Widziałam dzisiaj mężczyznę. Trzymał w ręku bukiet zapakowanych kwiatów. Stał, spoglądając na zegarek i rozglądając się. Czekał, czekał, a ja czekałam razem z nim, stojąc w pobliżu. Liczyłam, że uda mi się zobaczyć miłość na własne oczy. W końcu wciąż piszę o niej tak wiele na kartkach. Po jakimś czasie, mężczyzna po prostu wsiadł do któregoś z kilkunastu, przejeżdżających, prawie że nieustannie autobusów i odjechał. Nie sposób opisać zawodu, jaki wówczas mi towarzyszył. Bo czy w święto zakochanych coś może być NIEperfekcyjne?  I tak wiele kłębiacych pytań: Dziewczyna na którą czekał nie przyszła? Dlaczego? Może wcale nie miała przyjść? Może robił sobie po prostu złudne nadzieje? Albo zwyczajnie czekał na autobus? Może cała ta sytuacja działa się jedynie w mojej głowie?

Ale nie. Mężczyznę widziałam naprawdę. Był żywy, a jego przymrużone oczy łzawiły od natarczywego słońca. Miał plecak na ramionach, jasno brązowe włosy i starannie przycięte wąsy. Mógł mieć około trzydziestu lat.

Tym razem, to miłość stała się tą, nieuchwytną. Tą, o której wszyscy mówią, a którą tak ciężko mieć.

Taka krótka refleksja odnośnie dzisiejszego dnia, prosto z mojego jakże nudnego życia. Nie mogłam się oprzeć, żeby nie napisać o tym choć kilku zdań, bo jakoś dziwnie mnie to dotknęło.
Miłość jest tematem dotyczących nas wszystkich. Przybiera najróżniejsze formy, o których nie będę się teraz rozwodzić, aczkolwiek jest obecna w życiu każdego. Nie ma życia bez miłości, ani miłości bez życia. I można było by mówić wiele o tej miłości. Nieskończenie wiele pięknych słów.
Prawda jest jednak taka, że realna, rzeczywista miłość jest trudną walką, do której trzeba stawać każdego dnia, a ona może łatwo wysunąć się przez palce, bez słowa pożegnania.

Dbajcie o siebie Najdrożsi. Dbajcie o miłość, ale tak samo mocno jak się o nią troszczycie, uważajcie na nią i postępujcie ostrożnie.
Bo rany jakie zadaje miłość, nigdy się nie goją.

Wspaniałego, spokojnego wieczoru, Kochani
Mam nadzieję, że wszystko u Was jest choć we względnym porządku.