Byłam dzisiaj na swego rodzaju spotkaniu młodzieży bierzmowanej.
Tańczyliśmy Hajduki, Belgijkę i wiele wiele innych. Można było poczuć tego Boga w innym człowieku, nie tylko w pustych słowach. Jednakże…
Mam dobry kontakt z pewnym księdzem, jest wikariuszem w mojej parafii. Dosłownie świeżo po świeceniu. Rozmawiał ze mną o książkach, często razem żartowaliśmy, jeździliśmy na wycieczki, jest moim katechetą, ogólnie mieliśmy dobry kontakt. NIGDY, Nigdy nie chodziłam do niego do spowiedzi. Ogólnie dzisiaj była możliwość spowiedzi, ja chciałam oczyścić się z moich grzechów, ale raczej jak już u kogoś znajomego, więc poprosiłam Księdza żeby mnie wyspowiadał. Byłam tak zestresowana tą spowiedzią! Koleżanka z tego zażartowała przy Księdzu, a on powiedział, żebym się nie martwiła, bo on też jest zestresowany spowiadaniem mnie i się zaśmiał. Ogólnie poszliśmy spacerować między jakimiś krzakami i była to taka spowiedź na łonie natury. Nie mówiłam regułek, mówiłam bardzo luźno i prosto z serca, lecz mimo tego nie patrzyliśmy sobie w oczy i widać było, że oboje jesteśmy skrępowani. W skrócie – wyprawił mi lekkie kazanie o kłamstwach, że jedno prowadzi do drugiego, że nieraz chcemy się oczyścić oraz o siatkówce, o tym, że zwykle da się pogodzić turniej z niedzielną mszą. Było… dziwnie. Otworzyłam się przed Księdzem, a on był bardzo zestresowany (tak samo jak ja, ale starałam się to ukryć). Po spowiedzi miałam wrażenie, że nie lubi mnie już tak samo. Że nie patrzy na mnie tak samo. Może to tylko chwilowe, ale mam wrażenie, że już nigdy nie popatrzy na mnie tak samo, ze względu na tą spowiedź, bo zobaczył, że aniołem nie jestem. Nasze relacje są zdecydowanie chłodniejsze na chwilę obecną, czasem widzę że na mnie patrzy, ale nie odzywa się do mnie ani mnie nie zagaduje. "To tylko ksiądz" – niektórzy powiedzą, lecz ja go bardzo lubię i zależy mi na dobrych relacjach z nim, chociaż trochę.