Kiedyś byłam przekonana, że kryzys weny mnie nie spotka, że nie wypalę się jak inni i że w moim przypadku, będzie to niemożliwe. Nie mogłam bardziej się pomylić. Dzisiaj, zdaje mi się, że jestem jak dziecko które po pięknych latach dorasta i opuszcza na stałe rodzinny dom, jednocześnie pozostawiając w nim cząstkę siebie, której już nigdy nie odzyska.

Ta strona była dla mnie dobrym startem. Najlepszym, jaki mogłam sobie wyobrazić. Dzięki niej rozwinęłam skrzydła dla samej siebie i chociaż wciąż nie jest perfekcyjnie, nauczyłam się wielu ważnych dla mnie rzeczy oraz po części poznałam kilka cudownych osób.

Teraz, nie wiem jak to powinno się dalej potoczyć. Nie mam planów na ten profil, choć dawniej wkładałam w niego całe serce. Dzisiaj, czuję się tak dziwnie pusto, jakby nie było już tutaj dawnej mnie. Przez te lata bardzo się zmieniłam. Pod każdym względem. I chyba rzeczywiście nie potrafię tego wyjaśnić w prosty sposób.

Cześć Kochani!

Przejrzałam dziś moje zapiski. Te stare i te odrobinę nowsze. Niedokończone wiersze, albo pojedyncze strofy, pomysły, których realizacji, nigdy się nie podjęłam i prawie skończone prace, którym brakuje zaledwie muśnięcia, drobnych poprawek.. Coś we mnie uderzyło.

Już tak dawno nie pisałam i choć wcale nie minęło aż tak dużo czasu, mam wrażenie jakby minęły całe wieki! Brakuje mi tego, choć niestety, brakuje też i czasu. Postanowiłam jednak zacząć. W końcu nic się samo nie zrobi, a lepiej pracować małymi kroczkami, niż trzymać puste kartki w szufladzie. Tak więc, biorę się do pracy i dzisiaj zamierzam napisać cokolwiek. Nie będzie tego dużo, biorąc pod uwagę szkołę i napewno nic nie opublikuję, ale daje słówo, że będę dziś pisać.

Mam nadzieję, że moja obecność tutaj, wreszcie powróci na stare, dobre tory..

Oh i powiedzcie mi, czy tylko ja mam problem, by oderwać wzrok od tych wspaniałych, jesiennych widoków za oknem?

Życzę Wam wspaniałego tygodnia! <3