Sorki, chyba muszę ventnąć
Znowu coś się ze mną odwala.. Czuję się trochę, jakbym została sama. Jeden ziomuś mieszka na drugim końcu Polski i nie mam pojęcia, kiedy się zobaczymy. Z inną ostatni raz widziałam się w zakończenie roku i co prawda umawiałyśmy się na jutro, ale mam wrażenie, że o mnie zapomina odkąd wróciła do niej jej dawna psiapsi. Inna miała dać znać jak wróci z obozu, ale nic nie pisze. Lubię własne towarzystwo, ale trochę mi samotnie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio komuś się tak serio zwierzałam, nawet psycholog nie potrafię. Potrafiłam, gdy X jeszcze jakkolwiek mi odpisywała. Odkąd jej nie ma, zamknęłam się w sobie. Sporo rzeczy się we mnie odrodziło i aż tak nie potrzebuję ludzi, ale też nie umiem za bardzo rozmawiać o własnych uczuciach. Może dlatego, że zraniła mnie w sposób, który dobrze wiedziała, że będę przeżywać najmocniej. I tak oto ja, która zawsze staram się zrozumieć drugą osobę, nie potrafię jej wybaczyć. Gardzę osobą, dla której jeszcze rok temu zrobiłabym absolutnie wszystko. Chciałam wyprowadzić się z nią na studia do Krakowa, bo chociaż miasto to zawsze mnie przytłacza, to chciałam pomóc jej uciec od toksycznej rodziny. A potem znalazła sobie chłopaka i nie raczyła nawet mi odpisywać. Wywaliłam ją z prawie wszystkich social mediów. W sumie to została tylko tam, gdzie boję się, że będzie o mnie jakieś g*wna pisać, chociaż jestem pewna, że i tak już mnie obsmarowała swojemu chłopakowi. Ile razy czytam nasze 2 ostatnie konwersacje (bo nawet nie raczyła się spotkać lub zadzwonić, żeby to zakończyć), tyle razy bardziej widzę w niej hipokrytkę. Wciąż pamiętam ten jeden wieczór w październiku czy listopadzie. Próbowałam się uczyć na trudny sprawdzian z historii, który był następnego dnia. Ona w końcu raczyła mi odpisać, po chyba 2 dniach totalnego ghostowania. Pisała, że codziennie spotyka się z chłopakiem. Moja zazdrość się wylała i skończyłam płacząc do 2 w nocy, gdy ona odłożyła telefon kilka godzin wcześniej. Potem musiałam wszystkich okłamywać, że oczy czerwone są od płaczu przez historię. Myślałam, że jak powiem o niej coś złego to to będzie moja wina. 1 stycznia o północy tradycyjnie życzyłam jej szczęśliwego nowego roku. Odpisała mi kilkanaście godzin później, że nie jestem dla niej najważniejsza i nigdy nie będę

Dalej boli jak ch0lera, ale już się jakkolwiek pozbierałam. Poszłam do psychologa, słucham GD jeszcze więcej, poprawiam relację z Bogiem, z rodzicami i staram się angażować w te szkolne. One przynajmniej upadną naturalnie, zaraz po zdaniu matur. Bo szczerze to nie przewiduję, żeby więcej niż 1 czy 2 osoby zostały. Nie wierzę tylko, że te "najlepsze lata mojego życia" przeżyłam z osobą, która zraniła mnie w taki sposób. Tak jakby kolekcjonowała rzeczy, które najbardziej mnie bolą, a potem strzelała we mnie nimi podczas tych kilku rozmów, gdy próbowała się tłumaczyć

Przynajmniej już wiem, dlaczego nigdy nie czułam się wystarczająca. Dalej nie czuję, ale już nawet nie chcę

Dziś ostatni koncert z europejskiej trasy i jest mi jeszcze bardziej smutno niż rok temu. To był wspaniały miesiąc (w sumie niecały), ale tyle się wydarzyło.. w następnym roku nie wiem, czy będzie trasa, obstawiam, że w Europie mogą być na 2 festiwalach i tyle, oni też potrzebują przerwy <3

A jednak smutno mi, że to koniec. Te wszystkie oczekiwania, jakie deepcuty tym razem zagrają, podziwianie ich outfitów, dziarek, uśmiechów, błysku w oczach. Nie ważne, ile razy bym słyszała te same piosenki, zawsze będę je tak samo przeżywać. Czasem na spotify, czasem z płyt, z badziewnych nagrań na instagramie wrzuconych minutę temu, no i na żywo.. czasem też siadałam z gitarą i grałam różne ich piosenki z myślą, że może właśnie w tym momencie gdzieś tam grają którąś z nich.. koncert, na którym byłam, jest już w całości na yt (oczywiście fanowski montaż) i nawet przez chwilę widziałam mojego tatę tam w tłumie. Ostatnio oglądałam i płakałam. Cudownie jest widzieć, ilu moich znajomych teraz za nimi jeździ. Cudownie siedzieć pod halą i ściskać się z przyjacielem, którego się od roku nie widziało. Chcecie mi powiedzieć, że kończy się trasa, podczas której po raz pierwszy usłyszałam 21 Guns, One Eyed Bastard, podczas której dostaliśmy 86 i Waiting, podczas której spotkałam Tréja, z której wyniosłam kilka bardzo cennych dla mnie rzeczy i podbijałam do wielu ludzi, na co normalnie moje lęki by nie pozwoliły. A zarazem cieszę się, że to było, bo wiem, jak bardzo chciałaby tego młodsza ja. Myślałam, że nie potrafię być sobą, albo że się boję, podczas gdy ja po prostu byłam wśród ludzi, którzy mnie nie akceptowali. Może zwykle jestem spokojna i opanowana, ale wtedy darłam się ile wlezie i byłam najszczęśliwsza ♡

Przerwa też się przyda. Oni muszą odpocząć, a ja nazbierać trochę kasy, żeby móc jeszcze wiele razy ich zobaczyć..