Znalazłam mój wiersz sprzed dwóch lat, który idealnie pokazuje to, co robię, a raczej co mam na celu, w internecie:

"Obietnica sprzed lat"

Choć minął czasu szmat
Dotrzymam obietnicy sprzed lat

Zanim mnie przykryje piach
Dowie się o mnie cały świat

Tak bolesne moje myśli
Pewnie jak zwykle koszmar się przyśni

I nigdy nie będę idealna
Tylko czasem smutna, czasem wesoła, taka realna

Jak te panny na Insta nie będę
Choć sławę jak one zdobędę

Zostanę sławną pisarką
Rozsławię się ze swoją marką

Będę pisać teksty dla tysięcy ludzi
Nigdy mi się to nie znudzi

Obietnicę lata temu dałam dziadkowi
Że co dzień będą mnie poznawać ludzie nowi

Że nie będą czuć się samotnie przez to, że piszę smuty
Czuć, że ktoś potrafi wejść w ich buty

Bo ja tak jak oni, byłam miliard razy raniona
Ale niech wiedzą, że dla nich zawsze otwarte moje ramiona

Tej Kasi, Ani, Marysi i Magdzie
Że ich radość jeszcze się znajdzie

Dla tego Krzysia, Marka, Kuby
By nie bali się dnia własnej zguby

Będę pisać, by ich zrozumieć, by ich pocieszać
Nie chcę w ich życiach mieszać

A jedynie być tym wsparciem, którego nie dostali
Niech nikt im już nie wmówi, że są mali