Kiedyś rezygnowałam. Nie starałam się, nie miałam nadziei. Po prostu mówiłam "co będzie to będzie, trudno". Odwracałam się na pięcie i odchodziłam. Nie chciałam się angażować. Miałam poczucie, że nie da się niczego naprawić. Ale nie chcę nigdy do tego wracać.
Zraniłam wtedy bardzo dużo ludzi i choć nie wierzę w karmę, to może dlatego mam w życiu tak, a nie inaczej. Może dlatego uśmiecham się dużo, ale nie jestem szczęśliwa.

Chciałabym nie czuć nic, a czuję i to mnie przeraża. Więc uciekam ile tylko mogę. Ale nie tylko wtedy uciekam. Robię to także kiedy jest ze mną źle. Uciekam w pisanie czy granie.

A może ja nie uciekam, tylko szukam tych wszystkich ludzi, którzy niegdyś byli ważni? Którzy zniknęli, lub umarli?

Podczas rezygnowania raniłam.

Teraz to ja jestem raniona.

I powiedział mi jeden przyjaciel, a także ostatnio pani terapeutka "Pani Marto, pani nie może wszystkich uratować". Odpowiedziałam zarówno jemu, jak i jej "ale mogę próbować".

Choć uciekam, to staram się wszystkim pomóc. Co z tego, że czasem przez to pocierpię? Chciałabym uratować świat, choć to niemożliwe.
Dlaczego?
Bo mam nadzieję, że przy okazji ktoś uratuje mnie. Ale to złe podejście. Uratować się mogę sama. Może kiedyś do tego dojrzeję. Na pewno. O ile dożyję.