Do wszystkich moich braci i sióstr Polaków, których boli aktualna sytuacja polityczna:
Polska, jakkolwiek przez całą historię piękna, szlachetna i dumna, przeżywała wiele fal fatalnych rządów.
Po ciągu nieudolnych królów elekcyjnych, przyszedł Jan III Sobieski, który nie tylko był wybitnym władcą Rzeczpospolitej Obojga Narodów, ale i w 1683 – wraz, oczywiście, ze wspaniałym polskim wojskiem – uchronił cywilizację Europy przed ekspansją turecką;
Po 123 latach zaborów, Polska nie tylko wyszła obronną ręką z całego rosyjsko-prusko-austriackiego bagna, ale i ocaliła Europę przed rewolucją komunistyczną (czego punktem kulminacyjnym była bitwa warszawska 15 sierpnia 1920, której rocznicę niedługo będziemy obchodzić!);
Po ponad 40 latach okupacji komunistycznej, polski ruch i jego wybitne postacie – takie jak choćby Lech Wałęsa i Jan Paweł II – sprawiły, że europejski komunizm zaczął chwiać się w posadach.
Polski orzeł leciał przez tyle wichur, a mimo tego, nie umarł – nie umarł jego honor, odwaga, ideały, wartości, wiara, obyczaj, język, kultura. Wylatując z owych wichur, z impetem uderzał we wroga, chroniąc nie tylko siebie, ale i niemal całą cywilizację – i to właśnie dzięki temu magicznemu, polskiemu duchowi narodowemu. Dobry Boże, przecież w porównaniu do tego wszystkiego, dzisiejsze problemy wydają się być nieszkodliwym wiatrem! Nie traćcie wiary, a będzie dobrze!
Pamiętajcie jednak zawsze, żeby nie usypiać swojej czujności, nie gnuśnieć, ani nie zamykać się w złudnym poczuciu, że jest i będzie idealnie – nie wiadomo, kiedy po raz kolejny zagrzmią działa…

Dokładnie 77 lat temu, o godzinie 5. po południu, zwanej również ,,godziną W", rozpoczęło się wydarzenie w historii narodu polskiego wyjątkowe, heroiczne, podniosłe, piękne w swej idei, będące świadectwem niezłomnego poświęcenia, wiary, patriotyzmu i odwagi; jednocześnie wydarzenie tragiczne, żałobne, straszne. Młodzi Warszawiacy, żołnierze Polskiego Państwa Podziemnego, wyczerpani okrutną okupacją niemiecką i zauważywszy rychłe zagrożenie okupacji radzieckiej, postanowili – mimo ogromnej dysproporcji sił – bronić ukochanego miasta, bronić honoru rodaków, ideału wolnej Polski. Pragnienie wolności, tak głęboko, od czasów najdawniejszych, może i prehistorycznych, zakorzenione w duszach polskich, krzyczeć poczęło w narodzie z siłą biblijnych jeryhońskich trąb, gotowych zburzyć ciemne mury niewoli; jak wiatr metafizyczny uniosło nieśmiertelnego Białego Orła, jako odważny znak nadrzędnych wartości Boga, honoru i Ojczyzny; od 1939 tliło się w Polakach milionem iskier, i te iskry, może pod żarem perspektywy kolejnego zagrożenia kraju, rozpaliły się w prawdziwy pożar bohaterskiej walki. Pierwsze dni powstania toczą się na korzyść AK, powstańcy osiągają sukcesy, społeczeństwo wywiesza polskie flagi i pełne jest, nieznanego od czasu wybuchu wojny, entuzjazmu – szybko jednak kończy się dobra passa i mimo waleczności Polaków, zryw upada po raptem dwóch miesiącach.
Decyzja o wybuchu powstania warszawskiego do dziś wzbudza silne kontrowersje i dyskusje. Polemizuje się, czy miało jakiekolwiek szanse na przetrwanie, czy było potrzebne, czy nie była to akcja niemal samobójcza, czy było jednym z powodów, dla których Stalin nie postanowił włączyć Rzeczpospolitej do ZSRR jako kolejnej republiki radzieckiej, jako dowody przeciwko niemu wymienia się zatrważające zniszczenia naszej stolicy i setki tysięcy zmarłych cywilów. Zanim jednak spojrzymy na nie okiem zupełnie krytycznym, czy, o zgrozo!, pokusimy się, by potępić walczących, należy zadać sobie pytanie: czy nawet sromotna klęska militarno-polityczna nie może być ogromnym zwycięstwem moralnym narodu, czy nie kształtuje pokoleń, nie leczy dusz zgniecionych nędzą i hańbą niewoli, czy choćby chwila upragnionej wolności nie była czymś na tyle wspaniałym, że wartym tylu wyrzeczeń i przelanej krwi? Czy mamy prawo osądzać walczących, którzy zdobyli się na tak ogromne poświęcenie i złożyli swoje życia na ołtarzu nieśmiertelnego ,,za waszą i naszą Wolność"? Wreszcie, czy wiemy, jak sami byśmy zachowali się w tak strasznej opresji narodu, własnych rodzin, siebie samych jako jednostek?
Rocznica ta jest ogromnym świętem polskiego patriotyzmu, niestety, przez tragiczne wydarzenia w historii naszego narodu, połączonego z martyrologią; ogromnym świętem ideałów polskości; jednocześnie swoistym dniem zadusznym, dniem pamięci i modlitwy za wszystkich, którzy zginęli wśród wojennej, destrukcyjnej wichury; dniem pamięci o wszystkim, co wichura owa zniszczyła i niezłomnej walce elementów, które brnęły naprzeciw niej i gotowe były nie pozwolić, abu zniszczyła to, co dla nich najważniejsze. Pomyślmy więc o nich. Uczcimy ich minutą ciszy. Pomódlmy się, jeśli jesteśmy wierzący. Odśpiewamy hymn lub ulubioną patriotyczną pieśń…
I nie zapominajmy, bo pamięć jest jednym z największych skarbów ludzkiej duszy. Szczególnie pamięć o tym, co było i jest w narodzie piękne. Pamięć ta ukształtuje nas, wyciągnie z mułu zgnuśniania, nauczy najwznioślejszych wartości, i pokrzepi serca tych, którzy dokonanie to przeżyli.
🇵🇱🔥❤️