Tré's the real diva <3
Uwielbiam tego człowieka. Uwielbiam wszystkie kolory, jakie miał na głowie. Uwielbiam to, jak w randomowych momentach zdarza mu się ubrać sukienkę, spódnicę, biustonosz, perukę.. Albo jak kiedyś na Halloween był babcią czerwonego kapturka (kapturkiem, tylko czarnym, była jego żonka, a dzieciak wilkiem :3). No i ten epicki strój wróżki z 2011! Akurat wczoraj przypomniało mi się o tym, że z 2 miechy później sama byłam taką wróżką na jakimś balu..

Przez długi czas nie potrafiłam załapać z nim konkretnej więzi. Z Billiem to weszło z automatu – byłam zagubioną piątoklasistką, gdy odkryłam GD i odnalazłam siebie w jego tekstach. Miałam wrażenie, że zostałam kompletnie sama, a jego głos był dla mnie jak przytulas. Znaczy był, wciąż jest, ale wtedy to się zaczęło. A jak przeczytacie coś mojego, co zaczyna się od "kochany Billcio…" to możecie być pewni, że odnajdziecie totalny chaos, ale szczery do bólu.
Później zżyłam się z Mike'iem. W Buszującym w zbożu była taka scena, gdy Holden bodajże przebiegał przez ulicę i dostał ataku paniki. Powtarzał wtedy "Allie (jego zmarły młodszy brat), nie daj mi umrzeć…". Zamieńcie Alliego na Mike'a i macie mnie z grudnia 2022 (chyba..) do maja 2023. Matka Mike'a urodziła go jako szesnastolatka uzależniona od heroiny, Mike był wpadką i chyba nigdy nie poznał biologicznego ojca. Ta garść informacji pozwoliła mi uwierzyć, że on żyje za nas oboje i ja też muszę przeżyć. No i przeżyłam.

Gdzie więc Tré? W całej reszcie ;) on się nie boi być szaleńcem i mi też dodaje to otuchy. Może nie mam tak zjaranych pomysłów jak on, ale no kurde jestem świrem xd
Miesiąc temu patrzyłam mu prosto w oczy, dzień później złapałam pałeczkę, którą traktuję jak największą świętość. Na codzień nie jest tak przepięknie. Dziś pół dnia siedziałam i zastanawiałam się, czy gdybym była chłopem to X chciałaby ze mną być i czy byłybyśmy teraz razem. Kiedyś naprawdę byłam w niej szaleńczo zakochana. Przez to mam okropną dysforię płciową. Uczę się robić fity inspirowane Tréjem i to mi bardzo pomaga <3
Za pół roku mam studniówkę. Nie rwę się, żeby iść, ale myślę nad tym. Nie ma opcji, że pójdę w sukience. Muszę skombinować garniak lub coś neutralnego. Mama mówi, że nie ma opcji, tata chce pomóc w wyborze garniaka, no cyrk na kółkach xd najgorsze, że rozumiem moją mamę. Jest szansa, że będę jedną z dwóch dziewczyn w spodniach (co do tej drugiej miałam podejrzenia, że jest trans chłopakiem, ale nwm czy osoba trans może być takim homofobem xd) w każdym razie wygląda jak chłopak i jej się nie będą czepiali. Gorzej ze mną. Trochę się serio cykam, ale nie ma opcji, że pójdę w sukience i będę się czuła jak pie*rzony wieloryb w kaftanie.
Kilka dziwnych problemów rozwiązałam już zastanawiając się, co zrobiłby lub powiedziałby właśnie Tré. Jego szaleństwo jest dla mnie mega komfortowe, zwłaszcza teraz.
Ostatnio wyoutowałam się przyjaciółce, w końcu. Powiedziała, że nie do końca mnie rozumie, ale akceptuje i ogl pytała, czy czegoś nie potrzebuję itp. Naprawdę miłe z jej strony. Normalnie może nawet bym się nie outowała, ale na zakończeniu roku znowu byłam w spodniach (zawsze jestem, ale w tym roku odwalał się cyrk wyjścia na środek, bo miałam pasek jakimś cudem). Chcę więc ją jakoś przygotować mentalnie, że studniówka też taka będzie. Kiedyś miałyśmy podobne podejście, ale od roku jest z niej mega girly girl i naprawdę czasem boję się, że mnie skrytykuje za to, że taka nie jestem. Chciałam więc, żeby chociaż znała powód..

Można więc powiedzieć, że Tré nosi sukienki, żebym ja już nie musiała. Ostatnio nawet mam ochotę zostać perkusistą, ale to takie marzenie na później.. chyba, że z matury z matmy wyciągnę na 70%, w co nie wierzę, ale cuda się dzieją. Wtedy przemyślę to wcześniej XD

Takie tam nocne przemyślenia. Thanks Tré for being Tré
Macie arta przedpremierowo