Zauważyliście, że często mówi się, aby utrzymywać z kimś dobre relacje? Z mamą, tatą, dziadkami, rodzeństwem, rówieśnikami i właściwie ze wszystkimi, których spotykamy na swojej drodze. Dobre uczynki i pozytywna energia wracają, trzeba tylko te powroty dostrzegać. Wiecie, wydaje mi się, że dobre relacje powinniśmy również utrzymywać z czymś jeszcze. Z Jedzeniem.
Kwarantanna przyniosła mi nawrót złych relacji z jedzeniem i głodówki. Był okres, kiedy nie czułam się już taka atrakcyjna, nie patrzyłam już na swoje ciało tak przychylnie. Wyliczałam sobie kalorie, robiłam wszystko, aby spalić ich jak najwięcej, a kiedy patrzyłam w lustro mówiłam: jesteś gruba. I wiecie co? K***a, pieprzyć to.
Teraz znowu uczę się jeść i uczę się patrzeć na jedzenie, jak na przyjaciela, nie wroga. Próbuję na nowo wsłuchać się w swoje ciało, bo to właśnie ono pod względem jedzenia jest mądrzejsze od mojej głowy. Przekonuję się, że jeśli jestem głodna, powinnam zjeść, a nie leżeć na łóżku i obsesyjnie o owym jedzeniu myśleć.
Chciałam Wam tylko powiedzieć parę rzeczy, które sama chciałam usłyszeć w czasie kwarantanny:
To jak wyglądasz jest okej. Najważniejsze, żebyś się sobie podobał. To Twoje ciało i Ty masz czuć się w nim dobrze. Bycie grubym czy chudym nie wyklucza bycia atrakcyjnym i pięknym. Atrakcyjność i piękno siedzą w naszej głowie.
Schudnięcie ani przytycie nie sprawi, że się zaakceptujesz i pokochasz. Naucz się darzyć swoje ciało uczuciem, kochać je takie jakie jest. Ciało w ciągu całego Twojego życia zdąży się wiele razy zmienić.
Słuchaj swojego ciała, dbaj o nie i rób to, co lubisz w dbaniu o nie. Masz ochotę na męczący trening? Zrób go. Masz ochotę na zjedzenie pizzy? Zjedz ją. Chcesz się ubrać w dresy i za dużą bluzę, bo w takim wydaniu czujesz się najlepiej i atrakcyjnie? Noś to. To Twoje ciało, rób z nim wszystko, co chcesz, ale nie krzywdź go. Twoje ciało na to nie zasługuje.
Twoje ciało jest piękne w każdym wydaniu.
I tak, zasługujesz na tę kostkę czekolady. Nie czuj się winny. Możesz ją zjeść. Ciesz się jej smakiem.
Wszystkiego dobrego, Kochani. Życzę Wam długiej, ciepłej i pięknej przyjaźni z jedzeniem. Dbajcie o Wasze relacje z nim.

A na zdjęciu cholernie czekoladowe ciastko, na które mam ogromną ochotę, dlatego idę zjeść coś podobnego.

PS: strasznie się cieszę, że napisałam ten wpis.

Muszę przygotować na język polski filozofie Kartezjusza i Pascala. Pozwolę sobie przytoczyć Wam fragment z „Myśli” Pascala:
„Człowiek jest tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą. Nie potrzeba, by cały wszechświat uzbroił się, aby go zmiażdżyć: mgła, kropla wody wystarczą, aby go zabić. Ale gdyby nawet wszechświat go zmiażdżył, człowiek byłby i tak czymś szlachetniejszym niż to, co to zabija, ponieważ wie, że umiera, i zna przewagę, którą wszechświat ma nad nim. Wszechświat nie wie nic o tym”.

Miałam napisać krótką pracę, w której odpowiem na pytanie „Czymże więc jestem?”. Miałam odpowiedzieć tak: „rzeczą myślącą, która wątpi, pojmuje, twierdzi, przeczy, chce, nie chce, a także wyobraża sobie i czuje” (Kartezjusz) albo tak: „tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą”. Oto moja praca:
Człowiek, kiedy zaspokoi swoje pierwotne potrzeby, ucieka w świat abstrakcji. Zaczyna zastanawiać się nad tym, co go otacza, a także nad samym sobą. W końcu zadaje sobie pytanie: „Czymże więc jestem?”. Odpowiedziałabym na nie podobnie jak Pascal: „tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą”.
Człowiek w obliczu całego wszechświata jest tylko nic nieznaczącym, małym okruchem wśród całej potęgi, która go otacza. Świat wpływa na niego, często go kształtuje, można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że „bawi się” nim wedle własnego uznania, zupełnie jak wiatr oddziałujący na trzcinę, która ugina się pod jego mocą. Jedyną rzeczą, która wyróżnia człowieka na tle innych istot, jest fakt, iż jest obdarzony rozumem. To właśnie umiejętność myślenia wyniosła go ponad wszelkie inne stworzenie, to jedyna rzecz, która daje mu przewagę nawet nad wszechmocnym, nieskończonym wszechświatem. Wszystko, co wpływa na niego, a co nie jest innym człowiekiem, robi to nieświadomie, bez kontekstu i bez celu w swoim działaniu. Człowiek, mimo iż miotany przez wyższe od niego siły, wie, co się z nim dzieje i co robi, bo został obdarzony rozumem. Umiejętność myślenia pozwala mu przeżyć życie tak, jak on chce, mimo sił, na które nie ma wpływ, a które są od niego potężniejsze. To właśnie on nada im faktyczną siłę w swoim umyśle i określi do końca, jaki mentalny wpływ mają na niego owe moce, co powoduje, że jest w rzeczywistości panem tego, co go spotyka, gdyż to właśnie on nadaje wszystkiemu znaczenie.
Ludzkość dysponuje silnym narzędziem: umysłem. Powinni mieć to na uwadze w każdej chwili swojego istnienia, gdyż to jedyna rzecz, która może ich uratować przed potęgą tego, co ich otacza.

A wy jak byście odpowiedzieli?