Może to dziwne, ale ja bardzo cieszę się z faktu, że idę do liceum. Nie idę do pierwszej lepszej szkoły. Decyzję o pójściu tam, podjęłam już w siódmej klasie. Gdy tylko usłyszałam o tej szkole, zakochałam się w niej. Jest to szkoła płatna, niby publiczna – lecz w praktyce trochę prywatna. Szkoła katolicka, najlepsza w mieście, nawet w województwie. O tej szkole krąży naprawdę zła opinia, ale niektóre fakty nie mają pokrycia w praktyce, bądź zmieniły się w ciągu ostatnich lat. Znam osobiście (poza dniami otwartymi, które są dość przekłamane, niemalże abstrakcyjne i sztywne – tak jest w praktycznie każdej szkole) trzy osoby – absolwentkę oraz ucznia i uczennicę (wszyscy uczęszczali/uczęszczają na profil humanistyczny, czyli mój). Wszyscy są zadowoleni, choć powiedzieli mi także o drugiej stronie medalu. Nie idę tam jedynie ze względu na renomę tej szkoły. Idę tam także ze względu na klimat tej szkoły, ale to niezbyt istotne. Kluczowym powodem jest moja wiara w Jezusa Chrystusa i chęć zmiany swojego życia. Każdy aspekt tej szkoły mi się podoba. Na profil humanistyczny idę z czystej pasji. Kocham historię (uczę się jej i czytam książki historyczne nawet w wakacje), do wosu mam smykałkę + rodzinę, która interesuje się polityką. Mojej miłości do języka polskiego nie muszę tłumaczyć, bo wiedzą o niej chyba wszyscy, którzy mnie znają, nie da się jej nie zauważyć. Kocham to i nauka tych przedmiotów to dla mnie czysta radość. Ta szkoła pomoże mi szczególnie rozwinąć moją wiedzę z tych przedmiotów. Wiem, że dla wielu osób "bańka pryska" już po pierwszym tygodniu, ale moja tak szybko nie pryśnie. Marzyłam zbyt długo o tej szkole. Nie ma dnia, żebym o niej nie myślała. MAM OBSESJĘ NA PUNKCIE TEJ SZKOŁY. Będę nosić też przeuroczy mundurek – będę mieć nawet trzy – codzienny, galowy i letni. KOCHAM TĄ SZKOŁĘ. NIE BUDŹCIE MNIE JESZCZE Z TEGO SNU…