-Dlaczego nie śpisz? – zapytała siedemnastolatka, wchodząc do pokoju dziesięć lat młodszej siostry.
-Bo miałam zły sen. Śniły mi się potwory i chciały mnie zjeść! – źrenice dziewczynki rozszerzyły się w przestrachu. Przytuliła mocniej pluszowego pieska.
Starsza siostra usiadła na łóżku. Uśmiechnęła się.
-Spokojnie, mała. Potworów nie ma. Nic ci nie zrobią.
Siedmiolatka podniosła wzrok.
-Ty się ich nie boisz?
-Nie, bo wiem, że one nie istnieją.
Mała dziewczynka na nowo spojrzała na przytulankę.
-Koszmary w nocy są najgorsze. Nie dają spać. – wyszeptała obrażona.
-Oh, nie. Czasami jest dużo gorzej. – zaśmiała się.
Mała zaciekawiła się.
-Naprawdę? Jak?
Siedemnastolatka westchnęła.
-Czasami nie śpisz całą noc, tylko po prostu płaczesz. Myślisz o tej jednej osobie. Tej, którą tak mocno kochasz, a z iskierki między wami rozpętała się burza. – jej oczy zaszły łzami. – Myślisz wtedy tylko o tym, co robi teraz ta osoba. Czy też o tobie myśli? Również płacze? Czy z uśmiechem i satysfakcją spokojnie zasypia?
Jej młodsza siostra zmrużyła zdezorientowana oczy.
-Kiedyś niestety to zrozumiesz. – rzekła starsza. – Dobranoc, księżniczko. Śpij dobrze.
Ucałowała siostrę i wyszła z pokoju, uśmiechając się przez łzy.

🌹Spontaniczna myśl. Zbyt krótka, by rozpisywać się na opowiadanie. Zbyt długa, by trzymać ją w sobie.
Dobranoc, Kochani.