.Naciaa.
Zaloguj się, aby dodać nowy wpis.
Środa z Nacią.
Zanim jednak do tego przejdziemy, to kilka spraw.
W najbliższym czasie mogą nie pojawiać się żadne wpisy oprócz tych środowych, ponieważ czuję, że to jest już mój obowiązek, sama do tego wróciłam, więc trzeba być obowiązkowym.
Stwierdziłam, że tematu tego Koronawirusa nie ma co poruszać, bo i tak w mediach mamy tego bardzo dużo i nie potrzeba bardziej się stresować.
Jeżeli macie jakieś pomysły na tematy piszcie poniżej.
—————————————————————————
Zastanawiałam się o czym zrobić dzisiejszy wpis. Dużo się ich już pojawiło, więc tematów mamy coraz mniej, jednak nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pisała coś o pięknie.
Piękno nie ma swojej jednej postaci, jednego obrazu. Dla każdego jest zupełnie czym innym. Jedni widzą piękno w obrazach, inni w pieniądzach, inni w naturze.
Nie możemy powiedzieć, że coś jest obiektywnie piękne, bo na tysiącu innych ludzi może nie robić wrażenia, dlatego np. wielu artystów nie jest docenianych, ponieważ ludzie nie odczuwają wobec twórczości żadnych uczuć, bądź nie rozumieją jej piękna.
Więc skoro każdy z nas dostrzega coś wartościowego w czym innym, każdy ma zupełnie odmienne upodobania, kim my jesteśmy, żeby umniejszać piękna sobie nawzajem?
Czasem nazywamy kogoś brzydkim, z góry zakładając, że wszyscy tak sądzą, bo tak już mamy – nasze znaczy jedyne słuszne, prawda?
Piękno upiększa nasze życia, dodaje niesamowite obrazy do naszego istnienia, które bez pięknych rzeczy byłoby smutne, jednak piękno jest zdradzieckie.
To, że coś jest piękne, nie oznacza, że jest dobre. Z pozoru piękny kwiat może mieć kolce.
To tyczy się również ludzi. Piękno zewnętrzne jest bardzo ważne – to, czy ktoś nam się podoba bądź nie, ale tak jak piękne kwiaty kiedyś więdną, piękni ludzie się starzeją.
Jeżeli piękny człowiek ma piękna duszę jest niesamowicie obdarzony.
Jednak kiedy człowiek zrzuca swoją maskę powierzchowności i jego dusza okazuje się ciemna, jest piękną skórą, pięknym kolorem włosów, pięknym uśmiechem, ale nie pięknym człowiekiem.
Warto o tym pamiętać w życiu.
Gdzie jeszcze możemy szukać piękna?
W samych sobie. Każdy z nas jest piękny i nikt nie ma prawa nam mówić, że jest inaczej. Wszyscy w środku jesteśmy kruchymi istotami, mamy piękne wnętrza, jednak niektórzy zaniedbane i smutne.
Jestem piękna. Jestem piękny. – powiedzieliście tak sobie kiedyś?
Pewnie nie, bo poszukujemy piękna dookoła, kiedy największe ukryte jest w nas samych.
Spróbujcie to zrobić – stanąć przed lustrem i to sobie powiedzieć, uwierzcie, łatwiej się idzie przez życie znając swoje wartości.
Kiedy piękno, którym się otaczamy przeminie, zachowajmy je w sobie .
@.Naciaa. Ooo, zgadzam się :)
I tak samo jest z wiarą w siebie – ” (…) Bo jeśli nie wierzysz w siebie, to jak możesz oczekiwać, że ktoś będzie w Ciebie wierzył?”
@PinkFluffy_Unicorn @Rzabcia Skoro ja widze je w obu z was, a mam bardzo słaby wzrok, to wy nie zobaczycie? ;)
@LauraWeasley Każdy powiniem to wiedzieć, a to, że komuś moje słowa pomogają, daje pewność, że to co robię ma jakiś sens.
Gwiezdne_Mity
Obs za obs?
Gwiezdne_Mity
@MichuHuku ok
._Neonek_.
Ja mg
Rozjuszoned
Obs za obs?
Miss_Korea
żyjesz tam??
.Naciaa.
AUTOR•Środa z Nacią.
Jak miło znów to napisać!
Nie wiem, czy się spodziewaliście takiego tematu, czy też nie, a mianowicie upadek. Oczywiście w rozumieniu mataforycznym, upadek człowieka.
Jest to bardzo obszerny temat, a ja zawsze mam wrażenie, że te moje wpisy są zbyt mało dopracowane, po czasie przychodzi mi do głowy więcej, ale musicie mi to wybaczyć.
Ostatnio dużo wspólnego mam z tym tematem. Przez kilka miesięcy wszystko się posypało. Nagle nie umiałam żyć, spałam i płakałam naprzemiennie. Brałam zbyt dużo na siebie. Przez stres nabawiłam się choroby żołądka, wymiotowałam bardzo często. Tak to już bywa, że jedno nieszczęście ciągnie za sobą wiele innych. Wszystko zbuntowało się przeciwko, a ja nie potrafiłam się już podnieść. Czy to oznacza, że przegrałam? Nie. Bo walczyłam, walczyłam o siebie, o swoje zdrowie, o swoje życie.
Każdy ponosi w życiu większe lub też mniejsze porażki. Czasem choruje na ciężką chorobę, tak, tą psychiczną też. Ludzie bardzo mało mówią o zdrowiu psychicznym, a fizyczne tak często poruszają. Zdrowie psychiczne czasem też nam się „psuje” i to także się leczy. Nikt nie powinien się bać leczyć psychicznie, bo to tak jak ze zdrowiem fizycznym.
Często o osobach, które płaczą mówimy, że są słabe. To nie jest prawda. Łzy nie są oznaką słabości, a bezsilności. Czasem nie mamy wpływu na wiele wydarzeń, czasem nie możemy powstrzymać nieszczęść. Nie ważne, ile razy się upada, ważne, żeby się podnieść za każdym razem.
Ludzie myślą, że nie mają szansy na lepsze jutro, że życie się już skończyło, a życie powinniśmy wykorzystać jak najbardziej potrafimy, nie tylko w nim egzystować. Po to na świecie są psycholodzy, psychiatrzy, ale nie tylko – po to są przyjaciele, aby nas podnieść, bo kiedy jesteśmy czymś przygnębieni, coś nas przytłacza nie widzimy innej perspektywy na życie, a ona jest, uwierzcie mi.
Co nam dają te upadki?
Doświadczenie. Czasem lepsze, czasem gorsze, ale gdy wsadzimy rękę do wrzątku i się oparzymy, czy zrobimy to drugi raz?
Być może, ale może bardziej ostrożnie, pamiętając ostatni ból.
Jeszcze dwa miesiące temu powiedziałabym, że nigdy nie wyjdę z najgorszego czasu mojego życia. Jednak najgorsze co mogłam zrobić, to się położyć i nie wstawać, to obwiniać się za całe zło i niepowodzenia. Codziennie starałam się wstać, żyć normalnie. Powoli wychodzę na prostą i ja z tego wyjdę, bo bardzo chcę. Czy ktoś, kto nie chce poprawy ją osiągnie?
Nie, a na pewno nie sam.
Jeżeli nie chcemy poprawy, to ona nie nadejdzie. Trzeba walczyć o swoje, o swoje życie, o swoje szczęście. Poddanie się jest najprostszą drogą, ale tylko walka daje nam zwycięstwo.
Człowiek nie upada, dopóki walczy.
Nigdy nie pozwólcie sobie upaść, a jeżeli już będziecie na samym dnie, wyciągajcie rękę do światła, choćby promyka, bo jesteście potrzebni i wartościowi. Nie dajcie sobie wmówić, że jest inaczej. Jeżeli na to nie pozwolicie, życie się nie zakończy.
Łatwo wypowiadać takie słowa, prawda? – pomyślicie.
Jasne, że łatwo, bo patrzę na coś z perspektywy tego, co sama przepracowałam i przeżyłam. Osiągajcie swoje perspektywy i rozdziały życia, życie trzeba przeżyć, nie przeczekać.
.Naciaa.
• AUTOR@LPSoldier Zgadzam się!
.Naciaa.
• AUTOR@LauraWeasley Bardzo mnie to cieszy :*
.Naciaa.
AUTOR•Mam taką potrzebę napisać o pewnej rzeczy, dosyć oczywistej, ale nam, ludziom trzeba proste rzeczy przypominać, bo mamy tendencję do zapominania.
Chodzi o relacje z ludźmi.
Każdy z nas w każdym punkcie swojej drogi życiowej napotyka wielu ludzi. Z niektórymi od razu łapiemy wspólny język, z niektórymi nie i to zupełnie normalne.
Niektóre znajmości trwają przez wiele lat, inne na zawsze, inne całkiem krótko, ale wszystkie czegoś nas uczą.
To rzeczywiście piękne, ludzie dają nam szczęście, miłość i poczucie tego, że ktoś nas potrzebuje.
Jednak tak jak we wszystkim pojawia się jakieś „ale”.
Czasem bywa tak, że jakaś relacja staje się wręcz toksyczna.
Opowiem pewną historię z mojego doświadczenia, oczywiście takiego, na jakie pozwoliło mi moje krótkie życie.
Kilka lat temu poznałam pewną osobę. W pewnym stopniu od zawsze wiedziałam, że ta osoba jakoś wpłynie na mnie i moje życie, po prostu to czułam.
I nie pomyliłam się – wpłynęła.
Uczucia są piękne, jednak gdy pojawia się między ludźmi miłość, czy inne głębokie związanie łatwo te piękne uczucia mogą przeobrazić się w te obrzydliwie ludzkie – kłamstwo, zazdrość, nieufność, czasem nienawiść.
Od miłości od nienawiści krótka droga.
I tak się skończyła moja wieloletnia znajomość tej osoby – jednym, wielkim cierpieniem.
Czy to tak musiało się skończyć?
Tak.
Czy ja czułam się przy tej osobie dobrze?
Nie. Zawsze czułam się gorsza, nie mówiłam zbyt wiele o sobie ze strachu przed wyśmianiem, krytyką. Kiedyś zwróciłam się do tej osoby z dużym problemem, dałam jej kredyt zaufania, jednak nic z tego.
Czy dalej mi zależy na tej osobie?
I to jak.
Ale czuję, że ta znajomość była dla nas obojga bardzo krzywdząca.
Do czego zmierzam – jeżeli czujecie się przy kimś źle, ktoś w jakiś sposób odejmuje wam pewności, że jesteście piękni, że jesteście wartościowi, że wiele znaczycie, to pomimo że być może wiele was łączy, to nie walczcie z wiatrakami.
Jeżeli czegoś nie da się odbudować, nie ma co na siłę stać w miejscu, bo stojąc w jednym punkcie robimy kroki do tyłu.
Wiadomo – warto walczyć o „zakurzone” uczucia i relacje, ale czasem zamiast sercem lepiej spojrzeć umysłem.
Znalazłam kiedyś taki obrazek, więc po prostu zacytuję wam to pod spodem, myślę, że warto się nad tym zastanowić, bo narażając siebie na wieczne cierpienie pod pretekstem cudownej relacji z jakaś osobą, z którą być może nic już was nie łączy jest przykre.
Ludzi na świecie jest mnóstwo, dlaczego mamy zostawać z tymi, którzy ciągną nas na dno?
„Pamiętasz tą osobę, bez której kiedyś nie mogłeś żyć?
Patrz, jakoś dalej żyjesz.”
Pamiętajmy, warto walczyć, jednak trzeba wiedzieć, kiedy się poddać, bo być może nie ma o co walczyć, a cierpieć jeszcze zdążymy.
.Naciaa.
• AUTOR@Avengersfan Każdy musi przeżyć swoje własne błędy, inaczej się nie nauczy.
n...r
@.Naciaa. Też prawda