znajomy dźwięk gitary i mój ulubiony głos. Good Riddance. Posłałam mamie szeroki uśmiech, prawie popłakałam się ze szczęścia i poszłam tańczyć. Najpierw z laską z równoległej (która mi uciekła), potem sama*, a potem z jedną z klasy.
*w tamtej chwili byłam sama na parkiecie. Nigdy bym się nie odważyła robić tam takich obrotów i latać po całej sali, a jednak wtedy to robiłam. Chwilami nawet wyobrażałam sobie, że tańczę z Billiem <3

Potem znienawidziłam Cotton Eye Joe, środek imprezy był mocno średni, ale na końcu znowu się działo. Puścili Maneskin i mimo, że nie przepadam za nimi to skakałam jak nikt inny. Na końcu (po uroczystym odśpiewaniu To już jest koniec) dałyśmy sobie z dziewczynami długiego przytulasa symbolizującego koniec. Nie płakałam, płaczę dopiero teraz…

Nienawidzę imprez, ale to było fajne. Co prawda chłopaki odstawili niezłą szopkę z kiblem i żubrówką w roli głównej, ale spodziewałam się tego.

Btw śmieszna sprawa: ostatnio zaczęłam robić playlistę z piosenek (które mi się podobają) od ludzi ze szkoły i dziś dodałam tam właśnie niektóre nutki z komersu. Fajna sprawa, jeśli lubisz swoją klasę to polecam (jeśli jesteś rozdarty między miłością a nienawiścią to również)

Aj, rozpisałam się, miłego dnia Wam życzę, tym bardziej, że teraz długi weekend :D
A ja wracam do rysowania, w końcu całkiem niedługo moja ulubiona parka ma rocznicę ślubu😏
A Lenny niżej to moja mina godzinę przed komersem XD