Mam taką potrzebę napisać o pewnej rzeczy, dosyć oczywistej, ale nam, ludziom trzeba proste rzeczy przypominać, bo mamy tendencję do zapominania.
Chodzi o relacje z ludźmi.
Każdy z nas w każdym punkcie swojej drogi życiowej napotyka wielu ludzi. Z niektórymi od razu łapiemy wspólny język, z niektórymi nie i to zupełnie normalne.
Niektóre znajmości trwają przez wiele lat, inne na zawsze, inne całkiem krótko, ale wszystkie czegoś nas uczą.
To rzeczywiście piękne, ludzie dają nam szczęście, miłość i poczucie tego, że ktoś nas potrzebuje.
Jednak tak jak we wszystkim pojawia się jakieś „ale”.
Czasem bywa tak, że jakaś relacja staje się wręcz toksyczna.
Opowiem pewną historię z mojego doświadczenia, oczywiście takiego, na jakie pozwoliło mi moje krótkie życie.
Kilka lat temu poznałam pewną osobę. W pewnym stopniu od zawsze wiedziałam, że ta osoba jakoś wpłynie na mnie i moje życie, po prostu to czułam.
I nie pomyliłam się – wpłynęła.
Uczucia są piękne, jednak gdy pojawia się między ludźmi miłość, czy inne głębokie związanie łatwo te piękne uczucia mogą przeobrazić się w te obrzydliwie ludzkie – kłamstwo, zazdrość, nieufność, czasem nienawiść.
Od miłości od nienawiści krótka droga.
I tak się skończyła moja wieloletnia znajomość tej osoby – jednym, wielkim cierpieniem.
Czy to tak musiało się skończyć?
Tak.
Czy ja czułam się przy tej osobie dobrze?
Nie. Zawsze czułam się gorsza, nie mówiłam zbyt wiele o sobie ze strachu przed wyśmianiem, krytyką. Kiedyś zwróciłam się do tej osoby z dużym problemem, dałam jej kredyt zaufania, jednak nic z tego.
Czy dalej mi zależy na tej osobie?
I to jak.
Ale czuję, że ta znajomość była dla nas obojga bardzo krzywdząca.
Do czego zmierzam – jeżeli czujecie się przy kimś źle, ktoś w jakiś sposób odejmuje wam pewności, że jesteście piękni, że jesteście wartościowi, że wiele znaczycie, to pomimo że być może wiele was łączy, to nie walczcie z wiatrakami.
Jeżeli czegoś nie da się odbudować, nie ma co na siłę stać w miejscu, bo stojąc w jednym punkcie robimy kroki do tyłu.
Wiadomo – warto walczyć o „zakurzone” uczucia i relacje, ale czasem zamiast sercem lepiej spojrzeć umysłem.
Znalazłam kiedyś taki obrazek, więc po prostu zacytuję wam to pod spodem, myślę, że warto się nad tym zastanowić, bo narażając siebie na wieczne cierpienie pod pretekstem cudownej relacji z jakaś osobą, z którą być może nic już was nie łączy jest przykre.
Ludzi na świecie jest mnóstwo, dlaczego mamy zostawać z tymi, którzy ciągną nas na dno?

„Pamiętasz tą osobę, bez której kiedyś nie mogłeś żyć?
Patrz, jakoś dalej żyjesz.”

Pamiętajmy, warto walczyć, jednak trzeba wiedzieć, kiedy się poddać, bo być może nie ma o co walczyć, a cierpieć jeszcze zdążymy.

To ja, ale tylko na moment, chciałabym coś powiedzieć, co okropnie mnie dobija.
Nie wiem, czy jestem zła, czy jest mi zwyczajnie, ludzko przykro.
W Środach z Nacią nigdy nie poruszyłam tematu osób LGBT+, bo to ciężki temat i wiele osób tego nie szanuje.
Dlaczego?
Moja rodzina jest głęboko nietolerancyjna, osoby z mojej szkoły również.
Wyśmiewanie się z takich osób to codzienność, wiecie co wtedy robię?
Nic, bo boję się powiedzieć, że jestem osobą biseksualną.
Osoby heteroseksualne nie epatują tym, więc dlaczego ja miałabym się tego wstydzić?
Nie chodzę po ulicy z kartką na czole, nikomu nie przeszkadzam.
Za jakiś czas, całkiem niedługi, będę dorosła, cieszę się, że teraz jestem pewna swojej orientacji.
Mówię wam to, żebyście spojrzeli na to tak – czy teraz, gdy już to wiecie, postrzegacie mnie inaczej niż wcześniej?
Czy może coś zmieniło się tylko przez wasze poglądy, nie ze względu na mnie?

Szczerze, mówię wam to, bo mnie nie znacie na żywo, a jeżeli robicie coś takiego to bardzo mi was szkoda.

Jestem osobą wierzącą, zanim ktoś się ze mną o to pokłóci to powiem, że wierzę w to, że Bóg kocha wszystkich ludzi, nie tylko tych wybranych.

Żadne terapie, egzrocyzmy nie pomogą, bo to nie jest choroba.

Przykro mi, tyle. Chyba chciałam z kimś się tym podzielić.

Szanujmy ludzi, proszę.

Boję się waszej reakcji, ale mnie tu i tak już nie ma, więc czy powinnam?

Reakcje na ludzkie rzeczy są aż takie złe?

Ile ja się przez to napłakałam, przed to, że jestem „inna” i przez to czułam się gorsza. Teraz mnie to już nie obchodzi, jest jak jest, jeżeli komuś to nie pasuje, no to cóż, może odejść.

Środa z Nacią.
Bardzo przepraszam, że wczoraj nie udało mi się dodać wpisu, ale po prostu potrzebowałam sobie odpocząć.
Dzisiaj temat mam wrażenie bardzo istotny, dla niektórych błahy i oczywisty, a mianowicie – pieniądze.
Każdy z nas ma swoje własne, niepowtarzalne cele i marzenia i dla każdego co innego jest ważne.
Nie możemy więc narzucać żadnej osobie tego, czym powinna kierować się w życiu i co powinno być dla niej priorytetem.
Wiele ludzi wypiera się tego, że pieniądze są dla nich ważne, mówiąc, że najważniejsze jest miłość, szczęście, przyjaźni itd.
Jednak prawda jest taka że człowiek jest tylko człowiekiem i pożąda pieniędzy, nie jest to absolutnie coś, czego ktokowiek mógłby się wstydzić, ponieważ pieniądze dają nam możliwość życia – im więcej ma się pieniędzy tym życie jest wygodniejsze, im mniej, tym standardy życia są gorsze.
Pomińmy tutaj osoby, dla których pieniądze stanowią główny cel życiowy, ponieważ oni doskolnale zdają sobie z tego sprawę i nie ma potrzeby tego oceniać, bo czy pieniądze są złe?
No absolutnie.
Jednak ci, którzy mówią, że pieniądze nie są nam do niczego potrzebne zwyczajnie stawiają siebie w lepszym świetle, pokazując, jak oni to dobrzy nie są, co jest absurdalne, bo podstawowe potrzeby zaspokajamy używając pieniędzy.
Oczywiście, że za pieniądze możemy kupić jedzenie, możemy kupić picie, możemy pojechać na wakacje, możemy kupić coś, na co mamy ochotę i tak naprawdę bez pieniędzy nie możemy zrealizować ani jednego swojego celu.
Przykładowo, jeżeli dla kogoś głównym celem życiowym jest założenie rodziny, bez pieniędzy nie będzie miał możliwości kupienia domu, auta, opłacenia dzieciom nauki i zapewnienia przetrwania.
Może dla kogoś ważne są marzenia, pieniądze nie zawsze pełni realizują nasze pragnienia, czy potrzeby lecz ułatwiają ich zrealizowanie. Pieniądze pozwalają nam na dążenie do naszych wybranych celów, pomagają spełniać się jako człowiek, więc nie uważam, że mówienie i wypieranie się że pieniądze nie są dla nas ważne, że nie potrzebujemy pieniędzy jest właściwe, ponieważ każdy tak naprawdę chcę posiadać, by móc żyć dogodnie.
Fortuna i posiadanie, gromadzenie są, były i będą towarzyszyły człowiekowi. Taka jest nasza natura.
Wszystko jest dla ludzi, warto osiągać cele, warto dużo zarabiać, bo każdy z nas ma jedno życie i najlepiej je przeżyć w pięknym domu, a nie pod mostem.
Jednak trzeba uważać, żeby się w tym wszystkim nie zgubić. Pieniądze to małe kroki, nie zastąpią nam uczuć, bo ich nie można kupić.
Nie zastąpią marzeń, nie zastąpią nas samych.
„Pieniądze nigdy nie były celem samym w sobie. Pieniądze stanowiły środki do celu.”