Środa z Nacią.
Jak miło znów to napisać!

Nie wiem, czy się spodziewaliście takiego tematu, czy też nie, a mianowicie upadek. Oczywiście w rozumieniu mataforycznym, upadek człowieka.
Jest to bardzo obszerny temat, a ja zawsze mam wrażenie, że te moje wpisy są zbyt mało dopracowane, po czasie przychodzi mi do głowy więcej, ale musicie mi to wybaczyć.

Ostatnio dużo wspólnego mam z tym tematem. Przez kilka miesięcy wszystko się posypało. Nagle nie umiałam żyć, spałam i płakałam naprzemiennie. Brałam zbyt dużo na siebie. Przez stres nabawiłam się choroby żołądka, wymiotowałam bardzo często. Tak to już bywa, że jedno nieszczęście ciągnie za sobą wiele innych. Wszystko zbuntowało się przeciwko, a ja nie potrafiłam się już podnieść. Czy to oznacza, że przegrałam? Nie. Bo walczyłam, walczyłam o siebie, o swoje zdrowie, o swoje życie.

Każdy ponosi w życiu większe lub też mniejsze porażki. Czasem choruje na ciężką chorobę, tak, tą psychiczną też. Ludzie bardzo mało mówią o zdrowiu psychicznym, a fizyczne tak często poruszają. Zdrowie psychiczne czasem też nam się „psuje” i to także się leczy. Nikt nie powinien się bać leczyć psychicznie, bo to tak jak ze zdrowiem fizycznym.

Często o osobach, które płaczą mówimy, że są słabe. To nie jest prawda. Łzy nie są oznaką słabości, a bezsilności. Czasem nie mamy wpływu na wiele wydarzeń, czasem nie możemy powstrzymać nieszczęść. Nie ważne, ile razy się upada, ważne, żeby się podnieść za każdym razem.

Ludzie myślą, że nie mają szansy na lepsze jutro, że życie się już skończyło, a życie powinniśmy wykorzystać jak najbardziej potrafimy, nie tylko w nim egzystować. Po to na świecie są psycholodzy, psychiatrzy, ale nie tylko – po to są przyjaciele, aby nas podnieść, bo kiedy jesteśmy czymś przygnębieni, coś nas przytłacza nie widzimy innej perspektywy na życie, a ona jest, uwierzcie mi.

Co nam dają te upadki?
Doświadczenie. Czasem lepsze, czasem gorsze, ale gdy wsadzimy rękę do wrzątku i się oparzymy, czy zrobimy to drugi raz?
Być może, ale może bardziej ostrożnie, pamiętając ostatni ból.

Jeszcze dwa miesiące temu powiedziałabym, że nigdy nie wyjdę z najgorszego czasu mojego życia. Jednak najgorsze co mogłam zrobić, to się położyć i nie wstawać, to obwiniać się za całe zło i niepowodzenia. Codziennie starałam się wstać, żyć normalnie. Powoli wychodzę na prostą i ja z tego wyjdę, bo bardzo chcę. Czy ktoś, kto nie chce poprawy ją osiągnie?
Nie, a na pewno nie sam.

Jeżeli nie chcemy poprawy, to ona nie nadejdzie. Trzeba walczyć o swoje, o swoje życie, o swoje szczęście. Poddanie się jest najprostszą drogą, ale tylko walka daje nam zwycięstwo.

Człowiek nie upada, dopóki walczy.

Nigdy nie pozwólcie sobie upaść, a jeżeli już będziecie na samym dnie, wyciągajcie rękę do światła, choćby promyka, bo jesteście potrzebni i wartościowi. Nie dajcie sobie wmówić, że jest inaczej. Jeżeli na to nie pozwolicie, życie się nie zakończy.

Łatwo wypowiadać takie słowa, prawda? – pomyślicie.

Jasne, że łatwo, bo patrzę na coś z perspektywy tego, co sama przepracowałam i przeżyłam. Osiągajcie swoje perspektywy i rozdziały życia, życie trzeba przeżyć, nie przeczekać.