Kocham, kocham, kocham tego księdza, który wyspowiadał mnie przedwczoraj. Wyjechaliśmy na szkolne rekolekcje. Po adoracji w czwartek, była spowiedź (zaczęła się około 19:30 chyba?). Mojej spowiedzi doczekałam się dopiero po trzech godzinach, ale było warto. Ksiądz uwolnił mnie od grzechu, z którym walczyłam od dawna, mimo że już go nie popełniałam. Uwolnił mnie od tego poczucia winy i powiedział, żebym już nigdy nie spowiadała się z tego, że w przeszłości takie coś nastąpiło. Że Pan Bóg jest miłosierny. To była rozmowa. Bez formułek, bez nieszczerych, górnolotnych słów. Wróciłam do pokoju dosłownie skacząc z radości, biegnąc radośnie (a ostrzegam, że była 23, więc cisza nocna trwała już pół godziny). Spotkałam na korytarzu naszego księdza i mojego nauczyciela historii, po czym z promiennym, szczerym uśmiechem na twarzy życzyłam im dobranoc. Najlepsze uczucie na świecie. Nigdy nie poznałam tak świetnego księdza na żywo. Mówił, że Pan Bóg kocha każdego, że ludzie LGBT swoją miłością nie grzeszą (Pana od historii skręcało, a my ze znajomymi się śmialiśmy), itp. UWIELBIAM!!!! Ta spowiedź zmieniła bardzo wiele w moim sercu.

Im dłużej żyję na tym świecie, tym mniej wiem.