Dosłownie uwielbiam to uczucie, gdy siedzę w piątkowe wieczory na kanapie, obok śpi mój kot, na telewizorze leci popularna muzyka pop, której właściwie nie lubię jakoś bardzo, ale w tej magicznej chwili mnie uspokaja. A najważniejszy jest leżący na kolanach laptop i dźwięk klawiatury, przy którym tworzą się słowa.

Jestem zwyczajną dziewczyną. Potrafię przeklinać, śmiać się, płakać, kochać i nienawidzić. A jednak czuję się w jakimś stopniu artystką. Może nie mam ogromnie pięknych dzieł, może to nie jest perfekcja, może właściwie nie jestem aż taka wyjątkowa, nie wiem. Ale ubieranie myśli w słowa – to najcenniejsza rzecz jaką robię. I nawet kiedy piszę bez polskich znaków, ze specjalnymi błędami i małymi literami, do tego o totalnych głupstwach i błahostkach, mimo, że to lubię, nie czuję się tak wspaniale, jak tworząc zawiłe historie.

Moje życie zaczęło kręcić się w okół słuchania muzyki, nauki, pisania, potem znowu muzyki. Nie mam nawet czasu czytać dla przyjemności, choć gdy tylko skończę lekturę, przyrzekam, że rzucę się w wir wybranych przez siebie powieści. Wracając, to trochę jak trans. Czasami wszystko wydaje mi się takie samo, cały czas powtarzam identyczny rytuał, a z drugiej inne – inne pomysły, uczucia, myśli. No, jest jeszcze szkoła, ale za nią nie przepadam. Wykreślmy ją z tego jakże cudnego wpisu, dobrze? To jest obowiązek. Mówię o tym, co się dzieje, gdy zamykam drzwi domu. O tej dziwnej rutynie, staram się nie myśleć. To aż zbyt dziwne.

Chcę wakacje. Wtedy pozornie jest ciekawiej – spotykam się z kuzynką, która swoją drogą jest jedyną osobą, której powierzam tajemnice, przeżywam przygody i szczerze się śmieję. Oczywiście, spotykamy się również podczas roku, ale w lato na dłużej, a przede wszystkim wakacyjne wieczory mają jakiś czar, prawda?

A co u Was? Co Wy kochacie, czego potrzebujecie?

Dziękuję wszystkim, którzy poświęcili minuty swojego życia na czytanie tych wypocin💩