@StrayLight Przeczytałam twój wpis zanim obejrzałam ten film. Miałam wolny czas, więc pomyślałam sobie: „Kurde, zobaczę, o co tyle zachodu. Nie wierzę, że ten film z 2000 r może mną wstrząsnąć” Cóż, mogę powiedzieć… Płakałam, nie to złe słowo – ja po prostu rozpływałam się we własnych łzach. Kiedy śpiewała, czekałam na to, aż jeden ze strażników powie coś, chociażby: „Tak, nie musi mieć tego worka”, ale tu… NIC. To było tak nagłe… Nie docierało do mnie to, co właśnie się stało. Mimo że zaczęły się napisy, ja wciąż trzymałam rękę przy ustach, żeby nie wybuchnąć. Po prostu coś niesamowitego, a zarazem okrutnego.
Ten film zaledwie w 2,5 h przedstawił paradoks codziennego życia; życia ludzi, którzy zapier*alają, a i tak zostanie im to zabrane przez człowieka, który myśli, że wszystko może. Poświęcenie matki dla swojego dziecka; zrezygnowanie z miłości (mam na myśli Jeffa), zabicie przyjaciela, wybranie ślepoty i własnej śmierci… Boże, to było… niezwykłe…