wieki temu

Przestałam śledzić Wasze poczynania tutaj.
Ale tak na sam, naprawdę na sam koniec, chciałabym napisać krótki monolog.
Mój pobyt w tym miejscu wiąże się z najgorszym czasem w moim życiu. Tak, Niezapominajka jak zwykle się nie myliła – najlepszy czas na sztukę to najgorszy czas. Jednak dzięki Wam i dzięki sztuce tamten okres był troszkę lepszy, niż byłby bez tego. Jestem bardzo wdzięczna za słowa, za pochwały, które wtedy tyle znaczyły, za liryczne rozmowy, za zwierzanie się przypadkowym ludziom, za przywiązanie, za tysiące pięknych zdjęć, za chwile zachwytu nad Waszymi pracami, za szukanie obrazków na Pinterest, za opowiadania, pseudowiersze, wczuwacze, za zabawy Bachantki, za odejścia i powroty Róży, za karmelowe latte Niezapominajki, za najpiękniejszego Tulipana jakiego znam, za wzdychanie nad pracami tajemniczej Ewelki, kochane rockowe autorki i pole Cliffa, za polecanie piosenek, za wszystkie Q&A, wpisy, komentarze, za każdego z Was z osobna, każdy jest wyjątkową indywidualnością.
Nie wiem, co się u Was dzieje i nie wiem, czy jesteście tymi samymi Kwiatami. Wraz z początkiem wakacji moje życie zmieniło się na lepsze, jest cudownie. To przyszło tak niespodziewanie – liczę, że Was również to spotka.
Nie wiem, czy jeszcze tu wrócę. I nie wiem jak zakończyć. Bez wątpienia zasługujecie na lepszy ostatni wpis, ale ja już nie umiem pisać.
Dziękuję.