Hey ho!

Jak u Was?

Ja tu wbijam dodać nam wszystkim otuchy. Po pierwsze – wierzę w Was, jesteście silni i przeżyjecie ten rok. Jeżeli będziecie potrzebowali pogadać o tym czy tamtym to służę pomocą. Do ósmoklasistów – nie dajcie się zastraszyć, bo to stres jest Waszym największym wrogiem. Na swoim przykładzie powiem, że gdybym jedno polecenie doczytała to bym miała stówę z angola, a moja wiedza opiera się na tym, co usłyszałam w piosenkach. Polski no to głównie lektury. Matma…. Linijka przydała mi się tylko do rozerwania taśmy xD

Pamiętajcie, nie jesteście z niczym sami. W tym ciężkim czasie wszyscy musimy się wspierać i wierzę, że damy radę.

Druga sprawa: rozpoczął się wrzesień i wszyscy greendayowcy wiedzą, co to znaczy. Proszę Was, nie śmiejmy się z Wake me up when September ends (i One fckn minute też nie, bo to też było we wrześniu), bo memy o tym naprawdę nie są śmieszne, a jedynie żałosne. Jeżeli macie ig lub tik toka to proszę, róbmy coś, by pomóc Billiemu. Edity, fanarty, covery. Piszmy, że go kochamy. Nawet, jeżeli tego nie zobaczy (a raczej nie) to właśnie na takich rzeczach buduje się społeczność fanów, a sam mówi, że fani inspirują go jak nic innego.
Nasz chłopiec potrzebuje teraz wsparcia większego niż zwykle, dajmy mu je (ale bez spamu na jego czacie, bo to raczej nie pomoże). Prosiłam i dalej prosić będę: módlmy się za niego.

Właśnie, modlitwa. Trzecia sprawa, z którą do Was przybywam. Jak bardzo mnie zjecie, jeżeli wstawię tu twór na 3k słow? Pytanie retoryczne, bo i tak jutro wrzucę, choćby nikt miał tego nie przeczytać. Jest to o mojej wierze, relacji z Bogiem, ale też ludźmi i oczywiście chłopakami z Green Day. Niewierzący mogą to potraktować jak story time z serii "co tu się ku##a odyebało?!". Nie będę nikomu wciskać mojej wiary, proszę o kulturę. W przypadku bólu d*py większego niż zwykle można nieczytać. Po prostu muszę pokazać światu (w tym przypadku Wam), co odwaliło się u mnie przez ostatni rok.

Trzymajcie się ciepło, love ya!

Hey ho

Tak, znowu zawracam Wam tyłek. We wpisie tym nie będzie nic niezbędnego dla Waszej egzystencji, więc jeśli nie masz czasu lub nerwów to nie musisz czytać.

Otóż wpis o moim ukochanym niskim zielonookim

Zacznę może od faktu, że nieco ponad tydzień temu pytałam go na ig, czy wbiją do Polski. Nie odczytał i wątpię, żeby to zrobił, jednak jeśli coś się stanie to dam Wam znać. Dalej nie potrafię otrząsnąć się z faktu, że napisałam do NIEGO. Ramone sprzed 3 lat właśnie nie dowierza

Do czego zmierzam? Dziś pan Armstrong mi się śnił. Na początku byłam sama, a przede mną nieciekawie wyglądająca kolejka linowa. Powiedzieli mi, że jeżeli się nią przejadę to po drugiej stronie będzie na mnie czekał ktoś bardzo dla mnie ważny (nie powiedzieli kto). Wiecie, dla niektórych to ja wszystko zrobię, więc się zgodziłam. Ledwo przeżyłam. Kilkugodzinna jazda chwiejącym się szajsem, który w każdej chwili mógł spaść, większość drogi przepłakałam. W końcu udało mi się z tego wysiąść. Znalazłam się w przytulnym pomieszczeniu pełnym poduszek. Było tam koło siedemdziesięciu osób, jednak mimo introwertyzmu czułam się tam komfortowo. Położyłam się i spytałam dziewczyny obok, co się dzieje. Odpowiedziała, że Billie przyjechał do Polski na akustyczny koncert. Sprawdziłam telefon i koło wysłanej w realu wiadomości była odpowiedź "i'm here :-)". Wtedy właśnie wyszedł do nas i generalnie sen skończył się koncertem, na którym non stop się do nas uśmiechał.

On tam był taki szczęśliwy…

Tymczasem jak jest w rzeczywistości? Ch0lernie się o niego martwię. Niestety nie wiem kiedy, ale podobno jakiś czas temu powiedział, że znów ma duże problemy z alkoholem. Może to szalone, ale płaczę za każdym razem, gdy widzę go z jakimkolwiek trunkiem. Po prostu nie mogę na to patrzeć. Pragnę też zaznaczyć, że nadchodzi wrzesień, a chyba wszyscy wiemy, co to oznacza. Od czerwca panikuję. Od czerwca modlę się, żeby przeżył ten wrzesień. Potrafię płakać kilka godzin dziennie ze strachu, że go stracę. Stał się najważniejszą (ale nie jedyną taką) osobą w moim życiu, gdy wyciągnął mnie z dziury, którą wykopała dla mnie pewna osoba. Boję się, że teraz sam wpada do podobnej. Ufam, że ma blisko siebie osoby, które go wspierają (Aduś, siły Ci życzę), lecz mimo to nie potrafię spać. Nie nadążam z modlitwami. Ba, nigdy za nikogo nie modliłam się tak dużo i tak szczerze jak teraz za niego

Dlaczego Wam to piszę? Nie wiem. Może dlatego, że bardzo mi na nim zależy i muszę się wygadać? Nie chcę siać paniki, tylko pokazać, że nasz bubuś ma ciężko. Jeżeli ktoś z Was nie miałby za kogo się modlić to błagam, pomyślcie o nim. Zdarza mi się opadać z sił i zasypiać w trakcie, ale nie odpuszczę.

Tak bardzo chciałabym go teraz przytulić i powiedzieć, że będzie dobrze…

Będzie jeszcze jedno wyznanie: raz na jakiś czas spotykam się z panią psycholog. Pewnego razu miałam przypomnieć sobie najgorszą/jedną z najgorszych sytuacji w moim życiu i "napisać" do niej nowe zakończenie – przychodzi ktoś i jakoś mi pomaga. W mojej głowie od razu pojawił się Billie. Czy zrobił coś wielkiego? Nie. Przytulił mnie i powiedział, że nie jestem sama. I to wystarczyło. Chcę to samo zrobić teraz z nim

Jeżeli ktoś to przeczytał to dziękuję, kocham Was. Mam nadzieję, że Was jakoś bardzo nie przeraziłam… Dobrej nocki życzę, jednorożcowych snów <3

I patrzcie jaki tu szczęśliwy :D