Ostatnio dowiedziałam się o niezmiernie ciekawej, przynajmniej dla mnie, rzeczy, a mianowicie: jak działa psychologia hejtu. Gdy słyszymy słowo ,,hejter” (czyli słowo, na które przeglądając internet, natrafimy bardzo często🙃) od razu wyobrażamy sobie złośliwie uśmiechniętą osobę, siedzącą przed monitorem i napawającej się rozpaczą osoby, którą właśnie obraziła w sieci. Wszyscy mówią ,,Nie hejtuj, komuś może zrobić się przykro”, ale czy nie jest to puste pieprzenie, gdy tej szerzącej nienawiść na portalach społecznościowych osobie, właśnie na tym zależy? Ludzie powinni powiedzieć więcej o tym, skąd się bierze hejt, i że to również hejter może być w całej sytuacji jedną z pokrzywdzonych osób. Otóż źródłem hejtu może być przeważnie ,,redukcja dyskomfortu związanego z dysonansem poznawczym” (hę?), czyli zwyczajnie nasze zatwardziałe rozumki źle reagujące na odmienne zdanie jakiejś osoby – dlatego takiego hejtu ofiarami padają głównie użytkownicy, którzy prezentują na swoich kontach jakiś swój światopogląd, na przykład kanały 'commentery’. Ciekawszy jest jednak powód zwany ,,redukcją frustracji potrzeb”, podczas którego odwołać musimy się do piramidy z teorią potrzeb Maslowa. Jest to projekt przedstawiający sekwencję naszych potrzeb od najbardziej podstawowych (takich jak na przykład potrzeby fizjologiczne) do bardziej złożonych, na przykład potrzeba samorealizacji. Nasza frustracja pojawia się wtedy, gdy nie możemy zaspokoić którejś z potrzeb. Widzimy, przypuśćmy, jak jakaś osoba wstawia swoje opowiadania na portal taki jak ten i zdobywa na nim popularność, które w naszym mniemaniu są gorsze od tych naszego autorstwa, które żadnej popularności nie mają. Niezaspokojona jest wtedy nasza naturalna potrzeba szacunku i uznania ze strony społeczeństwa (każdy tego wymaga, niezależnie jak bardzo święty w tej kwestii by się czuł) i dotknięci, smutni musimy wyżyć naszą frustrację, najpewniej zaczynając hejtować tego ,,popularnego-nieutalentowanego” pisarza. Jest to bardzo błahy przykład, wiele ciekawszych znajdziecie w Quizie zrobionym przez Candice, do którego zapraszam. Tak, kieruje taką osobą zawiść i zazdrość, ale zwykle nie jest ona bezpodstawna. Po głębszym zastanowieniu się nad tym, stwierdziłam, że takie emocje są częścią naszej ludzkiej natury, naszego umysłu, i żaden z nas, nawet największy altruista, nie może się ich wyzbyć. W każdym z nas jest egoizm, ważne, jak zaczniemy go uspokajać. Podobno człowiek jest jak dzikie zwierzę, które samo siebie oswaja, zdaniem Pierre Reverdy. Zgadzam się z tym. Jesteśmy straszni, jesteśmy źli, jesteśmy nieidealni. Popracujmy więc nad swoimi umysłami, patrząc, jak bardzo są niesamowite i głębokie, nawet jeśli to głęboka prymitywność🙃🙃🙃