Właśnie w tym momencie zatrzymał się świat.
Spadły wszystkie kamienie i przeszkody, wysuszyły się koryta rzek. Granica została przekroczona.
Pomimo uważnego przeczesywania terenu nie zauważono intruza. Sam sobie winny, zawyrokowały roześmiane, nastoletnie oczy dziesiątkujące czas. Zindywidualizował się, tłumaczyły usta pomalowane różową pomadką i uprzedzeniem.
Dziwadło, gromiły kończyny długie i kremowe, jeszcze nie uszkodzone zębem czasu.
Nie mógł pozbyć się przynależności do klasy, czarne litery wciąż trwały na papierze, wtłoczyły na powierzchnię kruchego ciała pomalowanego niewypowiedzianymi słowami i porozumiewawczymi spojrzeniami. Pragnął zapomnieć, jakoby status i nieubłagane stosy wyrazów zamieniły się w nicość. Właśnie dlatego brązu jego czupryny nie ujrzano na sądowej sali.
☆
Nie chciałam już dłużej brodzić w nieznanej toni, albowiem nie umiałam pływać. Nie potrafiłam unosić się na wodzie, stać się pyłkiem w jej ogromie, zaprzyjaźnić się z zmiennym dotykiem fal. Może dlatego więc jej ciało same nauczyło się pływać rozbijając się na lodowatym dnie morza w martwocie właścicielki.
*
Kod c z e r w o n y. Pamiętasz Małego Księcia? Naiwny dzieciak? A może skrzywdzony, czy o tym pomyślałeś?
Nieistotne. Oto nasi przeciwnicy przejęli nasze terytorium. Nie mamy niczego. Co zrobimy? „To co najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”, rzekła rozpływając się w czerwonej poświacie.
Patrz sercem. Serce rozumie metafory.
☆
Koniec naszej wędrówki. Ulga i długie westchnięcia.
„Co się dzieje?”- pytali.
Lecz nie działo się nic, papierowa twarz taka sama jak zawsze, zielone oczy lekko przydymione, a brązowe pukle nieułożone. Tylko w sercu i umyśle kataklizmy. Co ty tam wiesz, mówili. Naście lat. To zaledwie płatek.
Ten jeden, niezimny i nieciepły wieczór, a raczej noc przesądził o wszystkim. Co to znaczy wszystko? Bielmo którym tknięte były oczy, oddaliło się.
Należy zebrać gruzy tej spalonej budowli. Gubię wątki, choć dążę do jednego.
Dlaczego ludzie nie proszą o pomoc? Nie zawsze chcą ją otrzymać, nie jest im potrzebna, nie umieją, uznają, że poradzą sobie sami. Ale czasami jest tak że wierzą, że nic nie jest w stanie im pomóc, w co i ja wierzę, a przede wszystkim moje jak i ich usta zamykają się spierzchnięte i pokonane, bo nawet nie mają do kogo wydobyć te pełne, bo przecież nie puste słowa: „Potrzebuję pomocy.”, „Nie daję sobie rady”.
Spychają problem do wnętrza, ale on nie niknie i rozrasta się do niebotycznych rozmiarów.
Czasem te drobne zgrzyty kumulują się w ładunek wybuchowy, nie wiedzą nawet czego potrzebują, dlaczego potrzebują pomocy.
Tak się kończy iluzoryczna wizja, a może świat jest tylko wizją, splątane wątki wciąż się nie odnajdują, a metafory gubią ku utrapieniu interpetujących.
Spokojnie, to tylko m e t a f o r a.