Nie potrafię kochać. Myślę, że nigdy nikogo nie kochałam w ten sposób. Zakoch**ę się w każdym kto poświęci mi odrobinę uwagi. Nieistotny jest wygląd, charakter, inteligencja. Całe życie uważałam, że nie zasługuję na miłość, więc akceptowałam choćby minimum, nawet jeśli ktoś źle mnie traktował. Powiedział mi, że mnie kocha po tygodniu. Zajęło mi parę dni, abym w końcu zrozumiała… Nie można zakochać się w kimś po tygodniu. On po prostu lubił moją twarz. Chciał się mną pobawić, jak zabawką, a potem wyrzucić do śmieci. Dlaczego mu zaufałam? Nie wiem. Uważałam, że nie zasługuję na kogoś lepszego. Uważałam, że nikt lepszy nie nadejdzie. Gdy go poznałam, byłam zachwycona – aspirujący prawnik, piłkarz, całkiem inteligentny. Ale… ja wcale go nie kochałam. On mnie również nie kochał. Przez dwa dni nie pisałam pierwsza. Odezwał się dopiero dziś rano. Odpisałam mu po dziesięciu minutach, a do teraz nie odpisał. Czy jemu w ogóle zależy? On nie chciał spędzać ze mną czasu, rozmawiać o książkach czy chodzić na spacery… Od początku mówił, że chciałby mnie całować i przytulać. Tak, takie czynności są naprawdę miłe, ale nie zastąpią rozmowy. Tak jak napisałam w jednym z moich wierszy – "łączyć duszę, a nie ciało". Byłam naiwna. Ze względu na strach przed samotnością przyjęłam absolutne minimum. Chłopaka, któremu nawet nie zależało na rozmowie. Chłopaka, który obiecywał, a obietnic nie spełniał. Jak ciężko jest poruszać tak delikatny temat… Ale musiałam. Moja dusza pragnęła miłości. Myślałam, że on mi ją da. A on chciał tylko mojego ciała.
Będę z nim nadal pisać, pewnie się nawet spotkamy. Ale jego szanse z 99% zmalały do 10%. Jeśli w rzeczywistości nie okaże się lepszy, nie wykaże inicjatywy… Pożegnamy się.