Ej, chyba muszę ventnąć trochę
Ostatnio wszystkiego już za dużo. Z byle czym nie daję rady, co widać choćby po tym, po jakim czasie odczytuję Wasze wpisy i inne fajne rzeczy, które tu robicie. Ale wciąż tu jestem

Zawsze cieszyłam się na klasę maturalną z myślą, że odejdą mi te wszystkie chemie, biologie i inne badziewia, ale nigdy nie pomyślałam o tym, jak bardzo będą cisnąć z tego, co zostało :(( uczę się wszystkiego max 2 dni przed testem i to nie dlatego, że wcześniej mi się nie chce, tylko dlatego, że zwyczajnie nie ma na to czasu :((

Śpię coraz mniej, jestem wiecznie wyczerpana. Dziś głosy w mojej głowie ubzdurały sobie, że coś się stało mojej babci, i o zgrozo nie odpisywała na sms (miała wyciszony telefon.). Od razu po szkole do niej pobiegłam i na szczęście wszystko jest okej, ale cały dzień panikowałam :(

Poza tym, jest jeszcze jeden problem, matematyczka. Ostatnio na polskim wszyscy uczyli się matmy jak porąbani, aż pani spytała, co się dzieje, a że jest przy okazji naszą wychowawczynią i cudowną kobietą, to zaczęliśmy się żalić. Dopiero wtedy zrozumiałam, jak bardzo jest źle. Typiara robi nam sprawdziany z czegoś, czego nawet nie powtarzamy, a było 3 lata temu. Jedyny sposób, żeby z nią to przerobić, to zajęcia dodatkowe o 7 rano raz w tygodniu. Chodzę na nie, ale przerobienie całego działu w godzinę nie jest możliwe. Uczę się sporo, chodzę na te zajęcia, na korki i jeszcze się cieszę, że wychodzi mi 3, a nie 2. Od tego tematu zaczęła się rozmowa. Potem zaczęli przytaczać jej teksty. Np ostatnio jedna laska przyszła rano nadrabiać sprawdzian, babka o tym zapomniała i zaczęła się wkurzać, że dostanie przez nią zawału i że miała się przypomnieć (xd?). Były też niemiłe odzywkk i inne rzeczy, o których nie chce mi się nawet pisać. Najgorsze jednak było wczoraj. Jak być może wiecie, cke robi nas w ch*ja i matury próbne są bardzo późno, więc się poskładaliśmy na jakiejś z gwo bodajże, miały być za 2 tygodnie. Ale tak jakoś wyszło, że w tym samym czasie jest ogólnopolski konkurs, na który idzie pół klasy i inny nauczyciel już zarezerwował aulę na ten dzień. Jedna dziewczyna powiedziała o tym babce i ta zaczęła wyzywać cały świat, darła się, że idzie na półroczne l4 i się potnie. Ona potrzebuje pomocy, ale nie ma na nią czasu :((

Ja jednak szanuję ją nawet jako nauczyciela. Nie boję się jej, jak chce to serio fajnie prowadzi lekcje i potrafi być naprawdę fajna, póki jej nie odbije. Ale wiecie, co mnie najbardziej boli? Te groźby z pocięciem się. Nie mam pojęcia, czy mówiła to na serio, czy też nie, ale mam zdecydowanie za dużo przyjaciół/znajomych bliższych i dalszych, niedoszłych samob*jców, którzy w przypływie emocji mówili mi lub pisali, że coś sobie zrobią (a katalog tych pomysłów też był spory). Nie wiem, jak można z tego żartować lub komukolwiek tym grozić. Przypomniały mi się wszystkie godziny, w tym nocne, spędzone na uspokajaniu kogoś i byciu z nim, żeby przypadkiem w nocy nie zrobił nic głupiego. Czasem się udawało, czasem nie, na szczęście nigdy nie doszło do najgorszego. Zabolało mnie to podwójnie, bo teraz już tak nie potrafię. Jestem tak zmęczona walką o własne przetrwanie w tym wariactwie, że czasem nie daję już rady ciągle sprawdzać, co u innych. A u mnie nawet nie jest bardzo źle, po prostu dużo wszystkiego

Mam wrażenie, że stare emocje wracają w nowym wydaniu. Mamy w szkole zajęcia dodatkowe z ograniczoną ilością miejsc, na które trzeba było się zapisać we wrześniu. Była o to walka, moja paczka się załapała, a teraz one ciągle mi piszą rano, że ich nie będzie, bo się uczą, chcą pospać lub po prostu im się nie chce. W sumie to nawet idąc do szkoły już nie zakładam, że będą, bo pewnie znowu się źle czują czy mają inne wymówki. A może nie wymówki, ale ja już nie potrafię w to wszystko wierzyć. Mało mówię, mało piszę, bo nie wydaje mi się, że kogoś to obchodzi, a nawet jeśli, to ja sama już nie wiem, czy chcę się otwierać, skoro lubią mnie tylko, gdy jestem jedyną opcją do wyboru. Trochę jak pod koniec podstawówki, tyle że wtedy serio byłam sama, a teraz wydawało mi się, że jednak kogoś mam ://