Przeczytałam w swoim życiu pewną ilość książek, ale "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" to najpiękniejsza, najbardziej wzruszająca, a także najbardziej owocna lektura mojego dotychczasowego życia. Nie potrafię znaleźć słów, które opisałyby świetność tej lektury.
Teraz pozostaje mi jedynie na wzór Keatinga wysysać wszystkie soki z życia. Nie chcę już żyć w tej cholernej, milczącej beznadziei. Nie chcę na łożu śmierci pomyśleć, że nie zaznałam przyjemności i zgorzknień życiowych. Pora się obudzić.