Która amerykańska organizacja chce Ciebie w swoich szeregach?

Idziesz sobie ulicą Waszyngtonu. Niebo jest nieco zachmurzone. Spoglądasz nieufnie w chmury, jakby zakazując im zalać deszczem Twój nowiutki płaszcz. Wszystko Cię irytuje, a najbardziej Hudson Jones. Co za idiota! Czy on myśli, że prawnik to cudotwórca?! To Twoja praca. Bronisz tych, których nie powinno się bronić, ufasz tym, którym nie powinno się ufać, marnujesz czas, nerwy i zaniedbujesz siebie dla jakiegoś mordercy czy porywacza. Ale płacą. Oj, dużo płacą. No i bilans jest na zero. Tak.

Znowu spoglądasz w niebo i w tym momencie na nos spada Ci kropla deszczu. Złorzecząc, przyspieszasz kroku. I gdy wypucowany na błysk czarny trzewik ma dotknąć trotuaru, czyjaś silna dłoń odchyla Cię do tyłu. Tracisz równowagę. Otwierasz usta, chcąc skarcić nieuważnego przechodnia, ale sam jego widok zamyka Ci usta...

- Pan/i Lindstone, prawda? Niepewnie kiwasz głową na tak. - Proszę za mną.

- Hmmm... Jasne. Jestem absolutnie pewien, że jest pan/i osobą, której szukamy. - Kto szuka? - My. Może mi pan/i mówić po imieniu. Thomas. Pracuję dla pewnej... hmm... firmy. - My się nie rozumiemy. Ja mam pracę, dobrze płatną zresztą. Mam klienta, którego nie mogę zawieść. Pan wie, ile gość zapłaci? - Na pewno nie tyle, aby starczyło panu/i na ferrari, prawda? - Nie jestem materialistą. - Nie szkodzi, nie przeszkadza nam to. - Nie to mam na myśli... - To też nam nie przeszkadza. - Proszę za mną.

- Znajdujemy się w siedzibie naszej... korporacji. Jeżeli odpowie pan/i na kilka pytań zgodnie z naszymi oczekiwaniami, zaoferujemy panu/i pracę. - Przypominam panu, ja już mam pracę. - To także nam nie przeszkadza, niech się pan/i tak nie zamartwia. - Ja się wcale... Wzdychasz. Co tu się u licha dzieje?! Nagle do sali wchodzi kobieta. Jest elegancko ubrana, zadbana i widocznie bogata. - Dzień dobry. - No nie wiem, czy taki dobry. - Jasne. W takim razie raz jeszcze: dzień. - Dzień. - Z naszych obserwacji wynika, że jest pan/i idealną osobą do... pewnego przedsięwzięcia. - Fantastycznie. - Wiem. Zadam teraz kilka pytań. Radzę odpowiadać prawidłowo, mamy wykrywacz kłamstw. - To szantaż? - Nie. To rada. - Jasne. A więc? - Czy ma pan/i przyjaciół?

- Jedziemy dalej. Czy kiedykolwiek zabił/a pan/i człowieka?

- Tak... No dobrze. Umie pan/i kłamać?

- A udawać? Kogoś innego? Albo nawet nikogo?

- Dziękuję. Resztę już wiemy. Niech pan/i nie pyta skąd. Kobieta uśmiechnęła się. - Został/a pan/i oficjalnie przyjęty/a do naszej organizacji... - Naszej, czyli jakiej?