Tylko oni pomagają mi przebrnąć przez życie, docierają do mojej skrytej osoby i choć na chwilę ukazują – tak potrzebną – atencję. Zaszczycają zachwytem, ukazują piękno, pozwalają zatracić się, zapomnieć.

Poznajcie państwo Pink Floyd’ów.
Zespół, który potrafi jednocześnie poprawić mi humor, jak i zdołować. Chaos w głowie nagle znika, nieśmiały uśmiech błąka się po zesztywniałej twarzy, zagubione oczy ozdobione są diamentowymi łzami, a ciało opanowują nieznane dreszcze.

Są wstrząsającym smutkiem (dobrem) w tym cierpiętniczym świecie.
Są moim ratunkiem.
Są moją zgubą.

choroba, życie, zrozumienie, cierpienie, śmierć

Zabijają mnie, przywracając dech w moim zmarnowanym organiźmie.

Są pięknem w brzydocie.
Nie zasługuję.

https://m.youtube.com/watch?v=xHx2lR2ICUU

Ale nie słuchajcie ich ot tak, siądźcie wieczorem w świetle gwiazd otoczeni cieszą – dopiero wtedy poznacie ich potęge.

na bladej skórze w akcie desperacji
odbite zostały liście akacji
japońscy malarze wieszali żakiety
obrazy zagłady przybywały do Żanety
kurz na ścianie błyszczał śmiechem
uśmiechał się echem

(tak, wiem, że nie ma to sensu)
Miłego dnia 🌼