Mam taką potrzebę napisać o pewnej rzeczy, dosyć oczywistej, ale nam, ludziom trzeba proste rzeczy przypominać, bo mamy tendencję do zapominania.
Chodzi o relacje z ludźmi.
Każdy z nas w każdym punkcie swojej drogi życiowej napotyka wielu ludzi. Z niektórymi od razu łapiemy wspólny język, z niektórymi nie i to zupełnie normalne.
Niektóre znajmości trwają przez wiele lat, inne na zawsze, inne całkiem krótko, ale wszystkie czegoś nas uczą.
To rzeczywiście piękne, ludzie dają nam szczęście, miłość i poczucie tego, że ktoś nas potrzebuje.
Jednak tak jak we wszystkim pojawia się jakieś „ale”.
Czasem bywa tak, że jakaś relacja staje się wręcz toksyczna.
Opowiem pewną historię z mojego doświadczenia, oczywiście takiego, na jakie pozwoliło mi moje krótkie życie.
Kilka lat temu poznałam pewną osobę. W pewnym stopniu od zawsze wiedziałam, że ta osoba jakoś wpłynie na mnie i moje życie, po prostu to czułam.
I nie pomyliłam się – wpłynęła.
Uczucia są piękne, jednak gdy pojawia się między ludźmi miłość, czy inne głębokie związanie łatwo te piękne uczucia mogą przeobrazić się w te obrzydliwie ludzkie – kłamstwo, zazdrość, nieufność, czasem nienawiść.
Od miłości od nienawiści krótka droga.
I tak się skończyła moja wieloletnia znajomość tej osoby – jednym, wielkim cierpieniem.
Czy to tak musiało się skończyć?
Tak.
Czy ja czułam się przy tej osobie dobrze?
Nie. Zawsze czułam się gorsza, nie mówiłam zbyt wiele o sobie ze strachu przed wyśmianiem, krytyką. Kiedyś zwróciłam się do tej osoby z dużym problemem, dałam jej kredyt zaufania, jednak nic z tego.
Czy dalej mi zależy na tej osobie?
I to jak.
Ale czuję, że ta znajomość była dla nas obojga bardzo krzywdząca.
Do czego zmierzam – jeżeli czujecie się przy kimś źle, ktoś w jakiś sposób odejmuje wam pewności, że jesteście piękni, że jesteście wartościowi, że wiele znaczycie, to pomimo że być może wiele was łączy, to nie walczcie z wiatrakami.
Jeżeli czegoś nie da się odbudować, nie ma co na siłę stać w miejscu, bo stojąc w jednym punkcie robimy kroki do tyłu.
Wiadomo – warto walczyć o „zakurzone” uczucia i relacje, ale czasem zamiast sercem lepiej spojrzeć umysłem.
Znalazłam kiedyś taki obrazek, więc po prostu zacytuję wam to pod spodem, myślę, że warto się nad tym zastanowić, bo narażając siebie na wieczne cierpienie pod pretekstem cudownej relacji z jakaś osobą, z którą być może nic już was nie łączy jest przykre.
Ludzi na świecie jest mnóstwo, dlaczego mamy zostawać z tymi, którzy ciągną nas na dno?

„Pamiętasz tą osobę, bez której kiedyś nie mogłeś żyć?
Patrz, jakoś dalej żyjesz.”

Pamiętajmy, warto walczyć, jednak trzeba wiedzieć, kiedy się poddać, bo być może nie ma o co walczyć, a cierpieć jeszcze zdążymy.

To ja, ale tylko na moment, chciałabym coś powiedzieć, co okropnie mnie dobija.
Nie wiem, czy jestem zła, czy jest mi zwyczajnie, ludzko przykro.
W Środach z Nacią nigdy nie poruszyłam tematu osób LGBT+, bo to ciężki temat i wiele osób tego nie szanuje.
Dlaczego?
Moja rodzina jest głęboko nietolerancyjna, osoby z mojej szkoły również.
Wyśmiewanie się z takich osób to codzienność, wiecie co wtedy robię?
Nic, bo boję się powiedzieć, że jestem osobą biseksualną.
Osoby heteroseksualne nie epatują tym, więc dlaczego ja miałabym się tego wstydzić?
Nie chodzę po ulicy z kartką na czole, nikomu nie przeszkadzam.
Za jakiś czas, całkiem niedługi, będę dorosła, cieszę się, że teraz jestem pewna swojej orientacji.
Mówię wam to, żebyście spojrzeli na to tak – czy teraz, gdy już to wiecie, postrzegacie mnie inaczej niż wcześniej?
Czy może coś zmieniło się tylko przez wasze poglądy, nie ze względu na mnie?

Szczerze, mówię wam to, bo mnie nie znacie na żywo, a jeżeli robicie coś takiego to bardzo mi was szkoda.

Jestem osobą wierzącą, zanim ktoś się ze mną o to pokłóci to powiem, że wierzę w to, że Bóg kocha wszystkich ludzi, nie tylko tych wybranych.

Żadne terapie, egzrocyzmy nie pomogą, bo to nie jest choroba.

Przykro mi, tyle. Chyba chciałam z kimś się tym podzielić.

Szanujmy ludzi, proszę.

Boję się waszej reakcji, ale mnie tu i tak już nie ma, więc czy powinnam?

Reakcje na ludzkie rzeczy są aż takie złe?

Ile ja się przez to napłakałam, przed to, że jestem „inna” i przez to czułam się gorsza. Teraz mnie to już nie obchodzi, jest jak jest, jeżeli komuś to nie pasuje, no to cóż, może odejść.