~ dokądś zmierzam ~

Wiecie, strasznie nie lubię tych momentów, kiedy totalnie się załamuję. Na codzień działam raczej zero-jedynkowo i zachowuję stoicki spokój tak długo, aż nie przestanę go zachowywać… a wtedy zupełnie do niczego się nie nadaję, czego przykłady macie nawet tu, na głupiej stronce w necie. Mogłabym oczywiście, już po czasie, pousuwać świadectwa własnej ułomności, ale to byłoby coś w rodzaju kłamstwa, a ja jakiś czas temu obiecałam, że nie będę Was więcej okłamywać i zamierzam dotrzymać słowa. Nie będę kłamać, nie jestem silnym człowiekiem. Czasem dzieją się… rzeczy, a wtedy w ogóle chyba przestaję być człowiekiem i staję się małym kłębkiem sprzecznych emocji, który ewidentnie sobie nie radzi. Nie jest to może godne poklasku, ale przynajmniej prawdziwe.

Nie było mnie tu przez trzy tygodnie i wygląda na to, że trochę Was zlałam – zupełnie niesłusznie, bo byliście jedynymi ludźmi na całą prawie ośmio miliardową populację tej planety, którzy faktycznie próbowali pomóc – i w pewien sposób pomogli, samym faktem, że byli, że poświęcili te dwie minuty swojego życia na zainteresowanie się jakimś bądź co bądź obcym kimśtam w internecie. Gdyby ktoś z Was kiedyś potrzebował upewnić się, że jest dobrym człowiekiem, oto niezbity dowód. Plus, w gratisie, obietnica, że ktoś, kogo być może nigdy nawet nie zobaczycie na oczy będzie do końca życia wdzięczny za te dwa zdania, za te dwie minuty, za te dwie myśli, które mu poświęciliście.

Taa, to mój pokrętny sposób na powiedzenie "dziękuję", w razie gdyby ktoś miał wątpliwości.

Przez ten czas, kiedy mnie nie było, byłam. Starałam się ogarnąć wszystko po trochu, dałam się załamać, wstałam, upadłam, wstałam, potem upadł Kabul i pociągnął mnie ze sobą, więc chwilowo znowu leżę przygnieciona nazwiskami ludzi, z którymi nie ma kontaktu, decyzjami, których nie podjęłam i głowami, które polecą na ziemię tak jak 20 lat temu. Ale wstanę znowu, bo w tym jednym jestem całkiem niezła – we wracaniu do żywych. Jak Loki, choć to dość narcystyczne porównanie XD

Fakt, zadziało się wiele złych rzeczy. Część z nich uderzyła bezpośrednio we mnie, część wzięłam na siebie dobrowolnie, bo mam denerwujący talent to przejmowania się losem innych bardziej niż własnym. Taka tam, ewolucyjna pozostałość zwana empatią. Wiem, że to wszystko jest męczące – ja jestem męcząca – i, uwierzcie mi, nikogo chyba nie męczę bardziej niż samej siebie. Jestem od dłuższego czasu w środku czegoś dziwnego, co doprowadza mnie na krawędź, ale nie pozwala skoczyć i, jeśli łapiecie przenośnię – chyba zaczęłam powoli zaprzyjaźniać się z tym czymś.

Trochę jak potwór spod łóżka, którego boisz się jako dzieciak, ale w pewnym momencie zaczynasz co wieczór mówić mu dobranoc.

Nie jest łatwo (nikt nie powiedział, że będzie), ale może to jedyny sposób na ogarnięcie, kim się właściwie jest i czego się chce. Od siebie, od świata i po prostu tak ogólnie. Jak się mam? Cóż, jeśli jesteście tu wystarczająco długo, to wystarczy, że powiem dwa słowa: slightly better😌

I pozwólcie na jeszcze jedną denną metaforę – to światełko w tunelu, o którym tyle się mówi, faktycznie okazało się być pociągiem. Ale pociągi, chwała im za to, mają to do siebie, że zawsze dokądś zmierzają.

Na koniec powtórzę jeszcze, już głośno i wyraźnie: dziękuję. Pociągi pociągami, problemy problemami, życie życiem, ale Wy jesteście bezapelacyjnie zaj3biści.

A, która dokądś zmierza