HEROSI – Stuu #1

Szkoła - Jak ja nienawidzę tego słowa. Niby uczy i daje towarzystwo, lecz co z tego jak mój umysł nie potrafi niczego pojąć. Cieszę się, że przynajmniej w lato mogę od niej wypocząć. Wtedy wyjeżdżam do obozu - Obozu Herosów... Wtedy staje się najszczęśliwsza na całym świecie... Lecz wtedy jedyną odskocznią od mitologicznego życia jest mój największy idol - Stu...

Może się przedstawię? Więc nazywam się Rose i mam 18 lat... To w sumie cud, że jeszcze żyję... Dziękuję wam Bogowie za to! Moim ojcem jest Ares - bóg wojny... Szczerze mówiąc w ogóle mi to nie przeszkadza. Ale Bogowie się oczywiście uparli, by herosi mieli ADHD i Dysekcję!

  *Czas wstać z tego cholernego łóżka i nie truć sobie dnia...* - Pomyślałam. Ubrałam czarne legginsy i czarną bluzkę. Nienawidziłam jaskrawych kolorów... Wszyscy myślą, że szkoła jest fajna pod jednym względem - Można być ze swoimi przyjaciółmi. Mnie to nie dotyczy. Prawie każdy w szkole się mnie boi.... Reszta mnie nie cierpi. Ja w sumie odwzajemniam to uczucie. Żywię nienawiść z każdej strony. Nawet gdy nie chcę tego robić.... robię to. Moimi jedynymi przyjaciółmi są : Percy, Ann, Nico i moje przyrodnie rodzeństwo. Niektórzy mi mówią, że przypominam Nica... Syna Hadesa... Nie przeszkadza mi to. 

- Rose! Schodź na dół, dziewczyno! - Krzyknął mój ojciec, którego szczerze nienawidziłam. Miał na imię Samon i był mężem mojej mamy. Wiedział kim jest mój ojciec, lecz i tak mnie nie szanował. Miałam to centralnie w dupie! Gówno mnie obchodzi to co myślą o mnie inni. Zignorowałam więc ojczyma i poszłam do łazienki uczesać włosy i zrobić lekki makijaż... Po kilku minutach, wyszykowana, zeszłam na dół. 
- Nareszcie jesteś - Powiedział. - Ten twój kumpel na ciebie czeka - Wskazał drzwi. Ubrałam więc czarne trampki i wyszłam z domu. Okazało się, że czekał na mnie Percy. 
- Siema - Powiedziałam i przybiłam z nim piątkę. 
- Siema młoda - Powiedział. Och... Zapomniałam wam powiedzieć, że Percy ma 19 lat. Nie chodzi więc już do szkoły ale ubzdurał sobie, że musi mnie chronić. Nie przeszkadzało mi to... Przynajmniej chłopaki trzymają przy nim do mnie dystans. 
- Dobra... Chodź, bo się spóźnię do tej budy - Rzekłam i poszłam z Percy'm na przystanek. Po drodze cały czas rozmawialiśmy o stanie Obozu Herosów. Podobno Rachel wypowiedziała kolejną przepowiednię... tylko, że nie chcę z nikim się podzielić jej treścią. 

Usiadłam w ławce na końcu sali. Wyciągnęłam swoje zeszyty i piórnik. Wszystko w kolorze czarnym.... Może mam jakąś manię? Nie wiem. Nie wykluczam tego. 
- Rose! - Powiedziała głośno nauczycielka. 
- Tak słucham! - Odkrzyknęłam. 
- Grzeczniej trochę... Kazałam ci odpowiedzieć na pytania zapisane na tablicy - Powiedziała i wskazała ręką na jakieś rozmazane litery. 
- Nie może mi tego pani napisać po Grecku? - Powiedziałam żaląc się. 
- Co proszę? Nie ma najmniejszej potrzeby bym zrobiła coś takiego.
- Jest i to wielka - Powiedziałam to tak by usłyszeli tylko jacyś uczniowie z przedostatniej ławki. Wstałam i podeszłam do tablicy z obojętnym wyrazem twarzy. Wyrazy tak jakby uciekały przed moim wzrokiem. Kilkoro uczniów zaśmiało się cicho, na co spiorunowałam ich moim spojrzeniem Aresa... Od razu umilkli. 

- Może mi to pani przeczytać?! - Spytałam głośno. 
- To znaczy, że chcesz ustną kartkówkę z mitologii? 
- Mitologii? To o niej są te pytania? Jeśli tak to chcę! - Powiedziałam.
- Dobrze... Kto zjadał swoje... - Nie pozwoliłam jej dokończyć.
- Kronos.
- Dobrze... Więc jak narodziła się Atena?
- Z głowy Zeusa - Powiedziałam tłumiąc ziewanie. 
- Kim jesteś? 
- Sobą... Córką baaardzo złej osoby - Powiedziałam z chytrym uśmieszkiem i złowrogim wyrazem twarzy... Wiedziałam, że moja nauczycielka coś podejrzewa. Ale ona była zwykłą śmiertelniczką.