,,The Bastards" kończy rok. Mój ulubiony album Palaye Royale i jedna z największych muzycznych perełek, jakich kiedykolwiek słuchałam, obchodzi dziś swoje pierwsze urodziny. Równocześnie kończy się tzw. Era The Bastards. Z jednej strony cieszę się – zamknięcie jednego rozdziału oznacza rozpoczęcie drugiego. Zapewne Palaye niedługo zaprezentują materiał z nowej, nadchodzącej płyty, czym jestem bardzo podekscytowana (jeśli śledzicie ich Tik Toka, mogliście już natknąć się na fragmenty nowych utworów). Z drugiej jednak odczuwam pewien smutek i wzruszenie, gdyż ,,The Bastards" nauczyło mnie wielu rzeczy i zmieniło całkiem moje życie, ciężko więc tak po prostu zostawić je z tyłu, za sobą. Z okazji tej rocznicy chciałabym przybliżyć Wam nieco moją historię poznania tego cudownego zespołu i ich – według mnie – najlepszej jak dotąd płyty.

Na Palaye Royale trafiłam całkowitym przypadkiem w połowie roku 2016, czyli zaraz po wydaniu ikonicznego ,,Mr. Doctor Man". Ten utwór trafił mi gdzieś na playlistę zaraz obok BVB czy FIR. Prawdę mówiąc, miałam co do niego mieszane uczucia. Niby fajny, oryginalny, ale nie ,,kupił" mnie. Mimo wszystko lubiłam co jakiś czas wracać do niego, nie wybiegając dalej na nieznane horyzonty twórczości braci Remingtona, Sebastiana i Emersona. Zespół nie dał mi jednak o sobie zapomnieć, gdyż – skuszona główną rolą, jaką dostał Andy Biersack – niedługo potem postanowiłam obejrzeć film ,,American Satan". Jakież było moje zdziwienie, gdy zorientowałam się, że za soundtrack i głos Andy'ego odpowiada nikt inny, jak sam frontman Palaye Royale. Film, jeśli mam być szczera, mogę zaliczyć do gorszych, jakie oglądałam (w przeciwieństwie do tegorocznej jego kontynuacji, niesamowitego ,,Paradise City"). Jednak muzyka całkowicie ujęła mnie, głównie cover ,,Hell Is For Children". Mimo wszystko, dalej byłam dość sceptycznie nastawiona do poznania całokształtu twórczości tego zespołu. Ale jak to się mówi, do trzech razy sztuka. Trzecią – nareszcie wykorzystaną! – szansę życie dało mi 13 marca ubiegłego roku. Wtedy to Palaye podzielili się utworem ,,Lonely", który całkowicie podbił moje serce. Był to dość ciężki dla mnie czas, a ,,Lonely" idealnie opisywało moje emocje. Trafiło do mnie. Postanowiłam w końcu zapoznać się z ich materiałem. Byłam oczarowana. Każda piosenka Palaye znalazła swoje miejsce w moim sercu, każda zdawała się opisywać konkretne miejsca, osoby i zdarzenia z mojego życia. Poczułam pewną bliskość z przekazem ich muzyki. Wiedziałam już, że zapowiedziane na 29 maja 2020 roku ,,The Bastards" trafi w moje ręce. Tak też się stało. Ten album to podróż przez życie, przez wszystkie jego odcienie i całe palety emocji. Czyste poezje wyrażone krzykiem. Otwierające krążek ,,Little Bastards" to idealne oddanie walki z samym sobą. ,,Massacre, The New American Dream" jest wylewem frustracji na świat, na ludzi i problemy życiowe, podobnie jak trzecia pozycja na albumie – bardziej agresywne ,,Anxiety". ,,Tonight Is The Night I Die" zasługuje tylko na określenie ,perełka', gdyż jest to prawdziwe arcydzieło – muzyczne i tekstowe. ,,Lonely" to spowiedź przed samym sobą, żal, gniew i smutek. ,,Hang On To Yourself" aż zaprasza do tańca, urzekając nieco radośniejszym brzmieniem i słynnym ,,Bang! Bang!" w refrenie. ,,Fucking With My Head" igra z głową – jak już się wkręci, nie może stamtąd wyjść. Jeśli chodzi o teledyski, jest to mój ulubiony w dorobku Palaye Royale. Niewątpliwie mocną i zaskakującą pozycją jest ,,Nervous Breakdown", w którym krzyk przeplata się niemal z szeptem i tworzy idealną harmonię. Następne jest ,,Nightmares", które zdobyło moje serducho już od pierwszego przesłuchania – urzekając mnie mrokiem, ale i delikatnym światełkiem. Najsłabszą według mnie pozycją jest ,,Masochist", ale też kocham je i doceniam. Album bez tego utworu nie byłby kompletny. W dziwny stan wprowadza nas ,,Doom (Empty)", które jest mieszaniną wszystkich emocji. Jedna z moich ulubionych pozycji. Psychodeliczna, agresywna, ale i piękna. Z latem kojarzy mi się ,,Black Sheep", które mimo swego mroku, ma w sobie coś pozytywnego i za to kocham ten utwór. O ,,Stay" mogłabym pisać całe eseje, ale niech moją miłość do tego utworu odda po prostu fakt, że nie wyobrażam sobie żadnej innej piosenki jako tej do pierwszego tańca na moim weselu. ,,Redeemer" to krzyk zranionej duszy, pretensje do świata i pytania, na które nie ma odpowiedzi. Chyba najbardziej emocjonalny utwór na całym albumie. Krążek zamyka ,,Lord Of Lies", które bardzo zaskakuje swoją charyzmą.

Podsumowując, ,,The Bastards" to zbiór najpiękniejszych życiowych myśli, marzeń i pragnień. Każdy może utożsamić się z tym krążkiem na swój własny sposób i to czyni go wyjątkowym. Wszystkiego najlepszego, The Bastards!